𓆩•.قلب بیمار😅🫀.•𓆪

روی پیشرفت خودت تمرکز کن

"People will hate you, rate you, shake you, and break you. But how strong you stand is what makes you."

"مردم از شما متنفر می شوند،
شما را نقد می کنند، شما را تکان می دهند و می شکنند.
اما اینکه چقدر قوی مقابلشون بایستید چیزی است که باعث میشود ساخته شوید."

Count your age by friends, count your life by smiles.

سنتو با دوستات بشمار، زندگیتو با لبخندهات.

You don't love someone because they're perfect, you love them in spite of the fact that they're not.
-Jodi Picoult

نباید کسی رو دوست داشته باشی فقط برای اینکه کامله، بلکه علی رغم واقعیتی که اون کامل نیست، باید دوستش داشته باشی.

it's not your fault if people that looked like home turned out to be unknown places.

اگه افرادی که شبیه خونه بودن برات معلوم شد که مکان های ناشناخته ای بیش نیستن، مقصر تو نیستی...

a relationship where your partner knows your worth and doesn't take you for granted>>>>>>

رابطه ای که شریک زندگیت ارزشتتو میدونه و تو ر‌و برده خودش نمیدونه>>>>>>

من سوختم از دیدنِ او پیش رقیبم
انگار به یک مزرعه آتش زده باشند...

پنج پارت دیگه 💅🏻💜

#شهرعشق
نویسنده فری
#قسمت_پنجاه_چهارم
عمر «.............
با هر لحظه دیدن عایشه در شب محفل شیرینی خوری عطیه، دل از دل خانه ام میرفت.
به همین دلیل قاطعانه تصمیم گرفتم که مادرم را بعد از شیرینی خوری به خواستگاری
عایشه بفرستم.
چون از آن پسر هایی نبودم که با دخترا همه جا را چکر زده و با آنها خوشگذرانی نمایم.
دلیل برگشتم هم به همین دلیل که بود، پس ضرور نبود که دیگه منتظربمانم.
سه روز پس از شیرینی خوری عطیه، زمانی که مادرم در آشپزخانه مصروف آشپزی بود
در کنارش ایستاد شدم و با لبخند بسویش نگاه کردم، به سویم نگاه کرد و گفت: امروز خیلی
غذای خوشمزه برایت درست کردیم.
سرم را باال گرفته گفتم: مگر شما کدام وقت غذای بد مزه هم آماده کردید که حاال خوشمزه
است؟
خندید و گفت: خیلی دوستت دارم پسر نازم.
صورتش در مقابل صورتم بود و با تته پته گفتم: مادر جان میخواهم که در بارۀ یک
موضوع همرایتان صحبت کنم.
با کنجکاوی گفت: بفرما، میشنوم عزیزدل.
جزیات موضوع عایشه را برایش گفتم و خواستم که به زودترین فرصت به خواستگاری
بروند.
خندید و گفت: انشأالله که در همین روزهای نزدیک خواهیم رفت.
سر انجام روز اش فرا رسید و بعد از سه روز حرف زدنم با مادرم، قرار شد که به
خواستگاری بروند.
دو هفته پیاپی مادرم و عطیه به خانۀ آنها رفت و گاهی هم پدرم میرفت تا اینکه قبول کردند
و خواستند که به من را ببینند.
یکی از رسوم افغانستان در هنگام خواستگاری همین است که وقتی فامیل دختر میخواهد که
شیرینی دختر شان را بدهند یک یا دو روز قبل میخواهند که بچه را ببینند، فکر کنم که
دشوار ترین لحظه برای یک پسر همان لحظه میباشد.
همان روز بد رقم ترس و لرز در وجودم افتاده بود، اصالً هیچ گاه تصور نمیکردم که در
چنین شرایطی قرار خواهم گرفت.
دو روز بعد از آن مادرم با چند تن از خانم های اقارب مان بخاطر اخذ شیرینی به خانۀ آنها
رفت.
لحظه شماری میکردم که چه وقت میایند.
عطیه تمام جریان را به شکل مخفی در تلفونش ضبط کرده بود و به محض اینکه به خانه
رسیدند به اتاقم آمد و خود را سریع در بغلم انداخت و گفت: تبریک الال جان نازم.
بعد هم ویدیویی را که در تلفونش به شکل پنهانی گرفته بود نشان داد.......
صدای ساز و آواز از صالون شنیده میشد و مادرم همچنان به اتاقم آمد و برایم تبریکی گفت.
از اتاق بیرون شده و به سمت صالون رفتم.
همه کسانی که در آنجا بود تبریکی گفتند و هر یک سر و صورتم را میبوسید.
در جریان بیست روز همه چیز آماده شده بود، طبق مشورۀ که در میان چند روز بین من و
خانواده ام صورت گرفته بود بالخره به این نتیجه رسیدیم که به عوض محفل نامزدی،
محفل عروسی را برگذار نماییم.
خانواده ام با این نظم موافقت کلی نشان دادند و همۀ شان هر لحظه یاد آور میشدند که هر
قسم که خودت راحت هستی همان کار را انجام میدهیم.
خانوادۀ عایشه هم به نظرم موافقت نشان دادند، و چون حرفی که در این میان هیچگاه از
یادم نمیرود حرف های آقا یوسف بود که گفت: عمر جان هر قسم که خودت راحت هستی،
برای من مهم نیست حاال میخواهید محفل نامزدی برگذار نمایید و یا محفل عروسی......
خودت بهتر میدانی که کدام کار برایت سهل است.
هر حرف آنها قابل قبولم است و من تا دم مرگ از آنها خوش هستم، چون همه چیز را در
اختیار من و فامیلم گذاشته بودند.
با مشوره پدرم، من هم تصمیم گرفتم که هر چه زودتر کارهای عروسی را پیشگیرم.
اقارب ما آنها را خیلی تقدیر کردند، همۀ شان میگفتند که چه فامیلی هستند که نمیخواهند پول
داماد را در چیز های بی معنا به مصرف برسانند.
عایشه «............
در آرایشگاه منتظر آمدن عمر بودم.
دست و پایم میلرزید، هدیه و عطیه هم در کنارم بودند.
چون رضوان قرار بود به بردن عطیه بیاید به همین دلیل، همین که رضوان رسید عطیه از
میان ما خارج شد.
و این من بودم و هدیه نا مسلمان ، که همیش مرا آزار اذیت میکرد.
با صدای خانم آرایشگر سرم را بلند کرده به سویش نگاه کردم.
خانم آرایشگر: داماد آمد.........!!!
شدت لرزش تنم بیشتر شد، هدیه نگاهی به من انداخت و گفت: آرام، آرام خواهر جان چرا
اینقدر وارخطا شدی.....؟؟؟
از حرف هایش حرصم گرفته بود چیزی نگفتم و سرم را پایین گذاشتم.
* * * * * * * * *
در کنار عمر بروی دوشکی که بر سر استیچ بود نشسته بودم و دختران و پسران با لباس
های افغانی، خینه بدست مشغول رقصیدن بود.
هر جوره به نوبه خود میرقصیدند و همین که آهنگ زیبای قطغنی تمام شد یکی یکی به
سمت ما می آمدند و خینه را به دستم می گذاشتند.
دختران به دست من و پسران به دست عمر خینه می گذاشتند.

