امروز برای ما، یادآوری و تکریم درگذشتگان است که یاد آن‌ها را گرامی بداریم. رابطه مرگ و زندگی در نوروز، رابطه قدردانی و احترام است با گرامی‌داشت یاد و خاطره کسانی که از دنیا رفته‌اند و تشخیص اجتناب‌ناپذیری فانی خود، قدردانی عمیق از ارزشمندی ژن ژیان ئازادی، و به نام ژینا که اسم رمز مبارزات زنان و ملل تحت ستم شد، به نام مظلومیت هستی ناروئی که شبانه بدون خانواده‌اش دفن شد، به نام خدانور و رقص زیبایش که سفیر هنر و رقص بلوچستان شد، به نام مونا نقیبی، دخترک کوچک بلوچستان که با گفتن تیر منو زد، زخمی ابدی بر جسم و روح‌مان باقی گذاشت، به نام محمد اقبال که خون روی پول و رد فرش، تاریخی از تبعیض و ستم رو روایت می‌کند، به نام بی‌بی سنگین که در رنج زیست و در رنج مرد، برای زلیخا ترزهی که تا هفته‌ها اسم‌ش را نمی‌دانستیم، برای زن ۳۲ ساله‌ای که نه تنها در جمعه سیاه زاهدان کشته شد بلکه تا به امروز اسم و چهره‌اش زیر آوار سهمگین مردسالاری دفن شده است،
نوروز، هم‌چنین اهمیت رها کردن گذشته و در آغوش گرفتن لحظه حال را به ما یادآوری می‌کند و تلاش برای عدالت و برابری و تاکید بر حقوق بشر برای دست‌یابی به جهانی بهتر، جایی که مردم بدون درنظر گرفتن نژاد، جنسیت، مذهب در امنیت و عزت زندگی کنند.
