پشتیبانی ندای اسلام

#آداب_فراگيري_حدیث 💠❇️



#حديث_همسنگ_قرآن_است كه فراگيري آن بر هر مسلمان، در صورت امكان ضروري مي نمايد تا از نور كلام #پيشوايان_معصوم ـ عليهم السّلام ـ بهره گرفته شود. بدين جهت فراگيري آن داراي آدابي به شرح ذيل است: 1 _در طلب حديث، #نيت را الهي نموده و از اغراض دنيايي، دوري گزيند؛ زيرا امام #صادق_عليه السّلام ـ فرمود: «من اراد الحديث لمنفعه الدنيا لم يكن له في الاخره نصيب».
2. از خداوند بخواهد او را در آن كار موفّق گرداند و راه را بر او آسان كند. 3. تمام تلاش خويش را در كسب آن به كار ببندد و از كسالت خودداري كند. 4. در طلب حديث، اهتمام به احاديث «عالي السند» داشته باشد. 5. با اهل حديث در مورد فهم روايات، گفت و گو و مباحثه كند. 6. احاديث فرا گرفته را، سرمشق زندگي خود قرار داده و به آن ها عمل كند. 7. از شيخ و استاد حديثش، تجليل و تكريم كند. 8. بر نوشتن و نشر هر آنچه فرا گرفته، مبادرت ورزد. 9. در فهم و معرفت هر آنچه فراگرفته، دقت و ژرف انديشي بيشتر به خرج دهد. 10 علوم ادبي را براي رسيدن به مفهوم و مفاد حديث، به خوبي فرا بگيرد. آداب بيان نقل حديث حديث معصوم ـ عليه السّلام ـ ، كلامي گهربار و نفيس مي باشد كه بيان و نقل آن، نيز آدابي دارد.[2] كه هر راوي و ناقل حديث مناسب است با دقّت تمام آن ها را فرا گيرد و در عمل، بدان ها پايبند باشد كه به شرح ذيل است: 1. با وضو و معطّر و شاداب باشد و از بازگويي حديث در حالت غير طهارت پرهيز كند. 2. به هنگام نقل، در مكان مناسب و در جايگاه مخصوص (منبر و ...) بنشيند و جلوس او به همراه وقار و سكينه و رو به قبله باشد. 3. به هنگام نقل حديث، همه را به سكوت و استماع دعوت كند و با صداي مناسب سخن بگويد. 4. حديث را با نام خدا و حمد و ستايش پروردگار و درود بر پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ و پيشوايان معصوم ـ عليهم السّلام ـ آغاز كند. 5. از بازگويي حديث در مجلسي كه شيخ و استاد حديث وجود دارد، خودداري كند. 6. به هنگام طلب قرائت حديث از او، خودداري نكند، گرچه طالب حديث، هدف پسنديده اي ندارد. 7. بر بيان و نشر و قرائت آن، به جهت ثواب و فضايل فراوان، حريص باشد. 8. مجلس املاي حديث را برقرار كند تا ديگران بر نوشتن آن، مبادرت ورزند. 9. در هنگام حديث خواني، اگر نام خدا، يا پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ ، يا ائمه ـ عليهم السّلام ـ آورده مي شود، از تعظيم و تكريم آن ها غفلت ننمايد. 10. استاد حديث خود را مدح و گرامي بدارد و كتابي را كه حديث را از آن، نقل مي كند، ذكر و مؤلف آن را محترم بشمارد. 11. در هر مجلسي، به تناسب فهم مخاطبان و گستره درك آن ها، حديث مناسب را بخواند. 12. از بيان حديثي كه عقل انسان، توانايي درك آن را ندارد، يا عبارت عامي است كه خاص آن، در آن متن بيان نشده، خودداري كند. 13. از قرائت رواياتي كه از نظر متن، ضعيف است و احتمال جعل آن ها وجود دارد، خودداري كند. 14. حديث را صحيح و كامل و به همراه ذكر راويان آن بخواند. 15. روايت راويان ثقه را بيشتر بخواند. آداب كتابت حديث[3] كتابت حديث خود امري بسيار ارزشمند و داراي آدابي به شرح ذيل است: 1. هر حديثي را به همراه سند و ذكر منبع آن بنويسد. 2. هر حديث را متمايز از ديگري و با فاصله و خوانا بنويسد. 3. در سندهايي كه نام «الله» در آن وجود دارد مانند عبدالله بن فلان يا عبد الرحمن بن فلان و ... كلمه الله، در آغاز خط، واقع نگردد تا چنين خوانده نشود كه، الله بن فلان و ... . 4. كلماتي مانند رسول الله ـ صلّي الله عليه و آله ـ ، يا نبي الله ـ صلّي الله عليه و آله ـ و كلمه الله، در آغاز خط و اقع نشود تا از ايهام برخوردار نباشد. 5. در نوشتن كلمه الله و نام ائمه ـ عليهم السّلام ـ ، ثنا بر آن ها فراموش نشود. 6. نوشتن كامل ثنا و درود پس از نام خدا و معصومان و تكرار آن پس از تكرار نام آن ها، لازم مي باشد و از علامات اختصاري، در صورت امكان، خودداري شود. 7. تكريم محدّثان پس از ذكر نام آن ها، مانند «رضي الله عنه»، يا «رحم الله عنه» و ... لازم مي باشد. 8. صحيح نوشتن سند و متن حديث، لازم مي باشد و بدين جهت تطبيق با متن اصلي ضروري مي باشد. 9. كامل نوشتن روايات و از تقطيع و نقل به معني حديث در صورت امكان، پرهيز كند. 10. گردآوري و نوشتن روايات هر موضوع در محل مناسب و عنوان بندي هر يك در جاي خود، مفيد و شايسته مي باشد. سيد رضا مؤدب- درس نامه درايه الحديث، ص 253 [1] . الكافي (الاصول): 1 / 46. [2] . براي اطلاع بيشتر ر.ك: مقياس الهدايه: 3 / 279، المقام الخامس، آداب التحديث و المحدّث. [3] . براي اطلاع بيشتر ر.ك: مقباس الهدايه: 3 / 23.

#علوم_حدیث💠