پرسی کرد و همرای پدرم ، الیاس و بکتاش بغل کشی کرد.
به سوی صالون رهنمایی مان کرد، خانم فروزان با دیدن ما خیلی خوشحال شد و با من،
مادرم و هدیه رو بوسی کرد.
در یکی از میز ها نزدیک میدان رقص نشسته بودیم و از زاویۀ ما کسانی که می رقصیدند
بسیار خوب معلوم میشد.
پیراهن طالیی با چپلی های سیاه به تن کرده بودم و موهایم را پریشان به هر دو شانه هایم
انداخته بودم، آرایش خیلی ظریف را بر صورتم ترکیب داده بودم.
هدیه هم نیز پیراهن آبی با چپلی های سیاه بر تن کرده بود و موهایش را مانند دم اسپ، بلند
بسته کرده بود.
خانم فروزان لحظه به لحظه به سمت میز ما می آمد و با جمله اینکه » محفل چطور
میگذرد و خسته نشده اید. « دوباره از کنارمان میگذشت.
عمر هم در ده دقیقه یکبار به صالون زنانه می آمد و وقتی که از کنار مان میگذشت با لبخند
سرش را تکان میداد.
دقایقی نگذشته بود که خانم فروزان در کنارم ایستاد شد و سرش را در نزدیک گوشم پایین
آورد و گفت: به عروس خانه برو، عطیه منتظرت است.
با تکان سر جواب مثبتم را برایش ارائه نمودم و از جایم بلند شده به سمت عروس خانه
رفتم.
با دیدن عطیه ذوق زده شدم، واقعا که به این اندازه عروس زیبا تا حاال در تمام عمرم ندیده
بودم، با هم روبوسی کرده و برایش تبریکی گفتم.
برای مان خوش گذشت و با اصرار خانم فروزان، با هدیه یکجا
جریان محفل واقعاً
رقصیدم.
عمر هم دو بار با عطیه یکجا رقصید، خیلی زیبا و دلپسند میرقصید.
از بس برایش کف زده بودم وقتی که به خانه رسیدم حس میکردم که کف دستانم کبود شده
است.
یک هفته بعد از شیرینی عطیه: خانم فروزان با عطیه یکجا به خانۀ ما آمدند و همان روز
مرا هم از وظیفه رخصت داده بود.
سر انجام موضوع خواستگاری را یاد آور شد.
خواستگار من برای عمر.........
از شنیدن چنین حرف در جایم خشک مانده بودم و توان حرکت کردن را نداشتم
دو هفته به خانۀ ما می آمدند و بالخره در روز چهاردهم رفت و آمد شان، آقا علی از پدرم
خواست که تکلیف شان را روشن بسازد.
پدرم هم در جواب شان گفت که میخواهد یکبار با من مشوره کند، اگر رضایت من باشد
البته که این پیوند به زودی بسته خواهد شد و اگر رضایت نداشته باشم با کمال تأسف از آنها
عذر خواهی خواهد کرد.
من هم که از خدایم بود که چنین مردی شوهر آینده ام باشد.
خجالت میکشیدم از این که برای پدرم بگویم که به این پیوند راضی هستم، به همین سبب
هر وقتی که ازم میپرسید سرم را پایین انداخته به یک شکلی از آنجا میگذشتم.
وبعد از پرسیدن چند بار از سوی پدرم و نگفتن جوابم، مادرم را فرستاد تا برایش جواب را
بگویم.
هر چند از مادرم تا به حال از هیچ موضوعی خجالت نکشیده بودم ولی با پرسیدن سوال
مادرم و گفتن » بلی « خودم مثل بادنجان رومی سرخ شده بودم.
مادرم صورتم را بوسید و گفت: جای خجالتی که نیست دخترم، هر دختر هر قدر که در
خانۀ پدر اش باشد بالخره باید به خانۀ بخت خود برود.
بعد از پدر، بزرگترین تکیه گاه یک دختر شوهرش میباشد.
با گفتن این جمله از کنارم رفت و هدیه المصب در جایش ایستاد.
از روزی که خانم فروزان به اسم خواستگاری پا به خانۀ ما گذاشت آزار دادن هدیه شروع
شده بود تا حاال.........
حتا از خجالت زیاد نمی توانستم که به صورت هدیه نگاه کنم.
الیاس و بکتاش هم موافق بودند و هیچ کسی پیدا نمیشد که به این پیوند مخالفت نشان بدهد.
پدر و مادرم همچنان خیلی راضی بودند ازینکه من با عمر ازدواج نمایم.
از هدیه که هیچ نپرس، اگر قدرت شیرینی دادنم در دستش میبود در همان خواستگاری اول
شیرینی را سمت خانم فروزان می فرستاد.
چون همیشه برایم میگفت که باالتر از عمر کسی دیگری را پیدا نخواهی کرد.
چه زیبا گفت: موالنا
هر کجا که عشق آید ساکن شود
هر چه ناممکن، ممکن شود

