نکته‌ای دربارۀ فردوسی دوستم دکتر جواد بشری کتابی کهن و ارزشمند یافته و آن را چاپ عکسی کرده به اسم رسائل‌العشاق و وسائل‌المشتاق (بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار،۱۳۹۹). نام نویسنده در متن چنین آمده:«ابوالمعالی مسعود بن احمد السیفی». در منابع دیگر نام او چنین است: علی بن احمد سیفی. سیفی اهل نیشابور بود. در قرن ششم می‌زیست. شاعر بود و مداح تکش خوارزمشاه. رسائل‌العشاق و وسائل‌المشتاق کتاب دلاویزی است. می‌خواهد به عاشقان بیاموزد که چگونه به معشوقان نامه بنویسند. صد نامه در موضوعات مختلف و حال و حالت‌های رنگارنگ عشق. از مزیت‌های کتاب این است که مقدار قابل توجهی شعر دارد. شعر کهن. شعر لطیف. برخی از این اشعار نویافته و کم‌دیده‌شده است. درباره این کتاب مهم باید مفصل‌تر بنویسم. راستش را بخواهید یک کارم شده تورق و خواندن گاه و بیگاه این کتاب. سخن عشق است و طراوت و کشش و گیرایی دارد. الآن یک نکته دربارۀ فردوسی دیدم که شایستۀ توجه است. سیفی نیشابوری در نامه‌هایش ابیاتی نیز از فردوسی نقل کرده است برخی با ذکر نام شریف فردوسی و یکی دو مورد هم بی ذکر نام بلند او . یک‌جا از فردوسی با لقب «ملک‌الشعرا» نام برده است: «چنانک ملک‌ا‌لشعرا فردوسی گوید: زمین گر گشاده کند راز خویش نماید در انجام آغاز خویش کنارش پر از تاج‌داران بود برش پر ز خون سواران بود پر از مرد دانا بود دامنش پر از خوب‌رخ چاک پیراهنش (صص۳۵۶-۳۵۷). این لقب مهم است. همچنین چون نسخۀ کتاب مورخ سال ۶۸۵ است، ضبط مصرع «نماید در انجام آغاز خویش» - که در دستنویس‌ها به صورت‌های گوناگون آمده (تصحیح خالقی‌مطلق- خطیبی، ج۷، ص۱۵۱) - بی‌اهمیت نیست. این نکتۀ خرد به یاد استاد فقید محمدامین ریاحی و کتاب بزرگ سرچشمه‌های فردوسی‌شناسی نوشته شد. https://t.center/n00re30yah