تقدمی که شاهان نوساز برای اصلاحات قایل می‌شوند، از کشوری به کشور دیگر تفاوت می‌پذیرد.
هیچ شاهی نمی‌تواند در یک جامعه‌ی یکسره سنتی
نوسازی را آغاز کند و بیشتر کشورهای سلطنتی که به
نوسازی دست یازیده‌اند، به گونه‌ای پی‌درپی، چند شاه نوساز داشته‌اند.
به هر روی، شرط عملی شدن اصلاحات، تحکیم قدرت است. از این روی، نخستین امری که در این کشورها مورد توجه قرار می‌گیرد، آفرینش یک ارتش کارآمد، وفادار، عقلانی و متمرکز است. قدرت نظامی را باید یکپارچه ساخت.
شرط لازم برای همه‌ی اصلاحات دیگری که محمود دوم درنظر داشت، برچیدن بساط قوای نامنظم ینی‌چری بود.
مَنِلیک، پادشاه اتیوپی و رضاشاه پادشاه ایران، ایجاد یک نیروی نظامی متمرکز را در صدر برنامه‌های‌شان قرار داده بودند.
تقدم درجه‌ی دوم، آفرینش یک دیوان‌سالاری حکومتی کارآمدتر بود.
سموئل هانتینگتون، سامان سیاسی در جوامع دستخوش دگرگونی، ترجمه‌ی محسن ثلاثی، نشر علم، ۱۳٩۶، ص ۲۲٩
#مدرنیزاسیون#نوسازی#سامان_سیاسی_در_جوامع_دستخوش_دگرگونی#نظم_و_زوال_سیاسی#هانتینگتون
