شاه فرتوت ابریقستان

‍ در ستایش یک خودکشی!

 اگر خودكشی مهمترین كاری باشد كه شادروان #تختی در حد خود  كرده باشد، فكر كنیم به لحظه‌ای كه او احیانا دستش می‌لرزید و زندگی را در اتاق ساكت هتل آتلانتیک ادامه می‌داد.
آنوقت تختی چه چیزی بود جز یك قهرمان بزرگ با كوله‌باری از افتخارات، طلای المپیك و احتمالا یك دوره مربیگری تیم ملی و شما فكر كن كمی بالاتر، حداكثرش رییس فدراسیونی و چیزی در همین حد.

#غلامرضا_تختی، با همه سجایا و مشدی‌گری و پهلوان منشی‌هایش، بیش از این حرف‌ها به خودكشی‌اش مدیون است! پایانی كه یكی از مهمترین آغازهای تاریخ ورزش ماست.
وقتی كه ما ماندیم و صدها عكس و چهره‌ای كه هرگز پیر نشد و به چاقی و پیری و زشتی طبیعی گذر عمر نرسید. حتی حرفهای نادرستی كه ممكن بود بعدها به زبان بیاورد با او مدفون شد و در حنجره‌اش ماند.
این جانمایه علاقه بی‌حد و حصر به غلامرضا در دورانی است كه قهرمان‌ها هرگز نمی‌توانند در یك دوره زمانی طولانی محبوب مردم بمانند. حداقل به این دلیل كه به قدر كافی انسان هستند تا مثل همه، همه سرطلایی‌ها و پا طلایی‌ها و عقاب‌ها و یل‌ها، مقابل این خصائل طبیعی زانو خم كنند.

تختی مهمترین اسطوره ورزشی نسل ماست؛ چهره فراموش‌نشدنی همه هفدهم دی‌ها، كه تا ابد یادش خواهیم كرد اگرچه هیچ خاطره‌ای او نداشته‌ایم وكم سن‌تر از آن بوده‌ایم كه تصویری از زیرگیری‌ها، كشتی‌های تكنیكی و نبردهای بزرگش در یوكوهاما و ملبورن داشته باشیم.
او مربوط به دوره‌ای است كه هنوز دوگانه جاوادنگی و فنا همراه ورزشكاران نبود؛ آنهایی كه بعدها در وسوسه عكس و مصاحبه و اشتهار و از این قبیل، پرده از رخ كنار زدند و به صف معمولی‌ها پیوستند. آنهایی كه پیر شدند و نسل به نسل به صندوقچه خاطرات رفتند؛ حتی مهمترین‌هایشان یكی مثل #عبدالله_موحد كه با شش طلای جهانی و المپیك حالا كی یادش می‌آید روی تشك چه اژدهایی بود.

اگر فكر می‌كنید در تاریخ ایران ورزشكاری بزرگتر از تختی نداشته‌ایم خطا می‌كنید! راز تختی مهیب‌تر از این حرفهاست؛ این كه ما در ورزش كمتر وزشكاری داشته‌ایم كه شهامت داشته باشد و پایان خود را رقم بزند، تازه آنها از میدان فوتبال و تشك و سالن دل نمی‌كنند و تختی مست از شوكران در لحظه‌ای كه تصور می‌كرده از این بدتر نخواهد شد، كارش را تمیز و بی‌صدا به اتمام رسانده و با زندگی وداع کرده است.
حالا و بعد از دهه‌ها سكوت و البته قتل جلوه دادن این خودكشی، باید گفت عجبا زیری كه تختی از خودش گرفت، فرو كوفت و به پا خاست، مرد و زنده شد. جاوادنه ماند تا همه هفدهم دی ها که #ابن‌بابویه را جارو می‌كنند.

#پژمان_راهبر
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan

در ستایش یک خودکشی!

 اگر خودكشی مهمترین كاری باشد كه شادروان #تختی در حد خود  كرده باشد، فكر كنیم به لحظه‌ای كه او احیانا دستش می‌لرزید و زندگی را در اتاق ساكت هتل آتلانتیک ادامه می‌داد.
آنوقت تختی چه چیزی بود جز یك قهرمان بزرگ با كوله‌باری از افتخارات، طلای المپیك و احتمالا یك دوره مربیگری تیم ملی و شما فكر كن كمی بالاتر، حداكثرش رییس فدراسیونی و چیزی در همین حد.

