همیشه گروهی افراطی وجود دارند که آماده خشونت‌اند. آنها با واسطه‌هایی، به جریان‌های قدرت می‌رسند و پتانسیل خشونت‌زایی‌شان از سمت و سوی نظام‌حاکم هدایت می‌شود؛ در حالی که بسیاری‌شان حتی خبر ندارند که ملعبه دست قدرتی بالاترند. آنها از #قلدری، #زورگویی و تحمیل #خشونت زبانی و فیزیکی لذت می‌برند؛ چه در خانه و با اعضای ضعیف‌تر و چه در جامعه با گروه‌هایی که هدف حکومتِ سرکوبگر قرار گرفته‌اند. فقط کافی‌ست فضای خشونت‌ورزی برایشان فراهم شود، به راحتی می‌توانند دست به هر عملی بزنند. اما گروه دوم، تعداد بیشتری هستند که دنبال منفعت بیشترند و به راحتی دستکاری فکری می‌شوند. آنها شاید دست به خشونت فیزیکی نزنند اما کسانی‌اند که دورِ کتک‌زن‌ها معرکه می‌گیرند و برایشان دست می‌زنند. پسری که در ویدیو آن مرد افغانستانی را کتک می‌زند، نمونه‌ای از گروه اول است و مردمی که دور او جمع شده‌اند بی‌آنکه اعتراضی کنند، گروه بزرگتر دوم هستند. این دو گروه در اتحاد با هم، دانسته و نادانسته، حکومت را برای اجرای پروژه‌هایش یاری می‌کنند. دشمن‌سازی از درون و بیرون، سیاست آشنای جمهوری اسلامی در طول چهار دهه گذشته بوده است؛ چراکه فضای کینه و نفرت، قیچی تیزی است که نخ‌های اتحاد را به راحتی پاره می‌کند. جامعه پاره‌پاره شده‌و به خصوص در رقابتی نفسگیر برای بقا و بهره‌بردن از محدود منابع باقی‌مانده، حس همدلی را از دست می‌دهد و فرد به جای جنگ با قدرتی که منابع و نعمت‌ها را به حداقل رسانده است، ناخن در چشم بغل‌دستی می‌کند تا ریزه‌نانی که برایش باقی مانده، نصیب دیگری نشود. حال اگر این بغل‌دستی از جای دیگری آمده باشد، که دیگر هیچ! باید دائما تحقیر شود و مثل امروز، کار به تهدیدهای جانی بکشد. جامعه‌ای که چهار دهه است در تقلا برای حداقل‌های معیشتی به سر برده، عامدا به سمتی هدایت شده تا از دردها و زخم‌های بی‌شمارش، همدلی و همدردی نیاموزد؛ بلکه یاد بگیرد که برای التیام زخم‌هایش باید به دیگریِ فرودست‌تر زخم بزند و او را براند. زخم زدن به یکدیگر، کار حکومت مستبد را آسان می‌کند. مردم جلاد خودشان خواهند شد و حکومت از این فضای پرکینه و نفرت و بدخواهی، فربه‌تر و جایش محکم‌تر می‌شود. متاسفانه پروژه مهاجران افغانستانی به تلخ‌ترین بخش‌هایش نزدیک می‌شود و خبرهای ناگوار خواهد آمد؛ اتفاق‌هایی که جز نفرت میان مردم دو ملت حاصلی نخواهد داشت؛ و البته حاصلی که منظورِ گردانندگان این پروژه است. در نهایت، از دل این نفرت و خشم چه بیرون خواهد آمد؟ جمهوری اسلامی از پیاده کردن سناریوی افزایش مهاجران افغانستانی و افزایش خشم و نفرت مردم دنبال چیست؟ من هم مانند خیلی‌ها جواب قطعی برای این سوال‌ها ندارم اما به این فکر می‌کنم که انسان‌های متنفر از دیگری و زخم‌دیده از دیگری، به نیروهایی برای سرکوبگریِ مستقیم و غیرمستقیم تبدیل می‌شوند. #نگین_حسینی #روزنامه #تاریخ_ستم #مهاجران_بی_پناه