مُهاجِر | Mosut

داشتیم عادت می کردیم به رد کردن زیرسیبیلی کمکاری و هیچ کاری مسئولین محترم شورای صنفی و گل سرسبدشان سلف که با یک اطلاعیه مواجه شدیم . به مدت سه روز سلف ما در اختیار اساتید و کارکنان و کارمندان که برخی شان جواب سلاممان را هم زورکی می دهند حال چه طور شده بود قبول فرموده بودند در جایی غذا بخورند که دانشجو غذا می خورد که پرستژشان بهم نخورد ; قرار می گیرد. یک روز از همین سه روز سرکی کشیدم تا جواب سوالات ایجاد شده در ذهنم را پیرامون نوع پذیرایی و این حرف ها بگیرم. انگار که سلف تکانی خورده باشد میزها و محوطه تمیز تمیز.ظروف می درخشیدند.ظرف های آهنی از مد افتاده جای خود را به ظروف رنگی با کلاس داده بودند.غذاها از دور چشمک می زد و روغن ازشان می چکید.گویی آشپز دستش نلرزیده و روغن ریخته در غذا.ظرف ها انقدر پر بودند که عزیزانمان دیگر به خودشان زحمت ندهند و درخواست غذای بیشتر نکنند.کارکنان با رویی خوش با ان ها رفتار می کردند روی خوشی که از برخیشان برای اولین بار بود می دیدم.این کارها از اجبار بود یا احترام نمی دانیم ولی ای کاش بدانیم دانشجو هم برای خودش شخصیتی دارد ای کاش سلف دانشگاه منبع درآمد نشود.مسئولان محترم سلف به کدام افق روزه می گیرند که نیم ساعت زودتر از اذان غذا دادن تمام  می شود. خودتان هم زبان روزه غذای سرد می خورید؟ چه بگویم.
#امیر_حسین_خسرویان

کانال نشریه مهاجر متن ها و یادداشت های دانشجویی شما را منتشر می کند.
🌐 @mosut

📝📝📝
#حرف_دل

هر از گاهی بد نیست میان مشغله های حاکم بر زندگیمون یه چند دقیقه ای رو هم که شده با خودمون خلوت کنیم وبشینیم پای حرف های دلمون؛خودمون محکم بغل کنیم؛دونه های خوشگل مروارید جاری از احساس قشنگ مون پاک کنیم .حتما حرف های زیادی برای گفتن داریم توزمونه ای که گوش ها پر شدند از حرف های تو خالی و هرکسی در خودش غرق شده ،هیچ کسی به اندازه ی خودت محرم دلت نمیتونه باشه.
#امیر_حسین_خسرویان

کانال نشریه مهاجر متن ها و یادداشت های دانشجویی شما را منتشر می کند.
🌐 @mosut