🚩🚩🚩گزارشی از اوضاع صنفی و انتخابات اتحادیۀ ناشران
در همین روزها و سوی دیگر ماجرای نمایشگاه کتاب، انتخابات «اتحادیۀ ناشران و کتابفروشان تهران» (که بزرگترین تشکل صنفی صنعت نشر است و شامل پخشکنندگان کتاب و حتی صنف تولید کارت هم میشود) هم که گفته میشد نهادهای امنیتی جلوی آن را گرفتهاند، دوباره در جریان است.
از انتخابات اتحادیه بگو!
قرار بود انتخابات مثل هر سال در اسفند ماه برگزار شود، اما با بایکوت همکاران مواجه شد؛ در نتیجه انتخابات به حد نصاب نرسید و به 28 خرداد محول شد. ااما پرسش این بود که در وضعیت کنونی که اتحادیۀ ناشران در مسائلی مثل توزیع کاغذ و برگزاری نمایشگاه حق مشورت هم ندارد، برگزاری انتخابات اتحادیۀ فرمایشی چه معنا دارد؟
البته عدم شرکت در انتخابات اتحادیۀ ناشران و کتابفروشان تهران، بهمعنای همدلی ناشران با مردم و مخالفت با ارشاد نیست. بسیاری از ناشران فرصتطلب، بیسواد و بیکفایت با توجه به شرایط دو سالۀ اخیر که اتحادیه از تمامی مصادر تصمیمگیری و حتی مشورتی کنار گذاشته شده، عطای شرکت در انتخابات را به لقایش بخشیدهاند، زیرا عضویت در هیئت مدیره یا حتی شرکت در انتخابات، نه تنها سودی ندارد که دردسرساز هم خواهد بود. عدم حضور ناشران رانتخوار مافیای کنکور و مافیای نشر کمکآموزشی که در دورۀ قبلی انتخابات حتی به جعل امضا هم دست زده بودند و شکست مفتضحانهای را تجربه کردند، گواه این مدعاست.
در این میان، برخی فعالان قدیمی اتحادیه هم بنا به منع قانونی انتخاب متوالی در این انتخابات حضور ندارند، و افراد جایگزین تجربه و توانایی حداقلی همانها را هم ندارند.
آیا اتحادیۀ فعلی به کار میآید؟
اتحادیۀ ناشران اتحادیهای کارفرمایی است و ضامن منافع کارفرمایان خرد و بزرگ است. (ناشرانی که فراتر از چاپ و پخش کتاب، در قالب هولدینگهای بزرگ وارد عرصههای چون تولید اسباببازی، لوازمالتحریر، غذا و... هم شدهاند.) در نتیجه، منافع کارکنان و کارگران را پوشش نمیدهد. هرچند در واقع ضامن منافع تمام کارفرمایان هم نیست.
بسیاری معتقدند که اتحادیۀ ناشران در امور نشر همیشه هیچکاره بوده. زیرا صنف تولید کتاب هم مانند موسیقی، فیلم و تئاتر خارج از اختیارات تشکل صنفی خود تولیدکنندگان است؛ مجوز نشر را خود وزارت ارشاد میدهد و هر چهار سال تمدید میکند. پروانۀ کسب از اتحادیۀ ناشران (همچون تشکلهای صنفی خانۀ موسیقی، خانۀ تئاتر و خانۀ سینما) موکول به مجوز ارشاد است و ارزش خاصی ندارد، در حالی که کسبوکارهای دیگر (از بزاز تا بستنیفروش) باید از اتحادیۀ خودشان مجوز بگیرند.
اما اتحادیه در موضوع کاغذ چهکاره بود که حالا نیست؟ پیش از این، اتحادیه تنها یک کرسی در کارگروه دولتی کاغذ داشت که البته تمام کاسهکوزهها بر سر اتحادیه میشکست، در حالی که با نظارت اتحادیه، در مقایسه با حیفومیل دولتی کاغذ مطبوعات، فساد بهمراتب کمتری وجود داشت. البته این کارگروه هم عملاً اکنون خلع ید شده و خود ارشاد به ناشران حکومتی و طرفدار حکومت بذل و بخشش میکند.
ناشرسازی یعنی چه؟
طبیعی است که ارشاد با چنین اختیاراتی، میتواند برای خودش نشر بسازد (زمانی قاطبۀ کارمندان وزارت ارشاد مجوز نشر گرفته بودند تا هم از رهگذر رانتها پولی به جیب بزنند و هم برای خوشخدمتی، ترکیب صنعت نشر را به نفع ارشاد تغییر دهند) و ناشرانی را از بین ببرد. بلایی که بر سر «نشر دیگر» آمد و افزون بر آن زندانیشدن زوج مدیران آن گواهی است بر این ماجرا. به همین ترتیب، در دولت احمدینژاد ناشرانی چون اختران و آگه-آگاه از شرکت در نمایشگاه منع میشدند تا از درآمد خوب آن سالها و نیز از ارتباط با مخاطبان محروم شوند.
واقعیت این است که میان قاطبۀ ناشران ایران، کمترین درک و شعوری از اهمیت سندیکالیسم در مقابل قدرت مطلقۀ دولت وجود ندارد. صنف مدعی تولید دانش و فرهنگ، از نظر آگاهی طبقاتی و استقلال از قدرت دولتی، از تمام صنوف کارگری مبتذلتر و نازلتر است. حاصل چهلوچهار سال دستاندازی حاکمیت در فرهنگ؛ ناشرسازیها و ناشرکشیها.
اما منظور از ناشر فرصتطلب، بیسواد و بیکفایت کیست و چیست؟ ناشران قدیم و جدیدی که برخی نامی دارند و برخی گمنامند، اما همگی از مزایای جواز نشر همچون معافیت مالیاتی، تخفیف بیمه و رانتهای کاغذ استفاده میکنند. اینان حداکثر چند کتاب از گذشته دارند که همانها را تجدیدچاپ میکنند و دیگر نگاهشان به در است تا مولف و مترجم جوان و گمنامی که نفوذی در ناشران معتبر ندارد، وارد شود. بسیاریشان بیاطلاع از ارزش کم و زیادن کتاب، مترجم و مولف را میدوشند یا آشکارا تقلب و کتابسازی میکنند.
مجموعۀ این شرایط میطلبد تا گزارشهای بیشتر و دقیقتری دربارۀ وضع صنعت نشر در ایران و وضع کارگران و کارکنان صنوف مختلف آن ارائه شود.
#چاره_زحمتکشان_وحدت_و_تشکیلات_است@IranPubWorkers@komite_hhttps://t.me/+QGioAvQDU7Bxrapo