#غلامرضا_تختی، با همه سجایا و مشدی‌گری و پهلوان منشی‌هایش، بیش از این حرف‌ها به خودكشی‌اش مدیون است! پایانی كه یكی از مهمترین آغازهای تاریخ ورزش ماست.
وقتی كه ما ماندیم و صدها عكس و چهره‌ای كه هرگز پیر نشد و به چاقی و پیری و زشتی طبیعی گذر عمر نرسید. حتی حرفهای نادرستی كه ممكن بود بعدها به زبان بیاورد با او مدفون شد و در حنجره‌اش ماند.
این جانمایه علاقه بی‌حد و حصر به غلامرضا در دورانی است كه قهرمان‌ها هرگز نمی‌توانند در یك دوره زمانی طولانی محبوب مردم بمانند. حداقل به این دلیل كه به قدر كافی انسان هستند تا مثل همه، همه سرطلایی‌ها و پا طلایی‌ها و عقاب‌ها و یل‌ها، مقابل این خصائل طبیعی زانو خم كنند.

تختی مهمترین اسطوره ورزشی نسل ماست؛ چهره فراموش‌نشدنی همه هفدهم دی‌ها، كه تا ابد یادش خواهیم كرد اگرچه هیچ خاطره‌ای او نداشته‌ایم وكم سن‌تر از آن بوده‌ایم كه تصویری از زیرگیری‌ها، كشتی‌های تكنیكی و نبردهای بزرگش در یوكوهاما و ملبورن داشته باشیم.
او مربوط به دوره‌ای است كه هنوز دوگانه جاوادنگی و فنا همراه ورزشكاران نبود؛ آنهایی كه بعدها در وسوسه عكس و مصاحبه و اشتهار و از این قبیل، پرده از رخ كنار زدند و به صف معمولی‌ها پیوستند. آنهایی كه پیر شدند و نسل به نسل به صندوقچه خاطرات رفتند؛ حتی مهمترین‌هایشان یكی مثل #عبدالله_موحد كه با شش طلای جهانی و المپیك حالا كی یادش می‌آید روی تشك چه اژدهایی بود.

اگر فكر می‌كنید در تاریخ ایران ورزشكاری بزرگتر از تختی نداشته‌ایم خطا می‌كنید! راز تختی مهیب‌تر از این حرفهاست؛ این كه ما در ورزش كمتر وزشكاری داشته‌ایم كه شهامت داشته باشد و پایان خود را رقم بزند، تازه آنها از میدان فوتبال و تشك و سالن دل نمی‌كنند و تختی مست از شوكران در لحظه‌ای كه تصور می‌كرده از این بدتر نخواهد شد، كارش را تمیز و بی‌صدا به اتمام رسانده و با زندگی وداع کرده است.
حالا و بعد از دهه‌ها سكوت و البته قتل جلوه دادن این خودكشی، باید گفت عجبا زیری كه تختی از خودش گرفت، فرو كوفت و به پا خاست، مرد و زنده شد. جاوادنه ماند تا همه هفدهم دی ها که #ابن‌بابویه را جارو می‌كنند.

#پژمان_راهبر
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan

در ستایش یک خودکشی

 اگر خودكشی مهمترین كاری باشد كه شادروان #تختی در حد خود  كرده باشد ، فكر كنیم به لحظه‌ای كه او احیانا دستش می‌لرزید و زندگی را در اتاق ساكت هتل آتلانتیک ادامه می‌داد.
آنوقت تختی چه چیزی بود جز یك قهرمان بزرگ با كوله‌باری از افتخارات، طلای المپیك و احتمالا یك دوره مربیگری تیم ملی و شما فكر كن كمی بالاتر، حداكثرش رییس فدراسیونی و چیزی در همین حد.

#غلامرضا_تختی، با همه سجایا و مشدی‌گری و پهلوان منشی‌هایش، بیش از این حرف‌ها به خودكشی‌اش مدیون است ، پایانی كه یكی از مهمترین آغازهای تاریخ ورزش ماست.
وقتی كه ما ماندیم و صدها عكس و چهره‌ای كه هرگز پیر نشد و به چاقی و پیری و زشتی طبیعی گذر عمر نرسید. حتی حرفهای نادرستی كه ممكن بود بعدها به زبان بیاورد با او مدفون شد و در حنجره‌اش ماند.
این جانمایه علاقه بی‌حد و حصر به غلامرضا در دورانی است كه قهرمان‌ها هرگز نمی‌توانند در یك دوره زمانی طولانی محبوب مردم بمانند، حداقل به این دلیل كه به قدر كافی انسان هستند تا مثل همه، همه سرطلایی‌ها و پا طلایی‌ها و عقاب‌ها و یل‌ها ، مقابل این خصائل طبیعی زانو خم كنند.

