شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت
که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست؟
بگفت ای هوادارِ مسکین من
بِرَفت انگبین‌یارِ شیرین من
چو شیرینی از من به در می‌رود
چو فرهادم آتش به سر می‌رود
همی گفت و هر لحظه سیلابِ درد
فرو می‌دویدش به رخسار زرد
که ای مدعی! عشق، کار تو نیست
که نه صبر داری نه یارای ایستتو بگریزی از پیش یک شعله خام
من استاده‌ام تا بسوزم تمام
تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت
همه شب در این گفت‌وگو بود شمع
به دیدار او وقت اصحاب، جمع
نرفته ز شب همچنان بهره‌ای
که ناگه بکشتش پریچهره‌ای
همی گفت و می‌رفت دودش به سر
که این است پایان عشق، ای پسر
اگر عاشقی خواهی آموختن
به کشتن فرج یابی از سوختن
مکن گریه بر گور مقتولِ دوست
بر او خرمی کن که مقبول اوست
اگر عاشقی سر مشوی از مرضچو سعدی فرو شوی دست از غرض
فدایی ندارد ز مقصود، چنگ
و گر بر سرش تیر بارند و سنگ
به دریا مرو گفتمت، زینهار!
وگر می‌روی تن به طوفان سپار
#سعدی#رشید_کاکاوند❤️@faratar_az_boodan
