خنیای جاوید.

شورای عالی مشورتی کانون نواحی خانه موسیقی ایران جلسه تشکیل داد. | خانه موسیقی ایران
https://www.iranhmusic.ir/6858/%D8%B4%D9%88%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%B9%D8%A7%D9%84%DB%8C-%D9%85%D8%B4%D9%88%D8%B1%D8%AA%DB%8C-%DA%A9%D8%A7%D9%86%D9%88%D9%86-%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%AD%DB%8C-%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87-%D9%85%D9%88%D8%B3/

@khonyayejavid
باکانال خنیای جاوید همراه باشید

نام اثر : آئینه بهار
شعر: ابوالقاسم حسینجانی
خواننده : جواد تابش
تنظیم: هوشنگ جاوید
براساس ملودی بومی منطقه هرات
این اثر با یاری جمعی از پناه آوران افغانستان که پس از یورش طالبان به ایران آمده بودند وهمگی از هنرمندان شایسته و خوب آن سرزمین بودنددر سال ۱۴۰۰ساخته وپرداخته شد .
صدابردار : مهدی اردستانی
تولید : مرکز موسیقی صداوسیما
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید.

یادی از دو هنرمند برجسته موسیقی بختیاری

عبد محمد پور محمدی ، کرنانواز
میرزا قلی صاف دل ، دهل نواز
این دو هنرمند روانشاد اهل منطقه ریل ویل مسجد سلیمان بودند، میرزاقلی ابتدا کرنا وسرنا مینواخت، اما پس از آنکه دندان هایش را از دست داد ، درکنار دامادش عبد محمد دهل نوازی می کرد، آنان را برای نخستین بار با نخستین جشنواره نی نوازان ۱۳۷۰ به جامعه معرفی کردم، ونماینده جشنواره آوینیون با همراهی استاد محمد موسوی ، عبد محمد را به جشنواره آوینیون بردند، و بسیار زیبا درعرصه هنر بین المللی درخشید .
یادشان گرامی، ساز چپ را بصورت بداهه ، بمناسبت تکریم از شهدای جنگ تحمیلی نواختند که می بینیدومی شنوید.
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .

www.hayat.ir/x4gFM

@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .

مقام نوازی
نام مقام: آوچی (آهوچی، شکارچی)
نوازنده : استاد اسماعیل پویان
این مقام جزو موسیقی بی کلام ترکمنی و بخشی از موسیقی توصیفی ایران است، دراین مقام نوازنده تلاش می کند تا با فراز وفرود وسکوت بین نغمه ها، مارا به تلاش شکارچی برای شکار یک خرگوش برساند ، خرگوش رقصان می گریزدو شکارچی دوان درپی او، گاه به کمین است و گاه نشانه میرود تا آنکه درنهایت خرگوش را شکار می کند.
این مقام یکی از زیباترین جلوه های موسیقی نواحی واقوام ایران است ، که تا کنون کمتر آن را شنیده اید، بدلیل آنکه در جشنواره ها همواره تلاش بر این است که شکل های ترانه ای به اجرا درآید.
تصویر: هوشنگ جاوید
محل تصویر برداری : روستای افرا تخته، گلستان
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .

مردی که گاهی دلش برای خودش هم تنگ می شد از میان ما رفت، گفته بود که من خودم غزلم، ‌وحالا غزل را داغدار کرد، گرانمایه شاعر وترانه سرایی که هرگاه در شورای عالی شعر ‌وترانه صداوسیما دیدمش، لبخندی شیرین برلب داشت و نکته ای نغز در گفتار، چه جای تسلیت؟ که افسوس برای جامعه باید خورد، که هنرمندی سترگ را ازدست داد ، خودش خوب ونغز سرائیده بود:
هنوز زنده ام و زنده بودنم خاری است
به تنگ چشمی نامردمان زوال پرست
استاد بهمنی تا وقتی ترانه هایش وشعرهایش در ذهن جامعه مرور میشود وطنین دارد ، زنده است ، فقط برای نفس کشیدنش هواکم شده!
یادش گرامی ، صبر برای خانواده محترمش، روحش مینوی باد .
هوشنگ جاوید
@khonyayejavid
با کانال خنیای جا‌وید همراه باشید.

