#پیام_هایی_از_قرآن ▪️﴿وَلَا عَلَى الَّذِينَ إِذَا مَا أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لَا أَجِدُ مَا أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّوْا وَأَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَنًا أَلَّا يَجِدُوا مَا يُنْفِقُونَ﴾ [التوبة: ٩٢] ▫️«و [همچنین] گناهی نیست بر کسانی که چون نزدت آمدند تا آنان را [برای رفتن به جهاد، بر چهارپایی] سوار کنی، [به آنان] گفتی: «چیزی پیدا نمی‌کنم که شما را بر آن بنشانم». آنان بازگشتند در حالی که چشمانشان از این اندوه، اشکبار بود که چیزی نمی‌یابند تا [در راه جهاد] هزینه کنند.» روز تبوک ابولیلی و عبدالله بن مغفل نزد رسول الله ﷺ آمدند تا به هر یک از آن‌ها اسبی بدهد و با آن جهاد کنند، وقتی پیامبرﷺ، آنان را از نبود اسب با خبر کرد، با حالتی گریان از همان راهی که آمدند برگشتند. [1] این گریه آن‌ها بخاطر از دست دادن یک طاعت بود. تصور کنید گریه آن‌ها بخاطر گناه چگونه بوده است؟! حالت مؤمن واقعی اینگونه است. برای مؤمن واقعی خیلی سخت و ناگوار است که میان او و خداوند، درها بسته شوند! این در رابطه با حالتی است که فرد با تمام اعضا و جوارح خود برای عبادت بکوشد، سپس به دلیلی میان او و آن عبادت جدایی افتد. چگونه خواهد بود حالِ او زمانی که در نتیجهٔ گناه، احساس دوری از الله را نماید؟! 📚پی‌نوشت: [1] نک: جامع البيان فی تأويل القرآن، الطبری، ج14، ص420؛ معالم التنزيل فی تفسير القرآن، البغوی، ج2، ص379. ✾•┈┈••✦❀✦••┈┈•✾ 🇵🇸@no_atheism | رد شبهات ملحدین