بخت افشانی می‌کند آسمان سپید در میان ستاره‌گان روشن باد تند می‌وزد و خاک را در عمق چاه حفر می‌کند بعد کلنجارگونه خویش را حبس می‌کند و با حمام کردن، خود را پاک سازد اما این تنیده شده در اقبالش است مگر می‌شود فرار کرد از اقتدار خویش؟ سجاده به دست می‌رود که آدمی را آدمک‌ها خوب گوید چون بدی در عمق قلب آدمی است نه در چهره‌ی سرشارش...
. در دل یک خانه‌ی ساده و دلنشین، کتابی کهن و پر از حکمت بر روی میزی چوبی قرار دارد. صفحات آن به مانند گل‌هایی رنگارنگ در باغی سرسبز، داستان‌های زندگی را روایت می‌کنند. هر کلمه، گویی از عمق دریا سرچشمه می‌گیرد و امواجی از اندیشه و احساس را به سواحل دل می‌زند. مهتاب در شب‌های آرام، بر بام خانه می‌تابد و نوری نقره‌ای بر کتاب‌می‌افشاند؛ نوری که قصه‌های عاشقانه و افسانه‌های کهن را زنده می‌کند. در این نور، گُل‌ها به رقص درمی‌آیند و عطرشان فضا را پر می‌کند. هر گل، نمادی از عشق، امید و زیبایی است که در دل انسان‌ها جوانه می‌زند. دریا، با وسعت بی‌پایانش، همچون زندگی است؛ پر از رازها و ناشناخته‌ها. در کنار ساحل، وقتی که نسیم ملایم می‌وزد، صدای امواج به گوش می‌رسد و انسان را به تفکر و تأمل وا می‌دارد.
خلق دیپلماتی شده‌است که روح و عقل را می‌خواند. آدمی، چنان رقصان می‌میرد که ذره‌ذره‌ی آذر دلش خون چکان می‌باشد و این مردم هیزم بر آتش می‌افزایند و آدمک بزم جسد گداخته شده‌اش را در گلستان خویش حفر می‌کند...
در این شهر بوی اهریمنی را می‌شنوم که انسان را می‌شناسد. با سرگردانی‌ِ مهاب "ذهنم" یک‌جا می‌چرخد، می‌رقصد و دیوانه‌وار می‌گرید... گاه خسته می‌شود و با یک "اندیشه" می‌خوابد! در این شهر آوازِ انسانی را می‌شنوم که عایدش از مرگ خواب است. پروازی را می‌بینم که آزادی را نمی‌شناسد و دلی که با عشق بیگانه‌ست. با این‌حال شهری را می‌شناسم که انسان‌هایش زنده بودن را دوست دارند. #رابعه_مدبر
از بندهای اسارت خویش رها شده‌ام، افکار نامرئی‌ام را شسته و در طاقچه‌ای دور گذاشته‌ام. اکنون، در این سکوت بی‌پایان، چشم‌هایم به روی دنیا بسته است. تهی از همه‌چیزم، تنها سکوت را می‌طلبم؛ سکوتی که مرا به آرامش برساند.
در تاریکی شب، ساحل به آرامی خود را در آغوش امواج می‌غلتاند. سکوت عمیق، فضای اطراف را پر کرده و تنها صدای نجواهای خفی از دل دریا به گوش می‌رسد؛ گویی که دریا با ستاره‌ها راز و نیاز می‌کند. پیکر یکتای ماه، در آسمان به آرامی می‌درخشد و نوری ملایم بر روی آب‌ها می‌پاشد. این نور، همچون خاطراتی دور، در دل تاریکی رقص می‌کند و ساحل را به دنیایی دیگر می‌برد. در این لحظات، سکوت نه تنها آرامش‌بخش است، بلکه دعوتی است به اندیشیدن؛ به عمق وجود، به عشق‌های گمشده و امیدهای فراموش‌شده، هر موج که به ساحل می‌رسد، داستانی از زندگی را روایت می‌کند و هر نجوا، صدای دل‌هایی است که در جستجوی آرامش و زیبایی‌اند. در این تاریکی، ساحل و دریا با هم هم‌آوایی می‌کنند و پیکر شب را با نغمه‌های عاشقانه‌ای پر می‌کنند که تنها برای دل‌های شنوا قابل درک است.
در دل هستی، ساغری شمس به دست می‌گیرم و در آن گل‌های عشق را می‌نگرم. هر گل داستانی دارد، قصه‌ای از زیبایی و زوال، از عشق و فراق. ساز زندگی در این میان نواخته می‌شود؛ نواهایی که دل را به پرواز درمی‌آورد و روح را به وجد می‌آورد. ماه، نگهبان شب‌هاست و در سکوتش، رازهای پنهان را فاش می‌کند. او در آغوش مهر، نور را بر زمین می‌پاشد و زندگی را به رقص درمی‌آورد. هر شعاع او، یادآور لحظه‌های ناب که در آن‌ها عشق و دوستی به اوج خود می‌رسند، است.
