نظامی‌گری علیه دموکراسی‌خواهی فکر نظامی‌گری علیه دولت مدنی است. نظامیان در سیاست هم به نظامی‌گری ضربه می‌زنند هم به امر سیاسی. آیا کسی که نظامی بوده حق دخالت در سیاست را ندارد؟ - اگر یونیفرم را کنار نهد و به قواعد دولت مدنی تن دهد، این حق را دارد. به عبارتی به شرطی که مدنی فکر کند و نگاه کند. آیا کسی که سابقه نظامی گری ندارد، می‌تواند در امر سیاسی، نظامی گرا باشد؟ - بله، اگر مسایل عمومی را با نگاه امنیتی نظامی پردازش کند، این فرد بدون یونیفرم نظامی هم در امر سیاسی، نظامی گراست. مسأله این است که جامعه ایران، پادگان نیست و حل مسایل عمومی نه به چکمه نظامیان که به تدبیر نخبگان و مشارکت شهروندان بسته است‌. در نتیجه، نظامی گرا در امر سیاسی، به جای ایستادن بر شانه های جامعه مدنی بر شانه های نهاد نظامی مانند سپاه پاسداران تکیه می‌کند. از این‌رو، نظامی‌گری در سیاست، زهری برای مدنیت است و رویکردی که نظامی‌گری در سیاست را ترویج دهد، از دموکراسی‌خواهی دور است چرا که مسایل عمومی باید با بحث و استدلال عمومی در فضای مدنی حل شوند نه با دولت مسلح مجهز به اسلحه و زرادخانه. در نتیجه، دموکراسی خواهی و نظامی گری با هم ناسازگارند. @paarandiran https://www.instagram.com/paarandiran https://t.center/paarandiran/122