از ا
نتخابات تا موضوع فلسطین، علیه امید،علیه همدلی
#سهند_ایرانمهر
🔸این روزها رویدادهای
#فلسطین در صدر اخبار رسانههای جهان است. از بازیگران مطرح
#هالیوود تا چهرههای برجسته موسیقی، فوتبالیستهای مشهور جهان، کنشگران سیاسی و اجتماعی و مردم از فرانسه تا انگلیس و از اردن تا مصر و ترکیه و پاکستان در حمایت از مردم فلسطین و علیه ظلمی که در حق مردم تحت محاصره در
#غزه بکارگرفته شده است، دست به راهپیمایی و اعتراض زدهاند.
در ایران اما این موضوع با سکوت توده مردم برگزار شده است! نکته جالب اینکه در ایران نهادها و سازمانهای به اصطلاح "مردم نهاد" مرتبط با موضوع فلسطین(که بهرهمند از بودجههای عمومی هستند) وحتی نیروهای موسوم به انقلابی و ارزشی نیز، تحرک و جنبشی در این باره نداشتهاند! حال آنکه با سیل تبلیغات و فعال بودن دایمی رسانههای رسمی و ساختار ایدئولوژیک و دینی حاکمیتی که در جهان مشهور به حمایت از گروههایی چون
#حماس است، دستکم باید شاهد تحرکی در حد اجتماعات کشورهای مذکور بودیم.
🔸نگاه به کامنتها ذیل پستهایی که در مورد حوادث غزه نوشته میشود یا اتهامی که کاربران متوجه خبرگزاری یا فعالین مجازی میکنند که در این خصوص مینویسند، تصویری روشن از نگاه مردم به این حوادث را در برابر چشمهای شما خواهد گذشت.
این مساله نشان سنگدلی مردم یا بیاعتنایی آنان به ظلمی که رخ میدهد نیست؛ همچنانکه پاسخ به چرایی این انفعال و بیتفاوتی نیز چندان مشکل نیست. در چنین وضعیتی دشوار است که برای مردم توضیح داد، انعکاس رنج مردم ستمدیده فلسطین یا هر نقطه از جهان به معنای انکار رنج مردم خودمان نیست و پرداختن به چنین موضوعاتی را نباید در راستای فرافکنیهای رسانههای رسمی و معیار دوگانهشان در پرداختن به
#ظلم، قلمداد کرد یا تفاوتی میان حمایت از مظلوم قایل شد.
🔸موضوع
#انتخابات و رفتار سرد مردم به آن نیز شاید از همین منظر قابل تامل باشد.
چه می شود که فضیلت اخلاقی همدلی با مظلوم و فضیلت مدنی مشارکت در سرنوشت ناگهان به چنین جایگاهی در ذهن توده مردم تنزل می یابد. چه میشود که انتخابات گذشته ریاست جمهوری در ایالات متحده شاهد مشارکتی گسترده است و حضور مردم در انتخابات ما دچار اما و اگر است و حتی اشاره به این وضعیت ذیل سیاه نمایی تلقی میشود؟ چرا ساختاری که مبدع
#روز_قدس است و بخش اعظم سیاست خارجی آن با این متغیر تعریف میشود و هزینههای آن را هم میدهد قادر به اقناع مردم برای تحرکی خودجوش در این راستا نبوده است اما در کشورهای سکولار که چندان داعیه فلسطین را نداشتهاند مردم همچون زمان پیش از انقلاب ۵۷ نسبت به موضوع فلسطین دغدغهمندند؟ اگر مساله "کرونا"ست که تجربه نشان داده است مناسبتهای مذهبی با وجود
#کرونا مجوز برگزاری گرفتهاند و این مشکل در کشورهای عربی هم وجود داشته است.
🔸پاسخ اما سادهتر از اینهاست: مردم میان اولویتهای خود و اولویتهای نظام مدیریت کشور، همسویی نمیبینند. این همان چیزی است که در جامعهشناسی سیاسی ذیل "فقدان انسجام اجتماعی"تعریف میشود. حالتی که در آن حکمران ناتوان از اقناع حکومت شوندگان است و افق منافعی که برای تامین آن تقلا میکند، توده مردم را دربرنمیگیرد.
اینجاست که توده نیز چندان وقعی به دغدغههای سطوح فوقانی قدرت نمیگذارد و تسری این وضعیت نه تنها میان حکمرا و حکومت شونده که میان هر دوبخش نیز به واگرایی و حالتی اتمیزه منجر میشود.
نگاهی به دغدغه نامزدهای انتخابات -دستکم آنها که بخت تایید صلاحیت را دارند- هم نشان میدهد که آنان نیز جز در بیانیههای کم رمق و موسمی خود در ایام انتخابات- دریافتهاند به میزانی که به مطالبات اصلی مردم نزدیک شوند از بخت حضور در رقابت محروم میشوند بنابراین میتوان نتیجه گرفت که قدرت و نحوه نگاه آن به اولویتها و نیز تعهدش به مشارکت مردم در رویکردها و سیاستها نه تنها امری سیاسی که امری موثر بر اخلاق عمومی و تعاطف انسانی نیز هست و نه تنها علیه
#امید که علیه همدلی نیز ایفای نقش میکند.
🔸بنابراین برای حفظ فضیلتهای اخلاقی و کنشگری و حضور پررنگ توده مردم، بیش از آنکه سیاست اعلامی چه باشد و مهمتر از اینکه حکومت دینی باشد یا سکولار، برداشت خودجوش یک ملت و اقناع آنان به اینکه این سیاست و رویکردها تضادی با منافع آنان ندارد، مهم و قابل اهمیت است نه تصمیمهای گروه محدودی از نخبگان سیاسی در حلقه محدود قدرت.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید
@Oldkingofebrighestan