شاه فرتوت ابریقستان
#حسن_خیاط‌باشی
Канал
2,64 тыс.
подписчиков
24,5 тыс.
фото
3,83 тыс.
видео
8,32 тыс.
ссылок
به مجله سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، ادبی، هنری، ورزشی #شاه_فرتوت_ابریقستان خوش آمدید...
ارتباط با ادمین:
@oldking1976
Forwarded from اتچ بات
به بهانهٔ ۱۵بهمن، زادروز #داریوش_اقبالی، هنرمندی همواره در اوج
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
Forwarded from اتچ بات
به بهانهٔ ۱۵بهمن، زادروز #داریوش_اقبالی، هنرمندی همواره در اوج
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
به بهانهٔ ۱۵بهمن، زادروز #داریوش_اقبالی، هنرمندی همواره در اوج
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
به بهانهٔ ۱۵بهمن، زادروز #داریوش_اقبالی، هنرمندی همواره در اوج
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
شاید کمتر خواننده‌ای این اقبال را یافته که مانند #داریوش در همه دوران فعالیت هنری‌ا ش در اوج باشد و در اوج بماند. داریوش متولد پانزدهم بهمن‌ماه ۱۳۲۹ در تهران است. دوران کودکی داریوش در کرج و کردستان و میانه گذشت. اصلیت داریوش میانه‌ای است. پدرش از ملاکان شهرستان میانه بود. داریوش اولین‌بار نُه سال داشت که در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا بر روی صحنه رفت.
داریوش دوران دبیرستان را در دبیرستان‌های فارابی در کرج و دبیرستان رازی در سنندج و آزادگان تهران‌پارس گذراند. آشنایی داریوش با #حسن_خیاط‌باشی در سال ۱۳۴۹ باعث شد تا داریوش وارد دنیای هنر بشود. حسن خیاط‌باشی، پیش از انقلاب در رادیو تلویزیون ملی فعالیت داشت. داریوش بیست‌سال داشت که با ترانه «به من نگو دوستت دارم» با آهنگ‌سازی و ترانه‌سرایی «درویش مصطفی جاویدان» به خواننده‌ای شناخته‌شده تبدیل شد. درویش جاویدان با خواندن ترانه‌های مذهبی و در عین حال کوچه‌بازاری شناخته شده بود.
پس از آن ترانه نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز با نام هنری رها، بر شهرت داریوش افزوده شد. داریوش در گفتگو با عنایت فانی، بی‌بی‌سی می‌گوید که کارش را با #ایرج_جنتی_عطایی و #بابک_بیات آغاز کرد و تلاش داشت که اشعاری را برای ترانه‌هایش انتخاب کند که مشکلات جامعه را بازتاب می‌دهند.
او در همه سال‌هایی که خارج از ایران بوده است همواره دغدغه‌های اجتماعی و فرهنگی داشته و همواره سعی داشته است که به پناه‌جویانی که به دلایل مختلف مجبور شده‌اند که از کشور خارج بشوند کمک کند.
یکی از کارهای فرهنگی و اجتماعی که داریوش داشته است و بسیار مورد توجه واقع شده است تاسیس بنیاد آینه است. بنیاد آینه با هدف یاری‌رسانی به معتادان برای رهایی از اعتیاد تاسیس شد. داریوش که خود بیش‌تر سال‌های جوانی‌اش را درگیر اعتیاد و مصرف مواد مخدر بوده است تصمیم می‌گیرد که اعتیاد را ترک کند.
داریوش در مورد اعتیاد خود و انگیزه ترک آن چنین می‌گوید:
«یکی از تفکرهایی که من داشتم این بود که من نباید معتاد بمیرم. معتاد مردن برای من به این معنی بود که اسم جالبی از خودم نمی‌گذارم، بچه‌هایم و خانواده‌ام هم حتی ممکن است از من رو برگردانند جامعه که به جای خودش. [می‌گفتند] معتاد بود مرد، آرتیست خوبی بود، خواننده خوبی بود. این برای من کافی نبود، این من را رنج می‌داد. بنابراین فکر کردم شاید این بهبودی و اعتراف کردن یک جرقه‌ای در یک نفر دیگر ایجاد کند ببیند داریوش ترک کرده است و توانسته است ترک کند و راه ترک کردن را هم دارد در برنامه های آموزشی‌اش می‌گوید، چرا من ترک نکنم.
ویدئو:
بوی گندم
با اجرای #داریوش
آهنگساز: #واروژان
شعر: #شهیار_قنبری
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan