پریستار
#رضایت_شغلی
Канал
152
подписчика
193
фото
31
видео
14
ссылок
👩⚕️🧑⚕️👨⚕️پرستاران، نگهبانان آتش جان مردم‌اند
پریستار
Photo
بازنشستگی پرستاران، یک وضعیت مبهم
✍🏽 بهنام دارایی‌زاده
🔵 بر اساس تعاریف و موازین حقوقی، به طور مشخص «#قانون_تامین_اجتماعی» و «#قانون_ارتقای_بهره‌وری»، حرفه‌ی #پرستاری در زمره «#مشاغل_سخت و زیان‌آور» طبقه‌بندی می‌شود.
بر پایه #قانون مشاغل سخت، آن دسته از مشمولان «#قانون_کار» که شغلشان در فهرست مشاغل «سخت و زیان‌آور» جای گرفته است؛ با ۲۰ سال #سابقه_کار یا پرداخت ۲۰ سال «حق بیمه» می‌‌توانند از ۱۰ سال بخشودگی مقرر در قانون استفاده کنند و درخواست #بازنشستگی دهند.
با این همه، چند موضوع و مسئله عینی وجود دارد؛ نخست این که مقرراتی که در بالا اشاره شد تنها شامل آن دسته از پرستاران یا کادرهای درمان می‌شود که مشمول «قانون کار» هستند. بنابراین «عمومیت» ندارد و نمی‌توان آن را به عموم پرستاران تعمیم دارد.
دوم این که گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد این مقررات حمایتی، در عمل اجرا نمی‌شود. به این معنا که رویه مشخص و قابل اعتمادی در میان نیست و در بسیاری از مواقع، تقاضای بازنشستگی افراد به خواست مدیران وقت یا تصمیم‌گیران اصلی #مراکز_درمانی وابسته است.
بر همین اساس است که یا متقاضی بازنشستگی، یا از پی‌گیری خواسته خود صرف‌نظر می‌کند یا مجبور می‌شود که خواسته‌ی خود را از طریق #مراجع_قضایی پی‌گیری کند که خودش زمان‌بر است، قابل پیش‌بینی نیست و هزینه‌ها و گرفتاری‌های خود را دارد.
سومین مسئله این است که «سازمان تامین اجتماعی»، مابه‌‌التفاوت سهم بیمه کارفرما را از #متقاضیان_بازنشستگی مطالبه می‌کند. به این معنا که هرچند پرستاراران، به واسطه‌ی انجام کار سخت و طاقت‌فرسای خود، حق دارند که زودتر بازنشسته شوند؛ اما مجبور هستند که «#حق_بیمه» کارفرمای خود را برای مدت ۵ تا ۱۰ سال باقی‌مانده پرداخت کنند. رقمی که خودش ممکن است به چند صد میلیون تومان برسد!
واقعیت امر این است که مقررات بازنشستگی پرستاران و سایر کادرهای درمان آشفته است؛ یک‌سان نیست و از یک نظام واحد اداری پیروی نمی‌کند.
بر همین اساسا، شرایط مرتبط با بازنشستگی یا «حق بیمه» پرستاران شاغل در مراکز وابسته به #دانشگاه‌های_علوم__پزشکی با پرستارانی که مشمول «قانون کار» نمی‌شوند نیز متفاوت اعمال می‌شود.
هرچند سازمان «امور استخدامی کشور»، حرفه پرستاری را در زمره مشاغل «سخت و زیان‌آور» در نظر گرفته است؛ اما در عمل، پرستارانی که در مراکز دولتی یا در مراکز وابسته به دانشگاه‌های علوم پزشکی #ایران کار میکنند؛ در پایان ۲۰سال فعالیت، بازنشسته نمی‌شوند. واقعیت این است که اغلب مدیران و مسئولان بیمارستان‌ها و مراکز دولتی این مدت فوق را قبول ندارند و پنج سال اضافه میکنند.
به نظر می‌رسد که وجود قوانین و مقررات متفاوت، نبود نظارت کافی و رویه‌های قضایی که پیش‌بینی‌پذیر نیستند؛ موجب شده است که اکثر پرستاران در خصوص آینده و «شرایط بازنشستگی» خود در یک وضعیت سردرگمی به سر ببرند. امری که به کاهش «#رضایت_شغلی» و در نهایت ناکارآمدی بیش‌تر «#نظام_سلامت» می‌انجامد.
