مَزیدِ بَر عِلَّت

میدونی، کوله‌بارت زیادی سنگینه؛ باید یه کمیش رو رها کنی تا بتونی ادامه بدی!

بهترین تعریفی که تا حالا ازم شد رو امروز شنیدم و این بود که سرکش شدی؛
و این مرحله‌ای برای آزادیه.
به معنی این‌که به کسی وابسته نیستی برای کارهایی که انجام می‌دی.

هیچ‌وقت نفهمیدم چی درسته و چی اشتباه، چه کسی درسته و چه کسی اشتباه. همیشه نظریات متغيرى وجود داشت که توی زمان‌های مختلف معنای متفاوتی می‌داد. اشتباه الان من توی آینده‌م درسته و درست الان من شاید توی آینده اشتباهه. می‌خوام حرف از آدمای رهگذری بزنم که خاطره‌ها و رازهامون رو دارن به دوش می‌کشن، من هنوز نفهمیدم اون آدما درست بودن یا اشتباه ؛ یا شایدم من کسی نیستم که تعیین کنم نقششونو و قراره زمان با دردی که از خودشون باقی گذاشتن دست به یکی کنن و بهم جوابشو بدن.

شاید گاهی اوقات باید بروز داد.
نیاز به نوشتن دارم و می‌خوام بنویسم؛
دارم می‌نویسم ولی کلمه‌ها راه خودشون رو چطور پیش می‌گیرن؟ از این خبر ندارم.
شاید هم فقط از بازخورد بقیه نسبت به دردهام بدم میاد. اون دلسوزی و ترحم؛ اون حس مالکیت درد و راهکارها و اون حرف‌های تکراری.
به جایی رسیدم که اگه کسی بگه حرف بزن می‌گم "به اندازه کافی حرف زدم نه؟ کلمات بودن که این بلارو سرم آوردن."

از من نپرس "چه خبر؟" از من در مورد رویاهای من بپرس. به من نگو "حالت چطوره؟" وقتی قرار نیست نه بهتر بشم نه بدتر.به من حرف‌های تکراری نزن؛ من خیلی خسته‌م و از گفت و گوهای تکراری بیزارم چون بی معنی و پیش پا افتاده شدن.می‌خوای با من صحبت کنی؟ من عاشق گفت و گوهای عمیقم.با من راجب این‌که چطور ساعت ۴ نیمه شب استرست رو کنترل می‌کنی صحبت کن، راجب اینکه می‌دونیم قراره همدیگرو ترک کنیم و با این‌حال کنار همیم صحبت کن، با من راجب اهنگای مورد علاقه‌ت که روزانه گوش می‌دی صحبت کن و دلیل علاقه‌ت رو بگو، به من راجب چیزهایی بگو که قبل خواب راجبش فکر می‌کنی، به من راجب اون کسی که پنهانش می‌کنی بگو، وقتی که تظاهر نمی‌کنی.

ارزشمند باشید برای زندگی.

بن بست مسیر خشم و غم، خشکیدگی احساس بود.

چند وقت پیش به این فکر می‌کردم که اگر قرار بود برای زندگی ای که تا به حال داشتم عنوانی انتخاب می‌کردم، "رویاهای خاکستری" مناسبش بود. چون طی این سال ها رویاهای من هرگز خاکستر نشدن، اما خاکستری چرا.

همه چیز توی عجیب‌ترین حالت خودش به سادگی می‌گذره.

فِرنوه:
احساس دل‌تنگی برای جایی که هیچ‌وقت نرفتی و نبودی.

کز دیو و دد – حتی آنی که در آینه می‌زید – ملولم و انسانم آرزوست.

"پس اگه فردا اینجا نبودی، فکر می‌کنم از حرف زدن درموردت دست نمی‌کشم. احتمالا می‌گم که چطور بعضی آدم‌ها شکسته متولد می‌شن. که چطور بعضی وقت‌ها کسی آغشته به غم به وجود می‌آد و تموم عمرش نمی‌تونه ازش فرار کنه. و می‌گم که عشق وجود داره."

درست می‌گفتند،
همه چیز خیلی زود، دیر می‌شود.

جدا نیاز دارم بیوفتم رو دور شوخی و مسخره بازی.

کاش عده‌ای بفهمند که انسان‌ها در دیدگاهشان تفاوت‌هایی دارند و احترام به هر نظر ‐مخصوصا که بدون توهین و آمیخته به ادب، گفته شده باشد- نشان شعور است.

"زندگی همین لحظه‌ایست که اکنون گذشت."

باید کتاب را بست
باید بلند شد؛
در امتداد وقت قدم زد،
گل را نگاه کرد.
ابهام را شنید...!
باید دوید تا ته بودن
باید به بوی خاک فنا رفت
باید به ملتقای درخت و خدا رسید...
باید نشست،
نزدیک انبساط
جایی میان بیخودی و کشف...

سهراب سپهری

یه روز شاملو مياد خونه مي‌بينه آيدا هنوز نيومده و از اونجايى که اون موقع تلفن نبود براش يادداشت مي‌ذاره:
آيدا من ساعت٦:٣٠ اومدم و الان٧:٣٠عه تو هنوز نيومدى،تحمل خونه بدون تو سخته می‌رم بيرون چرخى می‌زنم اميدوارم برگشتم تو درو برام باز كنى.تحمل خونه بی تو برام جهنمه.

دوست داشتم حوصله داشتم تا جواب تمام محبت‌هاتون رو بدم. اما متاسفانه در حال کنونی من جواب سوال‌های ذهن خودم هم نمی‌تونم بدم.

"یک قدم با تو، تمام گام‌های مانده‌اش با من."