و اما حرف آخر امشب: خیلی باید حواسمونو جمع کنیم که هیچ‌وقت کارای آدم‌ها رو و تلاششونو دست‌کم نگیریم یا یه جوری رفتار نکنیم که حس کنن زحمتاشون دیده نمی‌شه. اینکه کسی حس کنه تلاشاش کافی نیست، می‌تونه یه فشار خیلی بزرگ روش بذاره و کمال‌گرایی رو تو وجودش بیشتر کنه. و خب، کمال‌گرایی فقط خستگی و استرس بیشتر میاره، نه شادی و آرامش. به نظرم ما آدم‌ها باید به جای این که دنبال عیب‌ها یا کم‌وکاستی‌ها باشیم، بیشتر سعی کنیم خوبی‌ها و زحمتای همدیگه رو ببینیم. کاری کنیم که بقیه حس کنن ارزششون فقط به نتیجه کاراشون نیست، بلکه به خودِ وجودشونه. همین که یکی تلاش می‌کنه و قدمی برمی‌داره، کلی ارزش داره و باید براش احترام قائل شد. هر آدمی باید حس کنه همونی که هست، کافیه و ارزشمندفارغ از نتیجه مهم تلاششه.....