تختی مهمترین اسطوره ورزشی نسل ماست؛ چهره فراموش‌نشدنی همه هفدهم دی‌ها، كه تا ابد یادش خواهیم كرد اگرچه هیچ خاطره‌ای او نداشته‌ایم وكم سن‌تر از آن بوده‌ایم كه تصویری از زیرگیری‌ها، كشتی‌های تكنیكی و نبردهای بزرگش در یوكوهاما و ملبورن داشته باشیم.
او مربوط به دوره‌ای است كه هنوز دوگانه جاوادنگی و فنا همراه ورزشكاران نبود؛ آنهایی كه بعدها در وسوسه عكس و مصاحبه و اشتهار و از این قبیل، پرده از رخ كنار زدند و به صف معمولی‌ها پیوستند. آنهایی كه پیر شدند و نسل به نسل به صندوقچه خاطرات رفتند؛ حتی مهمترین‌هایشان یكی مثل #عبدالله_موحد كه با شش طلای جهانی و المپیك حالا كی یادش می‌آید روی تشك چه اژدهایی بود.

اگر فكر می‌كنید در تاریخ ایران ورزشكاری بزرگتر از تختی نداشته‌ایم خطا می‌كنید! راز تختی مهیب‌تر از این حرفهاست؛ این كه ما در ورزش كمتر وزشكاری داشته‌ایم كه شهامت داشته باشد و پایان خود را رقم بزند، تازه آنها از میدان فوتبال و تشك و سالن دل نمی‌كنند و تختی مست از شوكران در لحظه‌ای كه تصور می‌كرده از این بدتر نخواهد شد، كارش را تمیز و بی‌صدا به اتمام رسانده و با زندگی وداع کرده است.
حالا و بعد از دهه‌ها سكوت و البته قتل جلوه دادن این خودكشی، باید گفت عجبا زیری كه تختی از خودش گرفت، فرو كوفت و به پا خاست، مرد و زنده شد. جاوادنه ماند تا همه هفدهم دی ها که #ابن‌بابویه را جارو می‌كنند.

#پژمان_راهبر
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan

در ستایش یک خودکشی

 اگر خودكشی مهمترین كاری باشد كه شادروان #تختی در حد خود  كرده باشد ، فكر كنیم به لحظه‌ای كه او احیانا دستش می‌لرزید و زندگی را در اتاق ساكت هتل آتلانتیک ادامه می‌داد.
آنوقت تختی چه چیزی بود جز یك قهرمان بزرگ با كوله‌باری از افتخارات، طلای المپیك و احتمالا یك دوره مربیگری تیم ملی و شما فكر كن كمی بالاتر، حداكثرش رییس فدراسیونی و چیزی در همین حد.

#غلامرضا_تختی، با همه سجایا و مشدی‌گری و پهلوان منشی‌هایش، بیش از این حرف‌ها به خودكشی‌اش مدیون است ، پایانی كه یكی از مهمترین آغازهای تاریخ ورزش ماست.
وقتی كه ما ماندیم و صدها عكس و چهره‌ای كه هرگز پیر نشد و به چاقی و پیری و زشتی طبیعی گذر عمر نرسید. حتی حرفهای نادرستی كه ممكن بود بعدها به زبان بیاورد با او مدفون شد و در حنجره‌اش ماند.
این جانمایه علاقه بی‌حد و حصر به غلامرضا در دورانی است كه قهرمان‌ها هرگز نمی‌توانند در یك دوره زمانی طولانی محبوب مردم بمانند، حداقل به این دلیل كه به قدر كافی انسان هستند تا مثل همه، همه سرطلایی‌ها و پا طلایی‌ها و عقاب‌ها و یل‌ها ، مقابل این خصائل طبیعی زانو خم كنند.

تختی مهمترین اسطوره ورزشی نسل ماست؛ چهره فراموش‌نشدنی همه هفدهم دی‌ها، كه تا ابد یادش خواهیم كرد اگرچه هیچ خاطره‌ای او نداشته‌ایم وكم سن‌تر از آن بوده‌ایم كه تصویری از زیرگیری‌ها، كشتی‌های تكنیكی و نبردهای بزرگش در یوكوهاما و ملبورن داشته باشیم.
او مربوط به دوره‌ای است كه هنوز دوگانه جاوادنگی و فنا همراه ورزشكاران نبود؛ آنهایی كه بعدها در وسوسه عكس و مصاحبه و اشتهار و از این قبیل، پرده از رخ كنار زدند و به صف معمولی‌ها پیوستند. آنهایی كه پیر شدند و نسل به نسل به صندوقچه خاطرات رفتند؛ حتی مهمترین‌هایشان یكی مثل #عبدالله_موحد كه با شش طلای جهانی و المپیك حالا كی یادش می‌آید روی تشك چه اژدهایی بود.

