بابا لنگ دراز عزیزم؛ تمام ِ دلخوشی ِ دنیای من این است که تو ندانی و من دوستت بدارم. وقتی می فهمی و میرانی ام؛ چیزی درون ِ دلم فرو میریزد... چیزی شبیه غرور. بابا لنگ دراز عزیزم؛ لطفاً گاهی خودت را به نفهمیدن بزن و بگذار دوستت بدارم. من همین که هستی را دوست دارم... حتی سایه ات که هیچوقت به آن نمی رسم! -GN-