‏مختصری در شکنجه خودخواسته ای به نام کتاب/ یار مهربان ‏۳۱ سال است در سفرهایم به ایران و از ایران، دچار معضلی به نام «کتاب» و تبعات گسترده آن هستم. ‏۱. قیمت کتاب و هزینه پست یا فریت آن در همه دنیا بسیار گران بوده و گرانتر شده. ‏۲. با افزایش مداوم هزینه های زندگی و مشکل معیشت، کتاب از سبد خرید بسیاری حذف شده و من نیز ناگزیر عادت خرید زیاد کتاب را تعدیل کرده ام. ‏۳. همسر گرامی مدام و به حق نگران و معترض هزینه خرید کتاب و فضای کوچک منزل برای انبار این همه کتاب است. ‏۴. خانه پدری در ایران را میخواهند بفروشند و چند هزار جلد کتابهای من یکی از معضلات است. ‏۵. ۲۲ سال قبل گاراژ/ کارگاه منزل خودمان را به دفتر/ کتابخانه ای شبیه مغازه بقالی با قفسه های تودرتو تبدیل کردیم، ولی حالا به دلیل حجم انبوه کتاب، عملا انباری کتاب شده. ‏۶. دورتادور اتاق پذیرایی هم کتاب روی زمین بود که با چند قفسه بلند فعلا تاحدی مهار شده. ‏۷. مشکل محدودیت اضافه بار در پرواز به خاطر کناب همیشه هست. گاهی با اغماض، گاهی با دعوا و گاهی با پرداخت اضافه بار حل میشود. ‏۸. بعضا اجازه بردن کتاب بیشتر از وزن مجاز به داخل کابین هواپیما هم مشکل زا است. ‏۹. ماموران گیت آخر خروج در فرودگاه امام بعضا به کتاب حساسند و به آنها، ولو کتابهای تازه منتشر شده با مجوز نشر در ایران به عنوان شیی مشکوک ضدامنیتی نگاه میکنند و دوست دارند تک تک کتابها را با دانش محدودشان ارزیابی کنند. ‏۱۰. همکاران همین دوستان در فرودگاههای میان راه (اغلب، استانبول، دوبی و دوحه) هم کم و بیش همین مساله را دارند. به ویژه در پروازهای دارای توقف طولانی. ‏۱۱. در فرودگاههای بریتانیا هم خواهران و برادران خدوم امنیتی که در ۱۸ ماه اخیر مدام زحمت میدهند هم با ولع خاصی تک تک کتابهایم را بازرسی و صورت برداری کرده و از جلدشان عکس میگیرند. ‏۱۲. گاهی (به ندرت) هم پیش آمده که در ورود به ایران ماموران گمرک و امنیت، به کتابهای غیرفارسی یا فارسی چاپ خارج گیر میدهند. ‏۱۳. ناگزیر به اسباب کشی هستیم و یکی از معضلات حدی حمل این همه کتاب و یافتن منزلی برای نگهداری آنها است. ‏۱۴. بعد از این همه گرفتاری، وقتی در منزل کم کم کتابها را یکی یکی مرور میکنم، میبینم بعضا در موارد معدود برخلاف عنوان فریبنده، نویسنده مشهور و یا ناشر معتبر، اساسا ارزش این همه مشقت و دردسر را نداشته و از نظر محتوایی مهم نیستند. ‏۱۵. خلاصه که برخلاف ادعای شاعر مرحوم، آقای عباس یمینی شریف، این «یار مهربان» چندان هم «با سود و بی زیان» نیست و اغلب بدجوری دردسرآفرین است.