Бир кун Намруд Иброҳим алайҳиссаломни оловга отишга қарор қилди. Шундай катта гулхан ёқадики, ўзи оловга яқинлашолмайди. Бир муборак зот бир чумолининг оловни ўчириш учун оғзига сув олиб, узоқдан келаётганини кўрди. Аммо оловга яқинлаша олмасдан, сувни гулханга яқин бир жойга тўкяпти. Авлиё зот чумолидан сўрабди: — Сен нима қиляпсан? — Асти сўрама, Аллоҳнинг пайғамбарини оловга отмоқчилар. Шу оловни ўчиришга ҳаракат қиляпман. — Сенинг бу кичик жуссанг билан ташиган бир томчи сувинг улкан гулханни ўчира оладими? — Жаноби Аллоҳ ҳар кимдан унинг кучига қараб хисоб сўрайди. Менинг кучим етгани шу. Нариги тарафдан бир илон тинмай оловга пуфлаб, уни кучайтирмоқда. Ундан сўрабди: —-Нимага бундай қиляпсан? — Бугун байрам. Бир пайғамбар ёнади. Бу илон ҳам кучи етадиган даражада ёмонлигини қилмоқда. Демак, буюк Аллоҳ ҳайвонларни икки гуруҳ қилиб яратганидек, инсонларни ҳам икки гуруҳда яратган: бири — оловни кучайтирадиганлар, иккинчиси — оловни ўчирадиганлар. Жаноби Ҳақ бизни оловни ўчирадиганлардан қилсин! @konspektor