خود را قوی جلوه بدهند ، یعنی دختر بودن تا اندازۀ مشکل است که باید در مقابل دیگران
خود را به مانند کوه جلوه بدهی.
همه بحث ما در مورد عایشه بود.
از زیبایی اش، از اخالق اش، از رفتار اش، از گفتار اش، از عادات اش، از چیزهایی که
دوست داشت، از چیز هایی که متنفر است، از اینکه چقدر باران را دوست دارد، از این که
چقدر موالنا و اشعارش را خوش دارد و...........
با حرف های هدیه شناخت بیشتری از عایشه پیدا کردم، حتا بعضی وقت فکر نمیکردم که
هدیه در مقابلم نشسته است.
روحم پیش عایشه بود و تنها جسمم در این اتاق بود.
فقط میتوانستم که حرف های هدیه و خنده های عطیه را بشنوم.
به هر صورت، دورۀ سخت امتحان الهی هم گذشت، فکر میکنم که نشستن برای اولین بار
در مقابل خواهر عشقت مثل سوختن در روز محشر در جهنم است.
با صدای مبایل عطیه از افکارم خارج شدم.
عطیه: بلی........ خوب هستی...... درست است برایش میگویم....... اممممم..... تصادفاً
حاالدر کنارم نشسته........ خوب است..... به همه سالم برسان......... خدانگهدار.
با کنجکاوی پرسیدم: کی بود؟
عطیه: رضوان بود، میخواهد که فردا همرای خانواده اش به خانۀ ما بیایند و در رابطه به
جشن نامزدی صحبت کنند.
من با پایین کردن سرم: خوب است بیایند، قدم های شان سر چشم.
هدیه رو به سوی من کرد و گفت: رضوان کی است؟
من: نگو که خبر نداری؟
هدیه: وال که خبر ندارم.
رو به عطیه کردم و گفتم: نکنه که به خانم محترم در باره رضوان چیزی نگفتی؟
عطیه در حالی که چایش را مینوشید گفت: به عایشه گفته بودم ولی به هدیه تا حاال نگفتم.
هدیه: صبر..... صبر، چی را برای من نگفته یی؟
من با لبخند شیطتنت آمیز: در باره نامزد جانش.........!!!!
عطیه: اووووففففف الال، آبرویم را بردی؟
من: مگر تو هم آبرو داشتی و من بی خبر بودم......؟؟
عطیه: مگر من کدام کاری انجام داده ام که آبرویم را از دست داده باشم........
از جایم بلند شدم و با همان حالت ایستاده در آغوش گرفتم اش و گفتم: فقط یک شوخی عادی
بود، چرا اینقدر عصبانی شدی؟
عطیه در حالیکه چشم هایش پر آب شده بود و آرام آرام از گوشه های چشمش می افتاد،
خود را محکم فشار داد و گفت: اینکه هدیه از جمله خودمان است اگر به عوض هدیه کسی
دیگری میبود چه حرف هایی که در باره ام نمی گفت.
من با پیشانی خط افتاده: اگر یک کلمه بد از زبان کسی در باره ات بشنوم باز خدا خودش
میداند که چی بالیی بر سرش میارم.
عطیه با انگشتانش چشم های پر از آبش را پاک کرد و میخواست که چیزی بگوید که هدیه
سریع حرف زد.
هدیه: اگر این محبت خواهر و برادرانۀ تان تمام شده است پس لطفا واب مرا بدهید. ً ج
در همین حال مادرم و عایشه با هم به اتاق داخل شدند و از دیدن حالت من و عطیه، لبخند
بر روی لب هایشان نشست.
بعد از چند لحظه بگو و مگو عطیه و هدیه........ عطیه همه داستان را برایش تعریف کرد
و هدیه هم با حرکات جالب و یک دنیا عشق و عالقه گوش به حرف هایش بود.
مادرم با نگاه کردن به عطیه و هدیه لبخند میزد و هیچ چشمش از این دو کنده نمیشد و این
عایشه ظالم بود که با بلند کردن چشمانش دنیا را بر سرم ویران میکرد.
نگاهش را ازم میگرفت و
هر باری که سرش را بلند میکرد و چشم در چشم میشدیم، فوراً
دوباره مشغول مبایل خود میگردید.
عایشه «..........
سه هفته گذشت و در جریان این سه هفته اتفاقاتی افتاد که غیر قابل تصور بود.
زندگی اتفاقاتی است که غیر قابل منتظره.
اتفاقاتی که هیچ گاه تصورش حتا هم به ذهنت خطور نمی کند.
) چه زیباست رویایی که همیشه ترا یاری میکند و در خیالت بر آوردن شدن آن محال است
ولی خداوند روز اش را پیش قدم هایت فرش میکند و منتظر است که به فرجام اش برسی. (
چه زیبا گفت موالنا..........
ای زندگی تن و توانم همه تو
جانی و دلی ای دل و جانم همه تو
تو هستی من شدی از آن همه من
من نیست شدم در تو از آنم همه تو
جشن نامزدی عطیه با شگوهی فراوانی که شگفتی اش غیر قابل باور بود برگذار گردید.
با انبوهی مردم تاالر، زیبایی خاصی که عطیه برای خود جذب کرده بود، خوشی های
فراوان رضوان و امثال اینها..........
و...... و از زیبایی و قدردانی عمر که چیزی بیان کرده نمی توانم.
چنان زیبا و دلپسند شده بود که انگار مهتاب در آن شب نشست کرده بود.
دریشی نقره یی با یخنقاق سفید و بوت های سیاه بر تن کرده بود.
در نزدیک دروازه صالون با چند تن دختران و پسران اقارب اش برای پذیرایی مهمانان
ایستاده بود.
وقتی که چشمش به سوی ما برخورد کرد سریع از میان آنها جدا شده، به سوی ما آمد.
با من ، هدیه و مادرم دست به سینه ایستاد و با الفاظی که ازش ادب و احترام میبارید احوال

