🧷 بر این باورم که حمایت کانالیزه از زندانیان خاص نه تنها در راستای بهبود اوضاع آنها موثر نیست بلکه در رفتار رژیم نسبت به زندانیان سیاسی هرگز تفاوتی ایجاد نمیکند.
استراتژی حمایت مفرط از چهرههای خاص سیاسی که بسیاری نیز خواسته یا ناخواسته با آن همراه شدهاند به معنای واقعی «کار خود رژیم است».
این لزوما به معنی همکاری زندانی با رژیم نیست و نباید به معنی اتهام زنی تعبیر شود بلکه طراحان و حامیان این پروژه را نشانه میگیرد.
زندانیانی چون
توماج صالحی، قربانیان تبلیغات برای حقوق بشر گلوبالیستی و پیش برد اهداف سیاسی جهت دار هستند.
خوراک این سیاست، موارد کنترل شده از نقض حقوق بشر با قابلیت ترحم برانگیزی است که نجات کوتاه مدتشان یک حس پیروزی کاذب برای حامیان ایجاد کند.
فراهم سازی قربانیان مناسب برای این طرح به ترفندی برای بقای جمهوری اسلامی مبدل شده.
کسانی که این روایتهای تولیدی را در شبکههای اجتماعی و کمپینهای حمایتی تقویت میکنند به تداوم این نمایش و بقای رژیم کمک میکنند.
*
مروری بر رفتار تکراری رژیم در برجسته سازی زندانیان خاص:
یک فعال خشونت پرهیز با گفتمان محدود به آزادی بیان یا حجاب که از پیچیدگیهای سیاسی برخوردار نبوده و حمایتش برای غرب آسان باشد انتخاب میشود.
موقتا فضایی باز برای ابراز مخالفت او ایجاد می شود تا در رسانهها برجسته شود.
در بزنگاه مناسب، دستگیری او به صورت ناگهانی و در فضایی جنجالی اعلام میشود.
به جاسوسی یا اقدام علیه امنیت ملی متهم میشود.
داستان بازداشت و اتهامات وارده در سطح جهانی جنجال برانگیز میشود.
شایعات ضرب و شتم و شکنجه، موج خشم مردم را بر میانگیزد و پوشش رسانهای در پی اعلام احکام سنگین وظالمانه، نگرانی و حمایت عمومی را به اوج میرساند.
در پی طوفان پر گرد و خاک حمایتها، رژیم اعلام عقب نشینی میکند.
احکام بازنگری، کاسته و نقض میشود.
زندانیِ شادمان با ظاهری آراسته و دسته گلی در دست به آزاد لبخند میزند و فردای رهایی، قهرمان موابانه اعلام میکند که مبارزه ادامه دارد.
اما دیر یا زود اخبار ربایش، دستگیری مجدد، شایعات ضرب و شتم، شکنجه و آزار دوباره او پخش میشود.
با موج جدیدی از حمایت بینالمللی، چرخه سرکوب، حمایت و پیروزیهای ظاهری ادامه دارد.
و زود باوران احساساتی در گرداب شل کن و سفت کن های نمایشی و گیجی مفرط به دور خود میگردند وسالها به همین منوال میگذرد.
هدف از این پروژه چیست:
نمایش تکراری و کنترل شده از اسارت و رهایی موارد محدود می خواهد بگوید:
رفتار رژیم تحت نظارت جهانی است و حکومت استبدادی با فشارهای خارجی مهار میشود.
رژیم گرچه مستبد اما نسبت به نگرانیهای جهانی بی تفاوت نیست و بالاخره با سیاست های غرب مجبور به پاسخگویی است.
علیرغم منافعش با فشارهای دیپلماتیک وادار به عقب نشینی میشود.
راه مقابله با استبداد رژیم، کمپینهای فضای مجازی است که ابزاری موثر برای برای بهبود وضعیت در ایران است پس نیازی به اقدامات جدی تر مثل براندازی نیست.
با تمرکز بر موارد خاص، توجهات عملا از مسائل گستردهتر و سیستماتیکِ نقض حقوق بشر منحرف شده.
در اجرای این طرح، امید رژیم به آنهایی است تنها متکی بر احساسات، در تقویت موج تبلیغاتش سهیم هستند و تا امروز نا امیدش نکردهاند.
گریه کن های بی چون و چرا و خریداران بلیط این تعزیه، گرم کنندگان این بازارند.
عکسالعمل های احساسی و افراطی، هرچند با نیت خوب، به تکرار چرخه درد و رنج همان زندانیان خاص منجر میشود.
خطر بزرگتر این است که معروفیت این اشخاص به بخش اصلی هویتشان تبدیل میشود.
مزایای اجتماعی و مالی توجهات جهانی کم نیستند، از جوایز غلط انداز حقوق بشری گرفته تا کمکهای نقدی و فرصت برای مهاجرت و کار با سازمانهای بینالمللی.
انگیزه حفظ این جایگاه میتواند بر هدف اصلی یعنی مبارزه چیره شود.
نهایتا این زندانیان خاص به مهرههای بی خاصیت تبدیل میشوند و این همان چیزی است که رژیم میخواهد.
به عقیده من برای حمایت هوشمند از زندانیان سیاسی باید ازاین پروژهها منفعت زدایی کرد.
بجای تقلیل خواستههایمان به نقض یک حکم اعدام نمایشی، در پاسخ به اقدامات ظالمانه رژیم باید به تنها راه رهایی ایران یعنی براندازی حکومت ایران ستیز تاکید کرد.
سازمانهای دروغین حقوق بشری و شبکههای کثیف اینترنشنال و صدای آمریکا را بایکوت کنیم و برای پوشش رسانه ای طیف کامل مخالفان رژیم و تمام زندانیان سیاسی بدون تبعیض و سوگیری بجنگیم.
در پایان از آنهایی که به ما اتهام تفرقه و دشمنی با مخالفان نظام میزنند میخواهم قبل از تخریب و توهین کمی هم از نتایج مثبت، طولانی مدت و مستند حمایتهای موضوعی و خاص خود بگویند.
#شک_موجه
#توماج_صالحی
#زندانی_سیاسی.
#اتحاد_ملی_ایران 🌐 خبرهای بیشتر را از اینجا دنبال کنید
👇👇@OmidIranAzad