شاه فرتوت ابریقستان

‍ آویزان شدن از هواپیما، مصداق آویختن به مرگ است برای فرار از زندگی هراس‌آور. همچنان که در #سوریه، خود را به دریا می‌انداختند و به هر تخته‌پاره‌ای می‌آویختند تا از سوی هراسناک و خاورمیانه‌ای مدیترانه، به ساحل آرامش و اروپایی آن برسند. بسیاری که در تلاش هستند که به هواپیما بیاویزند حتی اگر دقیقه‌ای دیگر از آن نگسلند، حتما تا ساعتی دیگر از فشار هوا و قدرت و صدای موتور و شرایط جو، زنده نخواهند ماند؛ اما با این‌همه، در پی هواپیما می‌دوند و می‌خواهند به آن، پیوندند!
برای آنان مهم نیست هواپیما به کجا می‌رود؛ فقط مهم این است که از اینجا می‌رود و دل‌خوش‌اند که آنها را هم با خود می‌برد. هراس و وحشت از "اینجا" و "اکنون" است که هر فراری را معنا می‌بخشد؛ حتی با مرگ‌آورترین محمل‌ها، حتی از پرخطرترین معبرها، حتی با نامعلوم‌ترین مقصدها. اینجا واقعا رفتن، همان مقصد است. و البته، فرار از اینجا و اکنون، تنها راه‌حلی است که مردمان جامعه توسعه‌ نایافته برای بهبود وضع خویش می‌دانند و می‌شناسند.
فقط #اشرف_غنی نیست که میهن و دولت و حکومت را می‌گذارد و می‌گریزد. مردمان هم، چنین‌اند. او هم یکی است از همین مردمان. همچون کشور همسایه که جز معدود نخبگانش، بقیه راه بهبود را در "فرار" می‌جویند. و هر بار، بهانه‌ای نو برای موج تازه فرار می‌یابند و بعد از فرار، کنش و تصمیم و کردار بازماندگانِ بهبودخواه را به سخره می‌گیرند و موج ناامیدی از کنش به جان مردمانِ "مانده‌ در وطن" می‌اندازند.
اشرف غنی را به باد انتقاد نگیریم. چه بسیار از ما، در شرایطی بسیار کم‌خوف‌ و خطرتر، با دشمنانی بسیار از #طالبان مدنی‌تر، اشرف غنیِ درون خود را نشان داده‌ایم! آری،چه بسیاری از ما هم وقتش برسد، اشرف غنی هستیم. نه‌چندان از او شریف‌تر؛ شاید هم بسیار زبون‌تر، بسیار خودخواه‌تر و بسیار مدعی‌تر...

✍ #جواد_روح

#افغانستان
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید
@Oldkingofebrighestan

‍ این، پیچیده‌ترین نبرد آبی و قرمز بود. نه می‌توانستی آبی باشی، نه قرمز!
آبی و قرمز هیچ معنایی نداشت. رنگ‌های پرچم #ایران بود که ازهم گسست. ایران مقابل ایرانی قرار گرفت.
آشکارترین وجهی از اینکه، ایران برای همه ایرانیان نیست. یا دست‌کم، همه ایرانیان خود را ذیل ایران رسمی موجود، تعریف نمی‌توانند کرد، ذیل آن زندگی نمی‌توانند کرد، ذیل آن آینده‌ای نمی‌توانند ساخت. نبرد، نبرد آبی و قرمز نبود.

جدال ناهید و کیمیا هم نبود.
صحنه برهم خوردن پایه‌ای‌ترین تعاریف از ملیت و هویت و سیاست بود. و نیز، #عدالت که شبانه‌روز ادعای آن را دارند. و مگر عدالت غیر از این است که هر چیز، جای خود باشد. پس چرا نبود؟ چرا تنها زن مدال‌آور تاریخ المپیک ایران، مقابل ایران ایستاد؟!
البته، می‌توان انگشت‌های اتهام را متوجه او کرد. می‌توان مثل همیشه شخص را به‌جای ساختار، به‌جای روند، به‌جای #ایدئولوژی در جایگاه مقصر و متهم نشاند. مثل هواپیماهایی که سقوط می‌کنند و خلبان متهم می‌شود؛ اتوبوس‌هایی که به دره می‌افتند و راننده مقصر می‌شود؛ و حتی کشوری که به بیراهه می‌رود و صرفا دولت و رئیس‌جمهور انگشت‌نما می‌شود. اینجا هم مقصر کیمیاست. می‌توان او را ردصلاحیت کرد. می‌توان او را مجرم انگاشت.