گفت و عمر هم در جوابش سالم گرم و صمیمی گفت.
عطیه رو به عمر کرد و گفت: الال جان.
دست به سوی هدیه کرد و گفت: خواهر عایشه، هدیه جان.
دوباره با اشاره سر سالم کرد و گفت: از دیدن تان خوش حال هستم.
هدیه هم با لبخند جواب داد: همچنان.
چند لحظه به هم نگاه کردیم که با صدای عطیه رو به سویش یکجا کردیم.
عطیه: تا کی میخواهید که سر پا ایستاد بمانید؟
هدیه: از وقتی که آمدم همینجا میخکوب شده ام، اصالً دل تان نمی خواهد که از این جا قدم
بیشتر برداریم.
عطیه: راست میگی هدی جان، بهتر است من و تو برویم و عایشه و عمر در اینجا بمانند،
نمیدانم از این سر پا ایستادن چه را دیده اند که نه حرکت میکنند و نه چیزی میگویند.
عمر صدایش را بلند کرد و گفت: عوض این قدر زر زر کردن خانم هدیه را به دفتر مادرم
ببر و ازش پذیرایی کن.
عطیه: چشمانش را تنگ کرد و گفت: درست است.
بیا هدی جان که من و تو برویم اگر نه حاال الالیم قیامت را در همین جا نشانم خواهد داد.
با این حرفش دست هدیه را سمت خود کشاند و فرار کرد.
من هم لبخند دندان نمایی زدم و به عمر نگاه کردم.
عمر در حالیکه میخندید سرش را نیز تکان میداد و گفت: امان از دست این عطیه شوخ.
بیایین که من و شما هم به دفتر برویم.
با هم یکجا به دفتر رفتیم.
چند دقیقه از نشستن مان نگذشته بود که خانم فروزان صدا زد، عایشه جان اگر وقت داری
بیا که در مورد یک لست میخواهم همرایت حرف بزنم.
من: البته میایم خانم جان.
از جایم بلند شدم و رو به هدیه کرده گفتم: چند لحظه بعد میایم.
عطیه خندید و گفت: نترس در بین زامبی ها نمانده .........
من: نخیر جانم زامبی های چی، حرکاتت باالتر از زامبی ها است.
با گفتن این حرف خودم را هم خنده گرفت و سریع از اتاق بیرون شدم.
صدای عطیه به گوشم می آمد که می گفت: با این حرف هایت فاتحه خود را میخوانی......
» عمر «..........
با هدیه و عطیه یکجا در اتاق بودم، هر لحظه دلم میخواست که برایش بگویم که چقدر
خواهرش را دوست دارم ولی با نگاه کردن به صورتش خود را کنترول میکردم.
عطیه صدایش را بلند کرد و گفت: قصه کن هدیه جام، تا کی میخواهی که این قسم آرام
بنشینی؟
هدیه هم که از صورتش درست فهمیده میشد که خیلی زبان تیز دارد گفت: خواستم که اول
آقا عمر سر صحبت را باز کند ولی تا که دیدم از من کرده بیشتر افسرده تر بود.
با نگاه کردن به صورتش و شنیدن حرف هایش تحت تأثیر اش قرار گرفتم با دستپاچگی
گفتم: با من بودید؟......... بسیار ببخشید.
هدیه «........
خیلی میخواستم که بدانم در باره دیروز چه فکری کرده است که با آواز عطیه به خود آمدم.
سرم را بلند کرده و جوابش را گفتم، خواستم که فضای اتاق را تغییر بدهم و فوراً موضوع
را به عمر اختصاص دادم.
عمر هم سرش را پایین گرفته بود، انگار چیزی را گم کرده باشد، سرش را بلند کرد و با
دستپاچگی گفت: با من بودید...... بسیار ببخشید.
عطیه قهقهقۀ زد و گفت: چرا اینقدر وارخطا شدی؟
عمر: چیزی نیست فقط حواسم به جایی دیگری بود.
من هم که کرمم گرفته بود با لبحند گفتم: حتماً در فکر ینگه جانم بودید، بسیار ببخشید که
مزاحم تان شدم، عطیه دوباره خندید و به عمر نگاه کرد.
عمر: نخیر، ینگه منگه درک ندارد، هنوز به این موضوعات بسیار زود است که اقدام کنم.
من: پس چرا زودتر اقدام نمی کنید؟
عمر: گفتم که هنوز زود است، راستش تا حاال دختر مورد عالقه ام پیدا نشده است.
خواستم که در این موضوع عایشه را هم دخیل کنم، به این ترتیب میتوانم که کمپاین عایشه
را نیز آغاز کنم.
من: اممممم، راستش این خصلت شما را عایشه هم دارد.
عمر با تعجب: چطور؟
من: اگر از این خصلت عایشه برایتان قصه کنم، شاید باور تان نشود.
هر کسی که برای عایشه پیشنهاد دوستی میدهد و یا خواستگاری می آید، عایشه نا مسلمان
ردش میکند و وقتی که خواستگار ها میروند میپرسم که چرا قبول نکردی؟
با بی تفاوتی میگوید که کسی را که من میخواهم تا هنوز مادرش زاده نشده است.