اگر فكر می‌كنید در تاریخ ایران ورزشكاری بزرگتر از تختی نداشته‌ایم خطا می‌كنید! راز تختی مهیب‌تر از این حرفهاست؛ این كه ما در ورزش كمتر وزشكاری داشته‌ایم كه شهامت داشته باشد و پایان خود را رقم بزند، تازه آنها از میدان فوتبال و تشك و سالن دل نمی‌كنند و تختی مست از شوكران در لحظه‌ای كه تصور می‌كرده از این بدتر نخواهد شد، كارش را تمیز و بی‌صدا به اتمام رسانده و با زندگی وداع کرده است.
حالا و بعد از دهه‌ها سكوت و البته قتل جلوه دادن این خودكشی، باید گفت عجبا زیری كه تختی از خودش گرفت، فرو كوفت و به پا خاست، مرد و زنده شد. جاوادنه ماند تا همه هفدهم دی ها که #ابن‌بابویه را جارو می‌كنند.

#پژمان_راهبر
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan

در ستایش یک خودکشی

 اگر خودكشی مهمترین كاری باشد كه شادروان #تختی در حد خود  كرده باشد ، فكر كنیم به لحظه‌ای كه او احیانا دستش می‌لرزید و زندگی را در اتاق ساكت هتل آتلانتیک ادامه می‌داد.
آنوقت تختی چه چیزی بود جز یك قهرمان بزرگ با كوله‌باری از افتخارات، طلای المپیك و احتمالا یك دوره مربیگری تیم ملی و شما فكر كن كمی بالاتر، حداكثرش رییس فدراسیونی و چیزی در همین حد.

#غلامرضا_تختی، با همه سجایا و مشدی‌گری و پهلوان منشی‌هایش، بیش از این حرف‌ها به خودكشی‌اش مدیون است ، پایانی كه یكی از مهمترین آغازهای تاریخ ورزش ماست.
وقتی كه ما ماندیم و صدها عكس و چهره‌ای كه هرگز پیر نشد و به چاقی و پیری و زشتی طبیعی گذر عمر نرسید. حتی حرفهای نادرستی كه ممكن بود بعدها به زبان بیاورد با او مدفون شد و در حنجره‌اش ماند.
این جانمایه علاقه بی‌حد و حصر به غلامرضا در دورانی است كه قهرمان‌ها هرگز نمی‌توانند در یك دوره زمانی طولانی محبوب مردم بمانند، حداقل به این دلیل كه به قدر كافی انسان هستند تا مثل همه، همه سرطلایی‌ها و پا طلایی‌ها و عقاب‌ها و یل‌ها ، مقابل این خصائل طبیعی زانو خم كنند.

تختی مهمترین اسطوره ورزشی نسل ماست؛ چهره فراموش‌نشدنی همه هفدهم دی‌ها، كه تا ابد یادش خواهیم كرد اگرچه هیچ خاطره‌ای او نداشته‌ایم وكم سن‌تر از آن بوده‌ایم كه تصویری از زیرگیری‌ها، كشتی‌های تكنیكی و نبردهای بزرگش در یوكوهاما و ملبورن داشته باشیم.
او مربوط به دوره‌ای است كه هنوز دوگانه جاوادنگی و فنا همراه ورزشكاران نبود؛ آنهایی كه بعدها در وسوسه عكس و مصاحبه و اشتهار و از این قبیل، پرده از رخ كنار زدند و به صف معمولی‌ها پیوستند. آنهایی كه پیر شدند و نسل به نسل به صندوقچه خاطرات رفتند؛ حتی مهمترین‌هایشان یكی مثل #عبدالله_موحد كه با شش طلای جهانی و المپیك حالا كی یادش می‌آید روی تشك چه اژدهایی بود.

