«رابطه‌ی حقوق بشر و دموکراسی» گاه ادعا می‌‌شود که به حقوق پوزیتیو (ایجابی) در برابر حقوق سلبی، رجحانی بی‌جا داده می‌شود. اساس این ادعا چیست؟ برخی معتقدند حقوق نسل دوم (یعنی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی) حقوقِ «اصیلِ» بشرند، چون بدون فراهم‌کردن سرپناه و پوشاک و نوشاک برای مردم، حقوق نسل اول (یعنی حقوق مدنی و سیاسی) فقط مطالباتی تجملاتی‌اند. اما واقعیت این است که هر دو نسل حقوق بشر به طور یکسان، مهم‌اند. به چه دلیل؟ به این دلیل که حکومت‌های دموکراتیک که، برای مثال، به آزادی بیان احترام می‌گذارند، بیشتر احتمال دارد که به نیازهای فقرا پاسخ دهند؛ و از سوی دیگر، در جوامعی که از حقوق اقتصادی و اجتماعی حمایت می‌شود، از آنجا که مردم دغدغه‌‌ی وعده‌ی غذای بعدی‌شان را ندارند، دموکراسی چشم‌اندازِ موفقیتِ بیشتری دارد. پس تا زمانی که آزادی بیان به عنوان یک حق بشری تضمین نشود، نمی‌توان گفت دموکراسی در معنای راستین آن وجود دارد؛ دلیلش ساده است: اگر حکومت آزادی بیان را محدود کند، ارکان دموکراسی همچون نقد حاکمیت و حاکمان، مشارکت در عرصه‌ی عمومی و حق تعیین سرنوشت، بازشدن فضای گفتگوی بدون سانسور برای همگان، ایجاد اجماع برای شنیدن و مؤثرواقع‌شدنِ همه‌ی عقاید و افکارِ مختلف و ...، نادیده گرفته خواهد شد. و نیز تا زمانی که حقوق اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی، مثل حق بر نیازهای اولیه زندگی، تأمین نشود، مردمی که در گیر و دارِ نیازهای اولیه‌ی خود هستند، به سختی به فکر آن حقوق «تجملاتیِ!» نسل اول خواهند بود. نظریه‌پردازان حقوق بشر، سلب حقوق نسل دوم از مردم را یکی از مهم‌ترین ابزارها و سیاست‌های حکومت‌های تمامیت‌خواه و فراگیر برای جلوگیری از به تکاپوافتادن مردم برای رسیدن به حقوق نسل اول می‌دانند که این خود، بی‌تردید، مانعی است برای ایجاد یک حکومت دموکراتیک. #Raymond_Wacks #James_Nickel