عمر «...........
با حرف های هدیه خنده ام می گرفت ولی خود را کنترول میکردم، عطیه هم همیش میخندید
و چیزی نمی گفت و با اشاره چشم هایش همه جا را نظارت میکرد.
من: شاید منظور انتخاب نکردن خانم عایشه این باشد که کسی دیگری را دوست دارد و
منتظر همان است.
هدیه: نخیر، تا حاال عایشه هیچ پسری را خوش نکرده و عاشق اش نشده.
بیشتر خنده ام گرفت ولی باز هم خود را کنترول میکردم، پس او محمد لعنتی کی بود که
عایشه عاشق اش شده بود.
چرا همه دختر ها عادت دارند که از عاشق شدن شان کسی با خبر نشوند، انگار می
ترسیدند که مورد خشونت قرار خواهند گرفت، اما چطور میتوانند که جلو بیگانه باز هم

#شهر_عشق
نویسنده فری
#قسمت_پنجاه_و_سوم
من: بعد از خارج شدن شما از دفتر، سیاوش گفت که قصد دارد به عایشه پیشنهاد دوستی
بدهد، هزاران بار برایش فهماندم که او ترا مانند برادر خود میداند ولی کی آدم بود که این
چیز ها را بفهمد.
عطیه: فقط همین؟
من: بلی همین، چه جالب با چقدر راحتی میگی فقط همین......
عطیه: مشکلی در کار نیست.
من: چطور؟
در باره تو همه چیز را به عایشه میگویم قبل از اینکه دیر شود و یا هم سیاوش چیزی
برایش بگوید.
من: نخیر هرگز این کار را نکن. هنوز برای این چیز ها خیلی زود است.
عطیه: خب، اوالً که صد در صد یقین دارم که عایشه پیشنهادش را قبول نمی کند و شاید هم
سیلی جانانۀ را نثارش کند.
دوم اینکه تو هم دوستش داری، چرا واضح برایش نمی خواهی بگویی، عایشه دختر بسیار
با اخالق و مقبول است که با زیبایی صورت و سیرتش همه عاشقش میشوند، پس قبل از
اینکه دیر شود برو برایش همه چیز را بگو.
من: اگر قبول نکند چی، اگر هنوز هم پسر کاکایش را دوست داشته باشد چی؟
عطیه: تشویش نکن عزیزم، او محمد احمق کی باشد که عایشه او را دوست داشته باشد به
گفته خودش یک دوره دوست داشتن عادی بود که حاال گذشت و خالص.
اگر اینقدر شک داری فردا خواهرش هدیه به دفتر میاید از دهنش گپ بگیر.
من: اگر خواهرش بگوید که هنوزهم عایشه عاشق محمد است باز هم چی؟
عطیه: اوفففففف الالجان چرا اینقدر فکر های منفی را در ذهنت جا میدهی.
یقین دارم که او هم میگوید که محمد را مثل برادرش میداند.
» عایشه «..........
با برخورد روشنی طلوع آفتاب به صورتم بیدار شدم.
هدیه پرده ها را یک سو کنار زد و به صورتم نگاه کرد و گفت: چرا اینقدر خواب آلود
هستی؟
من: یعنی چی؟
هدیه: هزاران بار صدایت کردم که بلند شوی و نماز ات بخوانی، ولی به کی می گفتم.
من: اووووفففف، باز هم نماز قضا شد.
هدیه: حاال که نماز را ترک کردی عاجل بلند شو که رفتن به دفتر را هم ترک نکنی؟چچ
من: امروز که خودت میروی، اینقدر عجله رفتنم را هم داری، در غیر آن در روزهای قبلی
هیچ خیالت هم به رفتنم نبود.
هدیه: البته که خواهر، جایی که خودم نباشم اصالً حواسم را هم برایش نمی گیرم.
پس از صرف صبحانه از پدر و مادرم اجازه هدیه را گرفتم و آنها هم بدون اندک نارضایتی