مستند هم بسیار است و همه، محکم. مگر او نبود که غیرت و تعصب و پرچم و کشور را قدر نشناخت و وقتی به جایی رسید و نام‌آور شد، همه را زیر پا گذاشت؟ مگر ما نبودیم که او را به همه‌جا رساندیم؟ نمک دادیم و نمکدان‌مان شکست؟ پلکان برایش چیدیم و به بالا که رسید، نردبان شکست؟ پس، چه صلاحیتی دارد برای ایرانی ماندن؟ برای زیر پرچم ما بودن؟ برای یکی از ما بودن؟!
این ادعایی است که پیشاپیش مشخص است مبنای گفتمان رسمی خواهد بود برای تبرئه خویشتن و ایران را علیه ایرانی برانگیختن. اما ایرانی که برای همه ایرانیان نباشد، حتی اگر حق هم بگوید، حتی اگر ادعاهایش مستند باشد، سخن‌اش دیگر بر دل نمی‌نشیند.

دیگر قدرت توجیه ندارد. لال است، الکن است. حرف‌اش نه کیمیاها را بازمی‌گرداند و نه حتی، ناهیدها را نگه می‌دارد. نه آبی‌ها را ذیل پرچم می‌آورد و نه قرمزها را.
دیری است که گوش‌ها بر سخن‌ها بسته است. و البته، کدام سخن؟ مگر سخن بی‌معنا، سخن است؟ معنا که در کار نباشد، سخنی در کار نیست. همه صرفا شعار است و ادعا. چنین است که به‌تدریج همه‌چیز بی‌معنا می‌شود و شد. حتی معنادارترین‌ها؛ حتی پیراهن ملی، حتی پرچم، حتی جدال آبی و قرمز، حتی نفس نبرد.

✍ #جواد_روح، نویسنده و روزنامه‌نگار

#کیمیا_علیزاده
#المپیک_توکیو
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید
@Oldkingofebrighestan

‍ ‍ اگه از من بپرسند ایرانی‌ترین ایرانی کیه؟، میگم #مهدی_طارمی.
غیرقابل پیش‌بینی، فرصت‌سوز تاریخی مثل توپی که در جام جهانی مقابل پرتغال نزد، تاریخ‌ساز در فرصت‌ها مثل قیچی برگردانی که دقیقه آخر بازی دیشب به چلسی زد یا گلی که قبل از دقیقه یک وارد دروازه یووه کرد. گاهی از در دروازه رد نمی‌شود و گاهی از سوراخ سوزن می‌شود. در چهره‌اش هم بی‌خیالی هست، هم عزم عالی. اجتماع نقیضین است. گاهی چنان رفتارهای پولکی‌اش مثل ماجراهایش با عابربانک پرسپولیس تابلو می‌شود که گویی جز پول و مادیات نمی‌شناسد. اما یک دفعه می‌بینی بزرگترین اشتباه خود را با جمله "حتما خیریتی توش بوده"، توجیه مقدس‌مآبانه می‌کند و دست هزار اهل منبر را از پشت می‌بندد...
اما هرچه هست، او یک ایرانیِ تمام ایرانی است؛ جذاب، دوست‌داشتنی و در حال حاضر، درخشان‌ترین ستاره فوتبال ایران. او دیشب هم از آخرین فرصت خود برای ساختن تاریخ سود جست. آن‌هم در سخت‌ترین شرایط، با محیرالعقول‌ترین ضربه. او حالا بالاتر از #علی_دایی، اولین ایرانی شد که در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان گل می‌زند. همان علی دایی که دستش را گرفت و از #ایرانجوان #بوشهر لیگ دویی به #پرسپولیس آورد تا بازی سرنوشت او شروع شود. باید دید برگ بعدی سرنوشتش کجا رقم خواهد خورد؛ شاید در باشگاهی حتی بزرگتر از #پورتو با گلی در نیمه نهایی یا حتی فینال لیگ قهرمانان. از او هیچ چیز بعید نیست؛ آخر، او یک ایرانی تمام ایرانی است...

#جواد_روح
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید
@Oldkingofebrighestan