شاه فرتوت ابریقستان

فوتبالی که تماشا ندارد!

بازی فوتبال ایران و انگلیس را نگاه می‌کردم۔ با دل خون۔ دل همگی‌مان خون است۔ چشم همگی‌مان اشک‌آلود است۔ برای #مهاباد.،برای #زاهدان، برای #سقز، برای #کیان، برای# نیکا، برای #مهرشاد، برای #مهسا... برای هزاران زندانی آزاده۔ برای وطن..
با حیرت و وحشت خودم را می‌یابم که برای تیم ایران آرزوی بردن ندارم!
یادم آمد آن لحظه که #خداداد_عزیزی گل دوم را به استرالیا زد، ایران منفجر شد۔ من در خیابان بودم۔ در میدان انقلاب راننده مسافربری فریاد میزد: «راه آهن مجانی!»
مردی که حتما از سر فقر در خیابان کار می‌کرد این جوری می‌خواست در شادی ملی شریک باشد...

ما یک ملت بودیم. ما امیدوار بودیم۔ با همه رنج و ستمی که بر ما رفته بود، به آینده #امید داشتیم۔ همان روزها دادگاه کرباسچی و نوری را با هیجان دنبال می‌کردیم۔
برایشان آرزوی پیروزی داشتیم۔ تلویزیون ماهواره‌ای درکار نبود. نشاط و جامعه و صبح امروز را با شوق از روزنامه فروشی می‌خریدیم۔ انگار عاشق بودیم۔ سودایی و پرشور۔ امید به اصلاح داشتیم۔ در صفهای طولانی رای دادن، ما را می‌دیدی که تمام امید یک تاریخ و یک ملت را روی برگه‌های سفید می‌نوشتیم و در صندوق می‌انداختیم۔
بعضیها می‌گفتند: «بیهوده امید بسته‌اید۔ از این صندوق جز لعنت بیرون نمی‌آید!»
ما باور نمی‌کردیم۔
آخرین بار سال ۹۶ بود۔ هزاران کیلومتر دور از وطن۔ رفتیم و در صف رای دادن ایستادیم. این بار شیفته یک سید خندان عبا شکلاتی نبودیم۔ فقط می‌خواستیم آخرین بارقه امید را برای کشور حفظ کنیم۔
خیلیها گفتند: «بیهوده امید بسته‌اید۔ از این صندوق جز لعنت بیرون نمی‌آید.»
می‌دانستیم راست می‌گویند. ولی در «آخرین امید»‏ جاذبه‌ایست که فقط غرقه در دریایی می‌داند که ریسمانی را بر روی آب می‌بیند۔
حالا دیگر امیدی به اصلاح نمانده است۔ تنها گزینه شبه‌انتخابات حکومتی، یک جنایتکار علیه بشریت بود و همان از صندوق بیرون آمد.
وقتی بازیکنان تیم ملی به دیدارش رفتند و تبلیغاتچی‌ها لحظه دست بر سینه گذاشتنشان را با دوربین شکار کردند و به رخ مردم عزادار کشیدندش؛ دل همه‌مان شکست! آرزوی پیروزی تیم ملی در دلمان مرد!
حتی وقتی که شجاعانه از خواندن سرود جمهوری اسلامی سرباز زدند؛ شوق آرزوی پیروزیشان به دلها برنگشت! خودشان هم دلشان شکسته بود. حکومت با آن نمایش رسوا، تحقیرشان کرده بود.
از همین دلشکستگی بود که در برابر حریف شکستند و خرد شدند...
یادم آمد مرثیه‌ای که #سایه برای #احسان_طبری سروده بود۔ جایی از آن، خطاب به طبری می‌گوید که:
کاشکی خود مرده بودی پیش ازین
تا نمی‌مردی چنین ای تازنین!
بعد به خودش می‌آید و به خود نهیب می‌زند:
شوم بختی بین خدایا این منم
کارزوی مرگ یاران می‌کنم
آن که از جان دوست تر می‌دارمش
با زیان تلخ می‌‎آزارمش
گرچه او خود زین ستم دلخون‌تر است
رنج او از رنج من افزونتر است...

حالا این حکایت ماست۔ مردمی که از عشق وطن آرزوی باختن تیم ملی را داریم۔
و این نمادی است از مصیبت این چهل و سه سال که کمترین مصیبتش آرزوی مرگ دوست، آرزوی باختن تیم ملی بوده است۔ حکومتی که هیچ به اصلاح تن نداد و نشنید این نهیب را که روزی خیرخواهی به اوگفت:

یک دم نگاه کن که چه بر باد میدهی
چندین هزار امید بنی آدم است ‎این!‏

و حالا شجاعت و شکوه فرزندان وطن در خیابانهای ایران و جهان است که این امید را در دل زنده نگاه می‌دارد که روزی دوباره با شوق بازی تیم ملی را با هم تماشا کنیم و با هر گلی که میزند، فریاد شوقمان به آسمان برود.
ندا،  پویا، نیکا، مهرشاد!
آن روز، آن روز که دیر مباد، اگر هنوز باشیم، به یادتان خواهیم بود۔

#کیارش_آرامش
http://t.center/oldkingofebrighestan

#شاه_فرتوت_ابریقستان
@Oldkingofebrighestan

... برای گریه‌های دختر فرشته احمدی

#فرشته_احمدی ۳۲ ساله و مادر ۲ فرزند اهل #سردشت و ساکن #مهاباد، در جریان اعتراضات شامگاه پنج‌شنبه ۵ آبان ۱۴۰۱ در شهر مهاباد با شلیک مسقیم نیروهای امنیتی به قتل رسید.

#شاه_فرتوت_ابریقستان
@oldkingofebrighestan