کوکار(فریاد بلوچ)

*برای «كریمه»؛ دختر بلوچستان!* ✍🏿*عبدالقادر برآهویی*
❇️شب تاریك زندگی ام را هرگز از یاد نمی برم؛ پزشك اورژانس بیمارستان مرا از میان خواهران و برادرانم كه برای آخرین بار دور گوهر نایاب مادر حلقه زده بودیم، به گوشه ای كشاند و آن خبر تلخ را به من داد. در حالی كه سراپای وجودم را زهر ناامیدی می سوزاند، جسدم را به روح زندگی ام، رساندم! اینك آن كه به من سخن گفتن آموخته بود، دیگر زبانش به سخن گفتن باز نمی شد! و تنها با اشاره چشمان و دو انگشتش به برادرم عبدالرحمن، از او برای مراقبت از دو خواهر كوچك مان قول می گرفت!
❇️كریمه؛ دختر بلوچستان! من در آخرین لحظات زندگی كنارت نبودم! اما می توانم تصور كنم؛ در آن لحظه كه سفاكان خون آشام به زندگی سرتاسر مبارزه ات پایان می دادند و روح پاكت در حال عروج به آسمان ها بود، با چشمانی رو به آسمان، یك انگشت دستت را به اشاره بلند كرده باشی! گویا برآن باشی كه كسی و یا چیزی را به خدای آسمانها و زمین بسپاری! ولی آن یك كه تو در لحظات سخت جان دادن، به خدایش می سپردی كه تواند بود؟ دخترت؟ پسرت؟ خواهرت؟... نه! هیچكدام از این ها نمی تواند باشد! دلم می گوید؛ آن یك كه تو در آخرین ثانیه های عمر نگرانش بودی، نه اعضای خانواده ات كه باید عزیزتر از آن بوده باشد. چرا كه تو در زندگی از خانواده ات برای مردمانت گذشتی! *ایمان راسخ دارم كه اشاره انگشت تو به توصیه برای مردمت بلند شده بود و برای «تی مكه ین ماسا؛ بلوچستان»!*
❇️آری! كریمه، تو و دیگر دختران و پسران مبارز بلوچستان تمام مرزهای عشق و محبت را جا به جا كرده اید و تعریف نوینی از عشق را با خون به ناحق ریخته تان بر صفحات تاریخ نگاشته اید! جهادی كه تو و همراهان و همرزمانت به پا كرده اید، بی شك مظلومانه ترین جنبش مردمی قرن است؛ نبردی سخت یكجانبه و نابرابر! در یك سوی ارتشی سر تا پا مسلح و مجهز به تسلیحات روز دنیا و مسلط بر منابع مالی نامحدود و در طرف دیگر جوانانی با دستانی خالی!! اما دژخیمان سر تا پا مسلح، دستان خالی شما را فرسنگ ها آن سوتر هم برنمی تابند! گویا خورشید وجودتان آنچنان تابنده و روشنگر است كه خفاشان را كیلومتر ها آنسو تر می آزارد! و رسوایی مدعیان دروغین دفاع از آزادی بیان و عقیده را آشكار می كند! همان مدعیانی كه در برابر چشمان بی فروغ شان به خون می غلتید و پرپر می شوید! اما دریغ از اقدامی موثر در جلوگیری از این خونریزی ها!!
❇️كریمه؛ دختر مبارز بلوچستان! گفته بودی؛ *«برایم جای سوال است كه مردم من چگونه مثل ققنوس مرتبا از خاكستر برمی خیزند؟»!* سوالی هوشمندانه از یك مبارز و مجاهد! سوالی كه گویا زمان لازم بود تا جوابش را بفهمیمم. و اینك ما می دانیم كه تو خود جواب سوالت بودی خواهر شهیدم! *آری! هرچند دیر، اما دانستیم، آنچه این ققنوس را از دل خاكسترها برمی خیزاند، و به خاك مرده زندگی می بخشد، خون تو و همرزمان شهید توست!*
خون شما مایه حیات دوباره یك ملت است و مژده پایان اسارت مردمان یك سرزمین! و ما همچنان به آینده ای روشن امیدوار می مانیم! كه قطعا *« دنیا په یك رازء نچلیت»!* و این شب های سخت و سرد سپری خواهند شد. چرا كه *« بعد شه هر روچ نشتنی، روچ درآتی هس»!* اگر امروز دشمنان مردمانت توپ و تانك و ارتش دارند، آن ها هم خدا را دارند! ظلم و ستم ابدی نیست و خدای هرگز مردمان مظلوم را تنها نمی گذارد! *كریمه؛ دختر بلوچستان! رجای واثق داریم كه؛ آخرین درخواست تو از خدای آسمان ها بر زمین نخواهد ماند و چرخ گردون روزی بر مراد مردمان تو هم خواهد چرخید !*

#کریمه_بلوچ
#ارتش_پاکستان
#حقوق_بشر
#کاندا_سکوت_سیاه
#دولت_ملت
#کوکار
#مظلومیت
#سکوت_رسانه
#هیات_بلوچ
#ساجد_حسین
@kokarbaloch