اجازه دادند و الیاس و بکتاش هم موافقت کردند، چون همۀ آنها دلتنگی هدیه را میتوانستند به
درستی درک نمایند.
هدیه خود را بسیار زیبا آماده ساخته بود و هر لحظه برای من هم هشدار میداد تا خود را
زیبا آراسته نمایم.
با صدای هارن موتر یک جا از خانه خارج شدیم.
آقا شفیق با دیدن هر دویمان لبخندی زد و گفت: نی که امروز مهمان داریم؟
من: بلی آقا شفیق، امروز یک مهمان ویژه داریم.
با هدیه احوال پرسی کرد و با هم سوار موتر گردیدیم.
هدیه خیلی استرس داشت که چه وقت به دفتر میرسد از همه باالتر اینکه استرس دیدن عمر
را نیز داشت.
در جریان راه، آقا شفیق از هدیه سواالتش را در رابطه به تحصیل وی پرسید.
هدیه هم با خوش رویی پاسخ هایش را می گفت.
داخل دفتر رسیدیم و با خانم فروزان احوال پرسی کردیم.
خانم فروزان از دیدن هدیه خوشحال شد و محکم در آغوش خود فشارش میداد.
چون روز پنجشنبه بود و عطیه دانشگاه نداشت، به همین دلیل هم عطیه قبل از ظهر آمد
بود، با دیدن عطیه لبخند به لب های هدیه مهمان شد.
همدیگر خود را محکم در آغوش گرفته بودند و جویای احوال هم میشدند.
عطیه: چه بگویم برایت هدیۀ نسق، چرا هیچ خبری ازم نمیگیری.
هدیه: همیشه از عایشه جویای احوالت میشدم.
عطیه مشت آرامی در پشتش کوبید و گفت: مگر من مبایل، شماره، واتساپ، مسنجر و امثال
اینها را ندارم که از خودم احوالم را بپرسی؟
هدیه ابروهایش را باال گرفت و گفت: تو که همیشه مصروف خودت میباشی من را .........
عطیه: حالی که خبری ازم نمی گیری باز خوب خود را به بهانه های مختلف عقب می
کشی.
مصروف قصه های شان بودم که با صدایم جلب توجه کردم.
من: عطیه جان امروز که هدیه را دیدی به کلی من فراموشت شدم.
با صدای زیبایی همۀ مان به عقب نگاه کردیم.
مگر شما را هم کسی میتواند فراموش کند؟
عمر با استایل بسیار شیک و زیبا در مقابل ما ظاهر شد، امروز چهره اش متفاوت تر از
روز های قبل بود.
بلوز فوالدی با کرمچ های فوالدی و پطلون سیاه، عجب استایلی زده بود این نامسلمان.
میخواست با زیبایی که دارد همه دختران را کشته خود بسازد که از آن جمله دختران، من
هم بودم که با دیدنش فاتحه قلبم را خواندم.
به هدیه نگاه کرد، او از من کرده بیشتر متعجب شده بود.
نزدیک آمد و با هم احوال پرسی کردیم.
هدیه که هنوز هم دهنش از تعجب باز مانده بود و با چشمان گشاد شده اش نگاه میکرد سالم

چه فرقے مے ڪند
پاییز باشد یا بهار
زمستان باشد یا تابستان
همین ڪه نیستے
همین ڪه ندارمت
همه فصلهاے من خزان
و تمام رنگهاے دور برم زرد است...
🍂

همه قرار نیس بادوام بمونن!
گاهی آدما میان تو زندگیت تا بهت نشون بدن چی درسته چی غلط،
تا بهت نشون بدن میتونی چه کسی باشی،
تا بهت یاد بدن خودتو دوست داشته باشی،
تا حالتو واسه لحظه ای کوتاه بهتر کنن،
همه تا ابد نمی مونن و ما همچنان باید به حرکت ادامه بدیم.
باید بدون آدم هایی قبلی زندگی منو بکنیم
باید قوی تر از بشی فهمیدیییی•

