غم و اندوه 1. افلاطون: «هر غم و اندوهی در قلب انسان ریشه در فاصله‌ای دارد که میان روح و حقیقت او ایجاد شده است. غم تنها نشانه‌ای است که به انسان یادآوری می‌کند به خانهٔ حقیقی خود بازگردد.» 2. آرتور شوپنهاور: «در جهان، غم همچون سایه‌ای است که همواره در پی ماست؛ اما این غم است که ما را وادار می‌کند به جستجوی چیزی بپردازیم که ارزش و معنایی برای زیستن باشد، چرا که غم خود، بزرگ‌ترین معلم ماست.» 3. سورن کی‌یرکگور: «غم به ما تعلق دارد؛ این غم است که ما را با خودمان روبه‌رو می‌سازد. غم می‌آید تا به ما بفهماند که در قلب ما چیزی بیش از آنچه می‌دانیم وجود دارد، و تنها در بطن این غم است که به معنای زندگی پی می‌بریم.» 4. میشل دو مونتین: «غم تنها گواهی از پایان یک آرزو نیست؛ بلکه بازتابی است از ناتوانی ما در درک پیچیدگی‌های سرنوشت و طبیعت زودگذرِ شادی‌های بشری.» 5. فریدریش نیچه: «رنج و غم آن چراغی است که در تاریکی هستی می‌سوزد و راه حقیقت را به ما نشان می‌دهد. تنها کسانی که این آتش را حس کرده‌اند، می‌توانند در اعماق زندگی نفوذ کنند.» آهِ دل