🟢بن بست سیاسی: تأملی در دو راهبرد انتخابات و خیابان
🖊محمد رهبری
در یک دهه گذشته، یعنی از خرداد ۱۳۹۲ تا خرداد ۱۴۰۲ مردم ایران تجارب سیاسی متنوعی را از سر گذراندهاند؛ در نیمهی اول آن در انتخاباتهای مجلس و ریاستجمهوری شرکت کردهاند و در نیمه دوم آن ضمن
تحریم انتخاباتهای مجلس و ریاستجمهوری، به خیابان آمده و در اعتراضات خیابانی شرکت کردهاند.
در هر دو مرحله، چه زمانی که خیلی پرشور در انتخابات شرکت میکردند و چه زمانی که انتخابات را
تحریم کرده و برای اعتراض به خیابان میآمدند، هدفشان تحقق یک زندگی بهتر و توسعه کشور بوده است و این را در خواستههایشان فریاد زدهاند. مردم، چه آن زمانی که به نامزدهای انتخاباتی اعتماد میکردند و به آنها رای میدادند و چه زمانی که خسته از ساختار سیاسی به خیابان آمدند، خواهان بهبود وضعیت اقتصادی، کاهش دخالت دولت در زندگی مردم و رابطه بهتر ایران با دنیا بودند.
اما حالا بعد از یک دهه بهنظر میرسد هیچ یک از این تلاشها با موفقیت روبرو نشده و روز به روز وضعیت بدتر شده است. هرچند تجربه دولت اول روحانی تا حدی موفق بود، اما در یک تصویر کلانتر نه شرکت در انتخابات توانسته ما را در مسیر توسعه و آزادی و عدالت قرار دهد نه اعتراضات خیابانی و
تحریم انتخابات توانسته است این روند منفی را تغییر دهد.
شاید طرفداران هر یک از این دو راهبرد نشانههای کوچکی نشان دهند که بیانگر تغییری مثبت پس از شرکت در انتخابات یا پس از شرکت در اعتراضات خیابانی باشد؛ اما این نشانههای مثبت بیانگر تغییری پایدار نیست و تغییری در تصویر کلی ما از شرایط ایجاد نمیکند. تصویری که (به گواه شاخصهای اقتصادی و اجتماعی) در آن هر سال بدتر از سال گذشته است و هر سال میگوییم دریغ از پارسال.
تجربه یکدهه گذشته ما روایتگر شکست مسیر انتخابات و خیابان با هم است؛ هر دو مسیر در ایجاد یک تغییر موفق و «پایدار» شکست خوردهاند. این وضعیت را من بنبست سیاسی مینامم. بنبست سیاسی یعنی این که ظاهرا نه شرکت در انتخابات و نه حضور در خیابان، تغییرات پایداری ایجاد نمیکند و نتایج ملموسی برای مردم ندارد و نهتنها تغییری در زندگی آنها ایجاد نمیکند چهبسا آسیبهای خونباری هم داشته باشد.
بنبست سیاسی یعنی آن که نخبگان سیاسی، فعالان مدنی و عموم مردم هیچ راهبردی برای عبور از این وضعیت نداشته باشند؛ همه صرفا آرزوهای بزرگ بیان کنند اما مسیری برای تحقق این آرزوها نتوانند ارائه کنند. پس در این شرایط چه باید کرد؟
در چنین شرایطی هیچ راهبردی نمیتواند در کوتاه مدت روند را تغییر دهد و همگان باید پذیرای شرایطی بدتر از امروز هم باشند. در چنین شرایطی بجای رؤیا فروشی و وعدههای بزرگی که عملی نمیشود، صرفا باید به افزایش قدرت جامعه فکر کرد برای روزی که به هر طریقی که نمیدانیم و قابل پیشبینی هم نیست، دری باز شود و از این بنبست خارج شویم و اراده عمومی بتواند خودش را متبلور کند. فهم این مسأله شاید بتواند مسیرهای جدیدی پیش روی نخبگان سیاسی بگشاید که از کلشیههای رایج جدا شوند و به ایدههای متفاوت فکر کنند. راه باریک آزادی، راهی سخت و طاقتفرسا است؛ طی کردن این مسیر صبوری میخواهد.
منبع: امتداد
#محمد_رهبری #انتخابات #خیابان #اعتراضات_خیابانی #تحریم_انتخابات 🌐nedayeazadi.net
🌍ندای آزادی در شبکه های اجتماعی:
🌐🌐🌐🌐🌐 - Aparat: nedayeazadinet
🆔@nedayeazadinet | ندای آزادی