⚠🚨ویروسِ «خارج از بدن، اَبتَرِ» «بی‌دست‌وپای» «آسیب‌پذیری» را که اگر به حال خودش بگذاری چندساعته تا چندروزه تخریب می‌شود؛ می‌گذارند برود داخل سلول‌هایشان، بعد می‌روند پیش دکتر می‌گویند: بکُشش! #بهزاد_پاکروح @nouritazeh یک مکانیک خودرو می‌گفت «کار ما مثل کار پزشکهاست، پزشکِ خودرو هستیم» گفتم: «هر وقت خودروهای روشن و در حال حرکت را تعمیر کردی، بیا درباره‌اش صحبت کنیم!» بی‌اغراق، جنگی جدی‌تر از جنگ نظامی در جریان است؛ بین لشکر کوروناویروس جدید و انسان. بیمارستان، خطرناکترین منطقۀ این‌ جنگ است اما اینکه بگوییم «خط مقدم» است، مردم را به اشتباه می‌اندازد و بار را بر دوش پزشکان و پرستاران سنگین‌تر می‌کند. بسیارند کسانی که می‌کوشند وسط همین جنگ، به زندگی عادی‌شان لطمه‌ای وارد نشود، انگار این ویروس به آنها ربطی ندارد و گمان می‌کنند پزشکان دارند در بیمارستان حساب کوروناویروسها را می‌رسند! و دیگر نیاز نیست آنها کاری بکنند! بسیاری از مردم گمان می‌کنند جنگ بین ویروس و کادر درمانی است و به مردم عادی مربوط نیست. این را به بیانهای مختلف در فضای مجازی خوانده‌ام. باید این تصور اشتباه را رفع کرد و مانع بروز تأثیرات منفی بزرگ آن شد. کسانی را می‌شناسم که اگر سگی که خطرناک هم نیست ۵ متر دنبالشان بدود، همه‌چیز را فراموش می‌کنند و ۲۰۰ متر می‌دوند، مسلماً با تمام توانشان. اما همین اشخاص می‌خواهند وقتی که کوروناویروس محاصره‌شان کرده است، به آرامششان و اوضاع اقتصادی‌شان و زندگی طبیعی‌‌شان ذره‌ای لطمه وارد نشود و صبر کنند تا این ویروس خودش برود! یا پزشکان کاری کنند که برود! تصورات غلط، برنامه‌ریزان را هم دچار اشتباه می‌کند؛ مثلاً در فلان کشور بودجه‌ای را صرف خرید ۱۰۰۰ ونتیلاتور (دستگاه تنفس مصنوعی) کرده‌اند که با آن بودجه می‌شد کاری کرد که چندصدهزار نفر از ونتیلاتور بی‌نیاز باشند. این ویروس وقتی پایش به بدن انسان برسد دیگر آن ویروسِ اَبتَرِ بی‌دست‌وپای توسری‌خوری که در خارج از بدن بود، نیست. بیرون از بدن با یک آب‌وصابون می‌شود دورش انداخت، با کمی ضدعفونی‌کننده یا با حرارت می‌شود تخریبش کرد، اصلاً یک گوشه به حال خودش رهایش کنید چندروزه متلاشی می‌شود! اینها همه در محیط است؛ پایش که به بدن انسان باز شود همه‌چیز فرق می‌کند؛ جایی می‌نشیند که نتوانی توی سرش بزنی! خود بدن هم که بخواهد توی سرش بزند، باید خودزنی کند! گاهی در حد مرگ. قابلیت تکثیر پیدا می‌کند و تصاعدی دیگران را هم مبتلا می‌کند و زنجیره‌های متعدد ابتلا و مرگ شکل می‌گیرد. تک‌تک مردم در خط مقدمند، هرکس آسیب ببیند می‌رود بیمارستان. آسیب دیدن تا حدی که ناگزیر است، قبول؛ اما اگر مردم و مسئولین اشتباه کنند و تعداد بیماران زیاد شود دیگر این آسیب‌دیدنها قابل قبول نیست؛ چون هرکس آسیب می‌بیند می‌شود اسب تروآی دشمن. کوروناویروسها از او استفاده می‌کنند برای حمله به دیگران. از اسب تروآ هم بدتر! اسب تروآ، وسیلۀ تکثیر سربازان دشمن و جهش آنها به فرم مسریتر، سازگارتر و خطرناکتر نمی‌شد. بیمارستانها بیش از همه‌جا مورد تهاجم‌اند؛ بر اثر کوتاهی‌ها یا ندانستنهای ما در جامعه، حمله به پزشکان و کادر درمان بیشتر و بیشتر می‌شود. آنها می‌توانند بسیاری از بیماران را نجات دهند، بسیار ارزشمند است اما این نمی‌شود خط مقدم جنگ با کوروناویروس؛ آنها دارند اشتباهات دیگران را رفع می‌کنند. در بیمارستانها به آسیب‌دیدگان این جنگ کمک می‌کنند که شفا پیدا کنند اما این کار ضربه به کوروناویروس نیست، رفع ضربه‌هایی‌ست که او زده؛ نقش بیمارستان (غیر از کمک به نجات مبتلایان) در از بین بردن کوروناویروس، جداسازی بیماران از مردم است تا فرصت از ویروس گرفته شود. این ویروس فقط در بدن بیماران بیمارستان نیست؛ سراسر جامعه خط مقدم است؛ تک‌تک مردم در خط مقدمند و نباید اشتباه یا کوتاهی کنند و امکان قوی‌تر شدن لشکر ویروسیان را فراهم آورند. تا زمانی که ویروس شیوع دارد؛ هر اشتباهی، ایجاد فرصت برای ویروس است. بیرون از بدن، جنگیدن با این ویروس به این شرط که «همگان» اطلاعات صحیحِ کافی داشته باشند چندان سخت نیست؛ اما فعلاً بر اثر کوتاهی‌ها و اشتباهات ما دارد به‌سرعت خاکریز به خاکریز و سنگر به سنگر پیش می‌آید، هزار-هزار مردم را می‌کشد، مرزها را بسته، هواپیماها را زمین‌گیر کرده، اصناف را ضعیفتر کرده و ... اگر نتوانیم به‌موقع اطلاعات اشتباه را رفع و اطلاعات درست را جایگزینشان کنیم و به‌موقع اطلاعات درست ضروری را به «همگان» برسانیم و آنها را متقاعد کنیم که باید با تمام امکانات خود از نخستین فرصت و به بهترین نحو عمل کنند؛ این روند عوض نمی‌شود؛ بدتر هم می‌شود. چشممان به بیمارستان و به کار دیگران نباشد. هرکس نقش خودش را دارد و با تمام توان و زمان که کار کند، جبران کوتاهی ما نیست. ادامه: https://t.center/nouritazeh https://t.center/andishehsarapub