پنج پارت دیگه 😊

من: فردا حتمی بخیر قبول میکنی.
عطیه: درست است الال جان.
من هم که شیطنتم گل کرده بود گفتم: ای شوخک، از گفته هایم خوش شدی؟
عطیه: نه بخدا نه. اما یک مشکل است.
من: مشکل؟ چه قسم مشکل؟
عطیه: اما تو که در شیرینی خوریم نمی باشی، من چطور طاقت کرده میتوانم.
من: کی گفته که شیرینی خوری تو است؟ مگر من به این کار اجازه میدهم؟
با حالت تعجب پرسید: مگر همین حاال که خودت گفتی برو برایش بگو که خواستگار بیاین
پس بعد از خواستگاری، شیرینی خوری هم که میباشد.
من: خواستگار بیاین اینکه هیچ ربطی به شیرینی خوری ندارد.
عطیه: چطور؟
من: ازت خواستگاری میکنند و مادرم هم فقط یک شیرینی کوچک میدهد.
شیرینی خوری وقتی باید برگذار شود که من به افغانستان میایم.
عطیه: آها، صد در صد الال جان.
کامالً دقیق گفتی.
* * * * * * * *
توسط مکالمه تصویری نگاه میکردم که فامیل رضوان در خانۀ ما نشسته است و چقدر با
مهربانی و عاطفه صحبت میکنند.
یعنی همیشه همین گونه میباشد وقتی به دنبال دختری که دوستش داری و نسبت به خودت
برایت شیرین تر است خواستگاری میروی، همین گونه لبخند بر لب هایت میباشد.
از صورت مادرم که به وضوح دیده میشد بخاطر دخترش خیلی جگرخون است.
مادر است دگه، اوالدش اگر صد سال هم پیشش باشد باز هم همان طفل نوزادی است که در
آغوشش بزرگ شده است.
پدرم همچنان جلو آنها خود را استوار نگه داشته بود ولی دقیقاً معلوم بود که بخاطر عطیه
چقدر ناراحت است، آخر دختر یکدانه اش پس از این بنام کسی دیگری میشود.
به صورت رضوان مشاهده کردم که بیچاره در مدت سه ماه بعد از بلی گفتن عطیه چه روز
هایی که نبود کشید.
سه ماه متواتر به خانۀ ما خواستگار فرستاد و در این مدت یگانه هراسی که داشت این بود
که فکر میکرد شاید تصمیم من تغییر کرده باشد.
هر روز برایم پیام می فرستاد و خوش زبانی میکرد.
حالت مادرش که قابل بیان نیست.
چقدر خوشحال است که برای پسر یک دانه اش عروس میخواهد بگیرد.
پدرش همچنان همین گونه، از خوشحالی زیاد انگار راهش را گم کرده باشد.
خواهرانش که با لبان خنده به برادر شان نگاه میکردند و با رقص و پایکوبی اوقات خود را
می گذرانند.
بعد از رفتن آنها با عطیه تماس گرفتم.
با خود فکر میکردم که عطیه حاال از خوشحالی زیاد شاید پرواز نماید ولی همین که دیدمش
با چشمان سرخ شده و رنگ سفید پریده اش مقابل شدم.
با تعجب پرسیدم: چرا؟ مگر تو خوش نبودی که با او نامزد شوی؟ پس حاال وضعیتت این
چرا گونه است؟
عطیه با چشم های گریان: چیزی نیست الالجان، تو به تشویش من نباش.
من: من در چه خیال و تو در چه حال، فکر میکردم که شاید در آسمان خیاالتت حاال پرواز
نمایی، ولی خود را یکبار در آیینه تماشا کن، مگر تو او را دوست نداشتی؟
عطیه: هر قدر او را دوست داشته باشم باز هم دوستی که نسبت به تو دارم به اندازه نیم و
نیمش هم نمی رسد.
با حرفش گلویم بغض پیدا کرد، چه تلخ است که میشنوی بعد از این در پسوند نام خواهرت
تخلص کسی دیگری باشد و او مال کسی دیگری شده است.
خودم را خندان جلوه دادم، نمی خواستم که حالت عطیه بیشتر از این خراب شود.
با چند لحظه رد و بدل کالم تلفون را قطع کردم و روی تختم دراز کشیدم.
برای اولین بار بود که اشک در چشمانم حلقه بسته بود.
هیچ گاه فکر نمی کردم که عطیه روزی نامزد خواهد شد.
با تکان دستش دوباره به خود آمدم.
عطیه: یک ساعت میشود که اینجا حضور دارم در کدام فکر و خیال هستی؟
آرام خندیدم و گفتم: به یادت است روزی که در باره رضوان همرایم حرف زدی و من
چقدر قهر شده بودم.
عطیه: البته که یادم است، چطور فراموش کرده میتوانم، بد رقم قهر کرده بودی، نمی
خواستی که همرای رضوان نامزد شوم.
امروز هم بعد این همه
من: چون آن زمان در برابرت حس غیرتم به جوش آمده بود، دقیقاً
مدت همان حس هم در تمام حجرات بدنم پخش گردیده است.
عطیه با تعجب: سوال قبلی ام را هم جواب ندادی، حاال همه چیز را به قسم معما برایم
تعریف میکنی، واضح بگو ببینم که سیاوش لعنتی چه برایت گفته که این همه اذیتت کرده؟