@pareestar
✍🏽 بهنام دارایی‌زاده
🔵 بر اساس تعاریف و موازین حقوقی، به طور مشخص «#قانون_تامین_اجتماعی» و «#قانون_ارتقای_بهره‌وری»، حرفه‌ی #پرستاری در زمره «#مشاغل_سخت و زیان‌آور» طبقه‌بندی می‌شود.
بر پایه #قانون مشاغل سخت، آن دسته از مشمولان «#قانون_کار» که شغلشان در فهرست مشاغل «سخت و زیان‌آور» جای گرفته است؛ با ۲۰ سال #سابقه_کار یا پرداخت ۲۰ سال «حق بیمه» می‌‌توانند از ۱۰ سال بخشودگی مقرر در قانون استفاده کنند و درخواست #بازنشستگی دهند.
با این همه، چند موضوع و مسئله عینی وجود دارد؛ نخست این که مقرراتی که در بالا اشاره شد تنها شامل آن دسته از پرستاران یا کادرهای درمان می‌شود که مشمول «قانون کار» هستند. بنابراین «عمومیت» ندارد و نمی‌توان آن را به عموم پرستاران تعمیم دارد.
دوم این که گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد این مقررات حمایتی، در عمل اجرا نمی‌شود. به این معنا که رویه مشخص و قابل اعتمادی در میان نیست و در بسیاری از مواقع، تقاضای بازنشستگی افراد به خواست مدیران وقت یا تصمیم‌گیران اصلی #مراکز_درمانی وابسته است.
بر همین اساس است که یا متقاضی بازنشستگی، یا از پی‌گیری خواسته خود صرف‌نظر می‌کند یا مجبور می‌شود که خواسته‌ی خود را از طریق #مراجع_قضایی پی‌گیری کند که خودش زمان‌بر است، قابل پیش‌بینی نیست و هزینه‌ها و گرفتاری‌های خود را دارد.
سومین مسئله این است که «سازمان تامین اجتماعی»، مابه‌‌التفاوت سهم بیمه کارفرما را از #متقاضیان_بازنشستگی مطالبه می‌کند. به این معنا که هرچند پرستاراران، به واسطه‌ی انجام کار سخت و طاقت‌فرسای خود، حق دارند که زودتر بازنشسته شوند؛ اما مجبور هستند که «#حق_بیمه» کارفرمای خود را برای مدت ۵ تا ۱۰ سال باقی‌مانده پرداخت کنند. رقمی که خودش ممکن است به چند صد میلیون تومان برسد!
واقعیت امر این است که مقررات بازنشستگی پرستاران و سایر کادرهای درمان آشفته است؛ یک‌سان نیست و از یک نظام واحد اداری پیروی نمی‌کند.
بر همین اساسا، شرایط مرتبط با بازنشستگی یا «حق بیمه» پرستاران شاغل در مراکز وابسته به #دانشگاه‌های_علوم__پزشکی با پرستارانی که مشمول «قانون کار» نمی‌شوند نیز متفاوت اعمال می‌شود.
هرچند سازمان «امور استخدامی کشور»، حرفه پرستاری را در زمره مشاغل «سخت و زیان‌آور» در نظر گرفته است؛ اما در عمل، پرستارانی که در مراکز دولتی یا در مراکز وابسته به دانشگاه‌های علوم پزشکی #ایران کار میکنند؛ در پایان ۲۰سال فعالیت، بازنشسته نمی‌شوند. واقعیت این است که اغلب مدیران و مسئولان بیمارستان‌ها و مراکز دولتی این مدت فوق را قبول ندارند و پنج سال اضافه میکنند.
به نظر می‌رسد که وجود قوانین و مقررات متفاوت، نبود نظارت کافی و رویه‌های قضایی که پیش‌بینی‌پذیر نیستند؛ موجب شده است که اکثر پرستاران در خصوص آینده و «شرایط بازنشستگی» خود در یک وضعیت سردرگمی به سر ببرند. امری که به کاهش «#رضایت_شغلی» و در نهایت ناکارآمدی بیش‌تر «#نظام_سلامت» می‌انجامد.
@pareestar