بودِ به هست رسیده. -: «راستی، چرا نوشتن را آنقدر دوست داشت؟» +: «اوج نوجوانیش گره خورده بود به دوران کرونا. ارتباطات در فضای مجازی شکل می‌گرفت و همین دلیلی شد تا نوشتن را بیابد. چهار-پنج سالی از آن زمان گذشت. دانست که نوشتن، نه صرف عواطف دوران بلوغ بود و نه حاصل تقلیدی در جهت دیده شدن. نوشتن، اول از همه درمان‌گر و بعد راهنمایی برای کشف علاقه‌اش بود. نوشتن، برادر بزرگ‌تری بود که آرزوی داشتنش را داشت. نوشتن، عطر چای عصرگاهیش بود. نوشتن، لذت تحسین بعد از کلی جان کندنش بود. نوشتن، دستی برای پاک کردن اشک‌ها و بانی قهقه‌هایش بود.» -: «و بعد از همه‌ی اینها، چرا باز هم نوشت؟‌ او که در عالم ساختگیش به همه چیز رسیده بود.» +: « زیرا نوشتن، هست‌ همه‌ی بود‌هایش شد.» ۳ آبان ۱۴۰۳ مینا نصیری