آرام در گوش خودم زمزمه می‌کنم: «عزیزِ صبورم! چقدر خوب است حضورت در پهنای این جهان! چقدر خوب است که گام‌های سرسخت تو از میانِ لاشه‌ی سختی‌ها گذشت و به دشتِ آرامش رسید!» خودم را در آغوش می‌گیرم و می‌گویم: «تو همان آدمِ قوی‌ و محکمی هستی که در حافظه‌ی سبز زندگی ثبت شدی و ثابت کردی که وقتی دست‌های خدا روی شانه‌های تو باشد، و اعتماد به نفس در روحت ریشه دوانده باشد، مسیرِ زندگی برایت پر از سبزینه‌های موفقیت و شادی می‌شود!» خودمِ عزیز و صبورم را سخت به سینه می‌فشارم و به او می‌گویم که چقدر دوستش دارم! #نازیلا_زارع