وقتی به گذشته م نگاه میکنم… میبینم مهمترین دغدغه من از دوران بچگیم،خوشحال کردن پدرم بود… وقتی ی نمره یی کم میشدم،وقتی میومدی دنبالم میفهمیدی،میگفتی هااااا باز چی شده؟گند زدی؟؟؟ میگفتم اره ۱۹/۵ شدم،بعدشم گریه میگرفت… اخه بابا تو ۲۰ دوست داشتی… وقتی قبل کنکورم حالم بد شد!فکر اصلیم این بود!اگه پزشکی نشه چی؟ اخه تو دوست داشتی من پزشک بشم… حتی قبل ازمون تخصصم حالم بد بود!راستش برام مهم نبود چی قبول بشم…ولی تو دوست داشتی من مغز و اعصاب بخونم خیلی سخت بود خیلی جاها خسته شدم!گفتم بیخیال ادامه ش،ارزش نداره! ولی چهره ی تو اومد جلوی چشمم… آره بابا تو همیشه اولویت من بودی من همه زندگیم بخاطر خوشحالی تو بود… من اینجور زندگی کردم چون تو دوست داشتی… پشیمونم؟ نه! به خودم افتخار میکنم تو با ارزش ترین جز زندگی منی…