🔸" انتقال پایتخت ، نجات تهران " ، کلیدواژه های بسیار مهم، جدی ،دارای قانون مصوب مطالعاتی است که باید بدون سوگیری له و علیه ، مورد بحث و بررسی علمی و حرفه ای  ، و برنامه‌ریزی، قرارگیرد و قانون ، بدلیل تعارض منافع عده ای سودجو ، زیرپا گذاشته نشود. 🔹️ باید برای   بیدارشدن بی اطلاعان و بخواب رفتگان و  همینطور  مقابله با بایکوتی که جریان های رانت خواری و   سوداگر ، (در مورد بحث و بررسی علمی حرفه ای و جدی مشکلات و خطرات عظیمی که بر تهران و پایتخت و سرزمین  ،علیرغم وجود قانون برای مطالعات انتقال پایتخت ) تحمیل کرده و می‌کنند، تلاش جدی کرد تا امکان بالقوه تمرکززدایی از تهران و نجات سرزمین از بحران های جاری، امکان بالفعل شدن پیدا کند . ❌ رویکرد برنامه ریزی   در مواجهه با مسائل،  از موضعگیری  آغاز نمی‌شود.  برنامه ریزان، تصمیم سازان هستند نه تصمیم گیران . سناریوهای رقیب برنامه ریزی شده، امکانات در دسترس و محتمل را برای تصمیم گیران ( دستگاه های تصمیم گیر)  مهیا و روشن می‌سازد. ❌❌ اگر ، افراد و نهادهای حرفه ای تخصصی ،و گروه هایی در بدنه ی بروکراسی ، از جایگاه خود که آماده سازی و تدارک محتوای برنامه ای است ( نظام تصمیم ساز) ،  خارج شده و خود را در جایگاه نظام تصمیم گیر ،قلمداد کنند ،( چنانکه متاسفانه بدلیل تعارض منافع و فقدان روحیه علمی ، مرسوم شده است) ، کل کشور فلج و فاقد قابلیت اداره و پیشبرد امور خواهد شد. 🔸 در سناریوهای متنوع  انتقال پایتخت، ابعاد ، حدود و مشخصات برنامه انتقال پایتخت ترسیم شده و مقایسه می‌شود . در نتیجه ، شهودها و حدس های اولیه ، در مورد نتایج انتقال پایتخت ،  فقط راهنمای توجه به مفاد برنامه ریزی است نه حقیقت مسلم . 🔹 روندهای موجود   روزبروز تهران و پایتخت ( و بالتبع سرزمین را ) را در شرایط فاجعه بارتر و تهدید آمیز تری قرار داده . بحران های سرطانی شکل گرفته در پایتخت علاوه بر تهران ، به تمام کشور منتشر و سرزمین را با بحران مواجه کرده است. ابر بحران مسکن ، ابر بحران آب ، ابر بحران زلزله ووو 🔸موضوع نجات تهران و انتقال پایتخت، یک موضوع استراتژیک با ابعاد بسیار متنوع جغرافیایی ، کالبدی، اجتماعی و اقتصادی .. چندوجهی است و بهیچوجه بدون مطالعات تخصصی  جدی، مستند و علمی امکان موضعگیری شهودی اولیه در باره ی آ ن نیست.  🔹مسئله این است که نیروها و اقشاری ( بر اساس تعارض منافع) بیش از یک دهه است مانع انجام مطالعات علمی جدی در باره ی موضوع هستند ،این وضعیت ( بایکوت و بی توجهی به مشکلات و بحران های واقعا موجود )  باید توسط نگرش های علمی ، بدون سوگیری و توسط جامعه حرفه ای تخصصی با همکاری  هم ، شکسته شود و جامعه حرفه ای برنامه ریزی و سازماندهی فضا، به وظایف خود عمل نماید.