شوی و نه قدم ات را به دانشگاه می مانی؟
تلفون را قطع کردم.
آن زمان نمی دانستم که دوست داشتن چیست؟
عاشق شدن چیست؟
فرق بین دوست داشتن و عاشق شدن چیست؟
توسط مادرم خبر شدم که عطیه یک هفته میشود به دانشگاه نرفته است.
پس از 11 روز قهر بودنم با عطیه، در اتاقم نشسته بودم و مصروف درس خواندن بودم
که پیام شمارۀ ناشناس بروی صفحه مبایلم ظاهر شد.
شماره اش را نگاه کردم که ) :3 ) +یعنی رمز عمومی شماره تماس های افغانستان در
اولش ظاهر شده است.
» سالم من رضوان هستم همصنفی خواهر شما عطیه جان.
میدانم که شما از اتفاقی که 11 روز قبل رخ داده بود با خبر هستید. به همین دلیل بسیار
معذرت میخواهم که مزاحم شما شدم.
من واقعا آن جمله بچه هایی هم نیستم که عشق را هوس ً عطیه جان را دوست دارم و از
فرض کرده روزم را بگذرانم، به خدا قسم که قصد ازدواج را همرایش دارم.
او در مورد اینکه شما را چقدر دوست دارد برایم گفته بود وقتی که برایش پیشنهاد ازدواج
دادم. گفت تا منتظر جواب شما باشم و یک هفته هم دانشگاه نیامد، خیلی نگرانش بودم که
خدا ناخواسته کدام بالیی بر سرش نیامده باشد. هر قدر که برایش تلفون کردم جواب نداد،
هزاران پیام فرستادم، بی پاسخ ماندم، بعد از یک هفته به دانشگاه آمد و در مقابلم ایستاد شده
گفت که بعد از این نمی خواهد که مرا ببیند.
هر قدر برایش عذر کردم که مرا قبول کند بی فایده بود، تا اینکه با اسرار زیادم گفت که
برادرم نمی خواهد ازدواج با تو را قبول نمایم، اگر قبول کنم، بعد از این نه دانشگاه آمده
میتوانم و نه برادرم همرایم هم کالم میشود، از همه چیز ها و کسانی که در دنیا هستند
حاضر هستم بگذرم، حتا از دانشگاه، از پدر و مادرم، از زندگیم، ولی از برادرم هرگز نمی
توانم بگذرم، برادرم که نه، بهترین دوستم، بهترین همرازم، بهترین تکیه گاهم.
بعد از این در مقابل چشمانم حضور پیدا نکن.
لطفاً
عشقی که نسبت به عطیه دارم هیچ گاه از بین رفتنی نیست.
آخرین جملۀ که عطیه به زبان آورد و از کنارم گذشت، دنیا پیش چشمانم تار شد و بیچاره
ترین فرد دنیا خود را فرض کردم.
حق دارید که به این دوستی عکس العمل نشان بدهید چون خودم همچنان خواهر دارم و
میدانم که غیرت داشتن در مقابل خواهر چه حسی است ولی شما را به روی خدا قسم که با
عطیه حرف بزنید، همین که عطیه پیشنهادم را قبول نماید سریع خواستگار می فرستم. و ها
یادم نرود که بگویم، فامیلم هم عطیه را می شناسد، به فامیلم در باره عطیه همه چیز را گفتم
و اگر امروز هم قبول کند باور کنید که فردا خواستگار روان می کنم.«
جوابی از سویم دریافت نکرد، در فکر فرو رفته بودم که دوباره پیامی بروی صفحۀ گوشیم
ظاهر شد.
» لطفاً جوابم را بدهید، خواهش میکنم، عذرم را قبول نمایید.«
مبایلم را برداشته و شماره عطیه را گرفتم.
در این مدت هیچ به تماس ها و مسج هایش جواب نمی دادم، هر قدر که زنگ میزد و یا
مسج می فرستاد با بی تفاوتی نگاهش میکردم و بی پاسخ می گذاشتمش.
بعد از دو بوق برداشت.
به محض اینکه گفتم بلی، صدایش را بیرون کشید: بلی الال جان.
فتاد، او مریض بود، شدید گلو درد.......
با شنیدن صدایش لرزه به جانم ا
حتا این جمله را هم با بسیار مشکل گفت. تا میخواستم که بقیه حرف هایم را برایش بگویم
که با همان صدای خسته جواب داد: الال جان ترا به خدا قسم اگر همرایم حرف نزنی، بخدا
قسم که پیشنهادش را رد کردم، اگر بخواهی بعد از این هم به دانشگاه نمی روم، ولی لطفاً
همرایم گپ بزن.
فتاد و با همان صدای لرزان دوباره گفت
با تمام شدن حرف هایش به گریه ا گپ بزن،
: لطفاً
لطفا.........
دلم به حالش سوخت، خیلی گریه کرد، طاقت شنیدن اشک ها و صدای پر از بغضش را
نداشتم.
پس از چند لحظه مکث گلویم را صاف کرده گفتم: این گریه هایت بخاطر من است و یا
بخاطر رضوان؟
عطیه: قسم میخورم که هیچ در فکرش نیستم. ترا قسم به خدا اگر از من بیشتر خفه باشی،
کم است دیوانه شوم. مثل مرده ها.........
با این حرفش تکانی محکمی خوردم، هیچ گاه دوست نداشتم که از زبان عطیه در مورد
مرگ و امثالش چیزی بشنوم.
من: درست است..... درست است..... بس کن دیگه.
عطیه: یعنی همرایم آشتی کردی؟
من: کمی.......
عطیه: کمیییییییییی؟ لطفاااااااااااااااااً.
من: درست است، فردا به دانشگاه میروی و پیشنهادش را قبول می کنی، باید هفته نو
خواستگار بیاین، اگر او واقعاً دوستت داشته باشد و عشقش نسبت به تو حقیقت داشته باشد
فوراً خواستگار روان میکند.
عطیه: یعنی تو پیشنهاد رضوان را قبول کردی؟
من: برای خودم نکردم، از تو میخواهم که قبول نمایی.
عطیه: اووووففف هر چه که است.