#رمان_بانوی_پاک_من🥀#قسمت_هشتاد_و_دویک حسینیه اون نزدیکا بود که از داخلش صدای مداحی
و روضه میومد.
نمیدونم چرا اما کشیده شدم تو حسینیه. انگار یک دستی منو هل داد تو. رفتم بین جمعیتی که زار میزدن
و با دست میزدن تو سراشون.
بین جمعیت گم شدم. صدای مداح بلند بود
و راحت به گوشم میرسید.
دلمو آتیش میداد این نوحه. خیلی سوزناک بود
و صدای مداح هم دامن میزد به این سوزناکی. ناخود آگاه اشک از چشمم سرازیر شد.
تا مشکتو تو آب زدی موجای دریا شد آروم
تا رو به ساحل اومدی بغضی نشست توی گلوم
همون دم بود غربت دنیا شد نصیبم
رو لب گل کرد ناله‌های امّن یجیبم
بلند شو بنگر که شمشیرا رو کشیدند
آخه می‌دونند بدون تو من غریبم
اباالفضل
دشمن با داغ اکبرم آتیش زده بر جگرم
حالا شکسته با غمت مثل سر تو کمرم
روی قلبم دیگه این زخم غم می‌مونه
کمرم دیگه مثل مادر خم می‌مونه
می‌دونی چه فکری می‌سوزونه دلم رو
تو این فکرم خواهرم بی محرم می‌مونه
پاشو ببین توی حرم عزاخونه به پا شده
تا آرزوی کوفیان با کشتنت روا شده
بدون تو توی هر خیمه پا می‌ذارن
رد پاهاشونو تو آتیش جا می‌ذارن
دیگه زینب دستاشو روی سر می‌گیره
پیش چشماش داغمو رو دل‌ها می‌ذارن
دیگه حرفامم دست خودم نبود. باکلی اشک رو گونه هام داد زدم:یا اباالفضل من زهرامو ازتو میخوام. زهرا باید خوب بشه اگه نشه منم مسلمون نمیشم.
باز زدم زیر گریه
و افتادم رو زمین. خیلی حالم خراب بود برای همین یکی منو برد بیرون
و منم که دیگه نفهمیدم چیشد.
#نویسنده_زهرا_بانو #کپی_با_ذکر_نویسنده_جایز_میباشد🍃بامــــاهمـــراه باشــید
🌹