اگر فكر می‌كنید در تاریخ ایران ورزشكاری بزرگتر از تختی نداشته‌ایم خطا می‌كنید! راز تختی مهیب‌تر از این حرفهاست؛ این كه ما در ورزش كمتر وزشكاری داشته‌ایم كه شهامت داشته باشد و پایان خود را رقم بزند، تازه آنها از میدان فوتبال و تشك و سالن دل نمی‌كنند و تختی مست از شوكران در لحظه‌ای كه تصور می‌كرده از این بدتر نخواهد شد، كارش را تمیز و بی‌صدا به اتمام رسانده و با زندگی وداع کرده است.
حالا و بعد از دهه‌ها سكوت و البته قتل جلوه دادن این خودكشی، باید گفت عجبا زیری كه تختی از خودش گرفت، فرو كوفت و به پا خاست، مرد و زنده شد. جاوادنه ماند تا همه هفدهم دی ها که #ابن‌بابویه را جارو می‌كنند.

#پژمان_راهبر
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan

در ستایش یک خودکشی

 اگر خودكشی مهمترین كاری باشد كه شادروان #تختی در حد خود  كرده باشد ، فكر كنیم به لحظه‌ای كه او احیانا دستش می‌لرزید و زندگی را در اتاق ساكت هتل آتلانتیک ادامه می‌داد.
آنوقت تختی چه چیزی بود جز یك قهرمان بزرگ با كوله‌باری از افتخارات، طلای المپیك و احتمالا یك دوره مربیگری تیم ملی و شما فكر كن كمی بالاتر، حداكثرش رییس فدراسیونی و چیزی در همین حد.

#غلامرضا_تختی، با همه سجایا و مشدی‌گری و پهلوان منشی‌هایش، بیش از این حرف‌ها به خودكشی‌اش مدیون است ، پایانی كه یكی از مهمترین آغازهای تاریخ ورزش ماست.
وقتی كه ما ماندیم و صدها عكس و چهره‌ای كه هرگز پیر نشد و به چاقی و پیری و زشتی طبیعی گذر عمر نرسید. حتی حرفهای نادرستی كه ممكن بود بعدها به زبان بیاورد با او مدفون شد و در حنجره‌اش ماند.
این جانمایه علاقه بی‌حد و حصر به غلامرضا در دورانی است كه قهرمان‌ها هرگز نمی‌توانند در یك دوره زمانی طولانی محبوب مردم بمانند، حداقل به این دلیل كه به قدر كافی انسان هستند تا مثل همه، همه سرطلایی‌ها و پا طلایی‌ها و عقاب‌ها و یل‌ها ، مقابل این خصائل طبیعی زانو خم كنند.

تختی مهمترین اسطوره ورزشی نسل ماست؛ چهره فراموش‌نشدنی همه هفدهم دی‌ها، كه تا ابد یادش خواهیم كرد اگرچه هیچ خاطره‌ای او نداشته‌ایم وكم سن‌تر از آن بوده‌ایم كه تصویری از زیرگیری‌ها، كشتی‌های تكنیكی و نبردهای بزرگش در یوكوهاما و ملبورن داشته باشیم.
او مربوط به دوره‌ای است كه هنوز دوگانه جاوادنگی و فنا همراه ورزشكاران نبود؛ آنهایی كه بعدها در وسوسه عكس و مصاحبه و اشتهار و از این قبیل، پرده از رخ كنار زدند و به صف معمولی‌ها پیوستند. آنهایی كه پیر شدند و نسل به نسل به صندوقچه خاطرات رفتند؛ حتی مهمترین‌هایشان یكی مثل #عبدالله_موحد كه با شش طلای جهانی و المپیك حالا كی یادش می‌آید روی تشك چه اژدهایی بود.

اگر فكر می‌كنید در تاریخ ایران ورزشكاری بزرگتر از تختی نداشته‌ایم خطا می‌كنید! راز تختی مهیب‌تر از این حرفهاست؛ این كه ما در ورزش كمتر وزشكاری داشته‌ایم كه شهامت داشته باشد و پایان خود را رقم بزند، تازه آنها از میدان فوتبال و تشك و سالن دل نمی‌كنند و تختی مست از شوكران در لحظه‌ای كه تصور می‌كرده از این بدتر نخواهد شد، كارش را تمیز و بی‌صدا به اتمام رسانده و با زندگی وداع کرده است.
حالا و بعد از دهه‌ها سكوت و البته قتل جلوه دادن این خودكشی، باید گفت عجبا زیری كه تختی از خودش گرفت، فرو كوفت و به پا خاست، مرد و زنده شد. جاوادنه ماند تا همه هفدهم دی ها که #ابن‌بابویه را جارو می‌كنند.

#پژمان_راهبر
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan