افـکـارِ مُـشَـوَّشـه

زندگی آغوش مادر، بوی سیب
خنده‌ای شیرین میان نان و جیب

زندگی شورِ قدم در راه نو
لحظه‌ای کوتاه در رؤیای تو

زندگی یعنی تماشای غروب
عطر نان گرم و بوی خاک و چوب

زندگی اشکی که در چشمِ پدر
می‌چکد، پنهان زِ هر نام و نظر

زندگی تنها همین احوال ماست
مهربانی، روشنی، اعمال ماست

زندگی گر مهربانی پیشه کرد
هر چه دشوار است، آسان میشه کرد

زندگی یعنی تو باشی، من بسازم
شعله‌ای از عشق با جانم بسوزم...

بیش از این ها آه اری
بیش از این ها میتوان خاموش ماند
میتوان ساعات طولانی
با نگاهی چون نگاه مردگان ثابت
خیره شد در دود یک سیگار
خیره شد در شکل یک فنجان
در گلی بی‌رنگ بر قالی
در خطی موهوم بر دیوار

شرح حال این روز هام شده شبیه شعر های فروغ

اینجا رو ساختم برای اینکه کمی راحت تر باشم ولی انگار که من باز هم ادمش نیستم

و در نهایت
از من تنها تو ماندی

برادر

چه شد بر من که هر عیدی دل از شادی گریزان است
دگر بی‌نور چشم تو، جهانم غرق طوفان است

گر تو بازیچه‌ی بر عشق شدی شکوه مکن
مرهمِ عشق بجز او مطلب، چاره مکن

دل به زنجیر ببند و به قضا دل خوش دار
شکوه بر گردش این چرخ ستم‌کاره مکن

تو پایان غم و غربت این قلب حزینی
که آید خبری از تو و آرام بمانم

کجایی که شب از هجر تو سوزد دل و جانم؟
بیا، تا که نجاتی دهد این شعر و بیانم

شبی از ره اندیشه به خوابم نرسیده
دل من گله‌مند است، ز تقدیر زمانم

نسیمی که به کویت ز ره دور وزیده
گواهی دهد از حال پریشان و فغانم

کجایی که شب از هجر تو سوزد دل و جانم؟
ز غمِ آهِ جگرسوز به خود مرثیه‌ خوانم

داغی به دلم زدی که پنهان نشود
زخمِ تو به هیچ چیز درمان نشود
ای کاش به خواب من بیایی شاید
در خواب به چشمم اشک مهمان نشود