📝📝📝سه پرسش درباب سه نگرانی آقای علویتبار🔻🔻🔻یادداشتی از آرمان امیری در نقد علیرضا علویتبار منتشر شده در وبسایت مجمع دیوانگان🖊جناب
علوی
تبار، در یادداشتی، به مشاهدات خود از صحنهی انتخابات اخیر پرداختهاند و برخی نگرانیهایی را که از فرآیند امور احساس کردهاند با مخاطبان در میان گذاشتهاند. یادداشت کامل ایشان را میتوانید از وبسایت مشق نو
(اینجا) بخوانید. من فقط میخواهم در مورد سه نمونه از نگرانیهای ایشان، سه پرسش طرح کنم:
🖊نخستین مشاهده نگرانکننده آقای
علوی
تبار از فرآیند این انتخابات «تنزل سطح سیاستورزی در ایران امروز است» و من به شخصه بیشتر از این نمیتوانم با کسی همنظر و موافق باشم. من از ۳ سال پیش در باب همین نگرانی با تعبیر «هدم سیاست» هشدار دادم و اتفاقا در انتخابات همین امسال هم دلیل اصلی رای ندادن خودم را «نه» گفتن به فرآیند «سیاستزدایی از چالشهای اصلی کشور» معرفی کردم. اما تعجب میکنم جناب
علوی
تبار که نگاه تحلیلی عمیقی در تشخیص ریشههای مشکلات کشور دارد، چطور در توصیف تنزل سطح سیاست کشور، به موارد نامربوطی همچون حضور نامزدهای پوششی اشاره کردهاند؟ ابتذال سیما و هویت این نامزدها را که عموم مردم خیلی خوب میفهمند و جوابش را هم میدهند. توقعی اگر از امثال آقای
علوی
تبار میرود، انگشت گذاشتن بر ابتذال سیاستورزی در اردوگاهی است که به ظاهر مورد حمایت ایشان و یا دستکم دوستانشان قرار دارد.
🖊سوال مشخص من از ایشان این است که اولا چرا وضعیت سیاست ما به اینجا کشیده است؟ این سقوط آزاد محصول کنشگری چه جریاناتی بوده؟ من به شخصه و اتفاقا در گفتگوی مکتوبی با جناب
علوی
تبار، از دو سال پیش روی همین تناقض عجیب در ادعاها و استراتژیهای دوستان اصلاحطلب انگشت گذاشتم.
(از اینجا بخوانید) لطفا یک نگاهی به عقب بیندازید و ببینید آیا عین همین وضعیت انسداد و بحران بیمعنایی پیشتر پیشبینی شده بود یا نه؟ چرا فکر کردید با مسکوت گذاشتن آن تناقضهای قدیمی، وقتی تمامی پیشبینیها به تحقق پیوست، حق دارید در جایگاه مدعی و منتقد وضعیتی قرار بگیرید که خودتان سنگ بنای تحققش را گذاشتید؟
🖊سوال دوم این است که چرا همین امروز هم انگشت اتهام را به سوی دیگران اشاره میروید؟ چرا گروهی را با عنوان «راست افراطی» متهم میکنید؟ چرا نمیگویید نامزدی که به صورت ضمنی مورد حمایت شما بود، افتخارش این بود که اصلا شعاری ندارد؟ آیا ابتذال سیاست محصول یک جناح رادیکال افراطی است که حداقل باب اهداف خودش طرح و ایدههای سیاسی مطرح میکند؟ یا جناحی که ژست معتدل و منطقی به خودش میگیرد اما تمام افتخارش این است که هیچ ایده، هیچ برنامه، هیچ شعار و هیچ چشماندازی را دنبال نمیکند؟
🖊دومین نگرانی جناب
علوی
تبار، مشاهدهی تقویت «نوعی اقتدارستیزی سیاسی در جامعه» بوده است. در یک معنا نگرانی ایشان قابل درک است. هر جامعهی بالغی، نیازمند سطحی از نهادینه شدن مراکز و نهادهای مرجع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است؛ اما این فقط یک سوی ماجراست. سوی دیگر ماجرا، وضعیت نیم قرن «شبیهسازی» در تمامی ساحتهای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی کشور ماست. همان شترگاوپلنگی که از سوار کردن موتور پیکان روی بدنهی پژو شاهدش بودیم برای اینکه مدعی شویم ما هم صنعت خودرو داریم! مملکتی که «حقوق بشر اسلامی» تولید میکند، البته همچنان میتواند مدعی شود که مقادیری هم نخبهی «بومی» تولید کرده، اما اینکه جدیجدی باورش بشود که این ماکتهای خودساخته واقعا قرار است کارکردهای مدل اصلی را داشته باشند، مرحلهای از خودفریبی است که به نظرم خطرناکتر از تلاش برای فریب دیگران است.
🖊نیم قرن حکومت «خودیساز» و حاکمیت رانتیر، البته که قشری از نخبگان «خودی» را هم درست کرده و جالب (و حتی دردناک) اینکه از این نخبگان خودی، بخش بزرگیشان حتی هزینههایی از جنس زندان و محرومیت را هم پرداختهاند، اینقدری که اصلا یادشان رفته که این رقابت «خودی و غیرخودی»، در چهارچوب یک آکواریوم محدودی است به نام «نظام جمهوری اسلامی»، که پیشاپیش بخش بزرگی از جامعه را از هست و نیست ساقط کرده! حالا چرا باید نگران کننده باشد که بالاخره کاسهی اعتبار و شعبدههای بیمسمای این الیت رانتی هم درست به اندازهی گفتمان کلان حکومت ته کشیده باشد؟
🔸متن کامل این نوشتار را در این
لینک بخوانید
و یا روی گزینه instant view بزنید
#علیرضا_علوی_تبار #آرمان_امیری #انتخابات 🔸نشانی تلگرام «مشق نو»:
t.center/mashghenowofficial