انسان‌ها  به طور فزاینده ای در حال رشد یک شریان اضافی هستند که نشان می دهند که ما هنوز در حال تکامل هستیم گمانه زنی ها در مورد اینکه گونه ما چگونه ممکن است در آینده ای دور ظاهر شود، اغلب در مورد ویژگی های برجسته ای مانند قد، اندازه مغز و رنگ پوست می شود. با این حال، تغییرات ظریف در آناتومی امروز ما نشان می دهد که تکامل چقدر غیرقابل پیش بینی است. چیزی به عنوان یک رگ خونی اضافی را در بازو، که طی روندهای فعلی می تواند در چند نسل مشترک باشد. به گفته محققان دانشگاه فلیندرز و دانشگاه آدلاید در استرالیا، شریانی که به طور موقت در دوران جنینی و در داخل رحم، از مرکز ساعد ما می گذرد، مانند گذشته از بین نمی رود. این بدان معناست که بیش از هر زمان دیگری بزرگسالانی وجود دارند که یک کانال اضافی بافت عروقی در زیر مچ آنها جریان دارد. تگان لوکاس، آناتومیست دانشگاه فلیندرز در سال ۲۰۲۰ گفت: از قرن ۱۸، آناتومیست ها شیوع این شریان را در بزرگسالان مطالعه می کنند و مطالعه ما نشان می دهد که به وضوح در حال افزایش است. شیوع این پدیده در افرادی که در اواسط دهه ۱۸۸۰ متولد شده اند حدود ۱۰٪ و در افرادی که در اواخر قرن بیستم متولد شده اند ۳۰٪ بوده است، بنابراین زمانی که صحبت از تکامل به میان می آید، این افزایش قابل توجهی است. شریان میانی در مراحل اولیه رشد در همه انسانها شکل می گیرد و خون را به مرکز بازوهای ما منتقل می کند تا به تغذیه دست های در حال رشد ما بپردازد. در حدود هفته هشتم دوران جنینی، معمولاً این رگ تحلیل می رود و وظیفه اش را به دو رگ دیگر واگذار می کند - شریان رادیال (که هنگام ضربان قلب فرد را احساس می کنیم) و شریان اولنار. آناتومیست ها مدتی است می دانند که این تحلیل شریان میانی قطعی نیست. در برخی موارد، تا یک ماه دیگر فعال است. گاهی اوقات پس از تولد هنوز پمپاژ می کند، فقط ساعد را تغذیه می کند یا در برخی موارد دست را نیز تغذیه می کند. برای مقایسه شیوع این کانال خون دائمی ، لوکاس و همکارانش Maciej Henneberg و Jaliya Kumaratilake از دانشگاه آدلاید ۸۰ جسد را که همگی توسط استرالیایی های اروپایی تبار اهدا شده بود، مورد بررسی قرار دادند. تعداد اهداکنندگان از ۵۱ تا ۱۰۱ به سرعت افزایش یافت، به این معنی که تقریباً همه آنها در نیمه اول قرن ۲۰ متولد شده اند. به نظر می رسد این شریان امروزه در بزرگسالان سه برابر بیشتر از یک قرن پیش رایج است، یافته ای حیرت انگیز است که نشان می دهد انتخاب طبیعی به نفع کسانی است که از این مقدار خونبار اضافی استفاده می کنند. لوکاس می گوید: این افزایش می تواند ناشی از جهش ژن های دخیل در رشد شریان میانی یا مشکلات سلامتی مادران در دوران بارداری یا هر دو باشد. ممکن است تصور کنیم داشتن شریان میانی مداوم پس از تولد، می تواند با افزایش جریان خون، انگشتان ماهر یا ساعد قوی به ما بدهد. با این حال، داشتن آن ما را در معرض خطر بیشتر ابتلا به سندرم تونل کارپ قرار می دهد.(یک وضعیت ناراحت کننده که باعث می شود کمتر بتوانیم از دست خود استفاده کنیم.) مشخص کردن انواع فاکتورهایی که نقش مهمی در فرآیندهای انتخاب شریان میانی دائمی ایفا می کنند، به تحقیقات بیشتری نیاز دارد. هر چه که باشند، به احتمال زیاد ما در سالهای آینده شاهد دیدن بیشتر این پدیده خواهیم بود. لوکاس می گوید: اگر این روند ادامه یابد، اکثر مردم تا سال ۲۱۰۰ شریان میانی ساعد را خواهند داشت. این افزایش سریع وجود شریان میانی در بزرگسالان بی شباهت به ظاهر شدن استخوان زانو به نام فابلا (fabella) ندارد، که امروزه نیز سه برابر بیشتر از یک قرن پیش رایج است. هرچقدر هم که این تفاوتها کوچک باشد، تغییرات ریز تکاملی کوچک به تغییرات در مقیاس بزرگ می افزاید که برای تعریف یک گونه ایجاد می شود. آنها با هم فشارهای جدیدی را ایجاد می کنند و ما را در مسیرهای جدیدی از سلامتی و بیماری قرار می دهند که تصور آنها در حال حاضر برای ما دشوار است. این تحقیق در مجله آناتومی منتشر شده است. نسخه ای از این مقاله در ابتدا در اکتبر ۲۰۲۰ منتشر شد.