دوستان فرهیخته و عزیزان همراه با کانال خنیای جاوید ،در صورت تمایل به حضور در این نشست ، خوشحال می شویم که در خدمتتان باشیم .
هوشنگ جاوید
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید

فونو گراف

در اواخر دوره ناصرالدینشاه قاجار ، فونوگراف (واژه فرانسوی) یا گرامافون (واژه انگلیسی)وارد ایران شد، اما کاربردهای خصوصی و دوراز ذهن جامعه داشت، اما تا زمان روی کار آمدن مظفرالدین شاه قاجار، این دستگاه بوسیله متمولین جامعه مورد استفاده قرار گرفت ، تا اینکه بنا به نوشته تاریخ بیداری ایرانیان ، درسال سوم پادشاهی مظفرالدین ، شیوع کامل درجامعه پیدا کرد، در مورددوره ای که این وسیله صوتی از خصوصی به صورت عمومی درآمده واز فونو گراف استفاده می شده ، عین الدوله مطالب خوبی نوشته که نشان می دهد ، بازاریان چگونه این وسیله را وارد جامعه کرده اند ‌وعمومیت یافته ، اومی نویسد:
منزل نصیرالدوله دعوت داشتیم، حضرت والاونواب علیه، فونو گرافی ازفرنگ آورده، خوب چیزی است، وقتی که قزوین بودم یک نفر فرنگی آمد، فونو گراف بزرگی همراه داشت، همه قسم ساز فرنگی وایرانی داشت(منظورش صداهای سازها است)اختراع بزرگی است، ازاختراعات ادیسون ینگی دنیایی ، حکیم کامل الکتریک است، فونوگراف نصیرالدوله از آن کوچک تروکمی مغشوش بود، الان در تهران دوجا گذاشته، واز نفری ده شاهی گرفته ، تماشا می دهند!!*

به این ترتیب متوجه می شویم که نصیرالملک موجبات فراگیر شدن دستگاه فونو گراف را در ایران پدید آورده و برای شنیدن هرصفحه مردم باید پولی هم پرداخت می کردند.
* بن مایه : خاطرات عین الدوله، ص ۱۳۴۷، سنه ۱۳۱۶ه،ق
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .

در شناخت تیمور لنگ از موسیقی
برگرفته از نسخه خطی ، خلاصه الاخبار ،نوشته شده در ۹۰۴ه،ق، درمشهد
پژوهش : هوشنگ جاوید
عالیحضرت ،خداوندی رادرعلم موسیقی مهارت تمام حاصل است، اگر معلم ثانی ابونصرفارابی زنده بودی،دف مشارالیه راحلقه شاگردی امیر بی همال درگوش کشیدی وبه قانون عود،گوشمال تعلیم حوزوی بالجمله، بنا براین مناسبت همواره جمع کثیری ازاهل ساز ،ملازمه آن حضرت بوده اند وحالاهستند،چنانچه اسامی بعضی ازایشان مثبت می گردد.
بن مایه : رساله به شماره ۸۸۹۷۶مجلس شورای اسلامی
@khonyayejavid
باکانال خنیای جاوید همراه باشید .

عظمت کربلا را دیدم
خواننده : نشه سلدا باغچان
هنر کربلا خوانی ، گونه ای سوگ ترانه خوانی است که پس از نگارش روضه الشهدا در کشورهای حوزه آسیای میانه رواج گسترده ای یافته است وتا به امروز در کشورهای مختلفی چون تاجیکستان و ترکیه ادامه دارد ، خانم سلدا باغچان ، یکی از خوانندگان معنوی این هنر است که در این اثر با نام دیدم و مرحبا ، به ستایش زیبا وپر احساسی از کربلا ‌و شخصیت سیدالشهدا (ع) پرداخته است.
خانم سلدا چندگاهی هم درکسوت نماینده مجلس در ترکیه فعالیت داشت .
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید

زی‌های فرهنگی زمینه‌ساز آن باشیم، مثل کار موفقی  که جامعه سینه‌زنی یزد پایه‌گذار آن بود و امروزه توریست‌های زیادی  برای دیدن این آیین مذهبی به این شهر سفر می‌کنند. بخش جالب این داستان آنجایی است که این توریست‌ها در همراهی با این آیین گریه هم می‌کنند، گریه‌ای که شاید از سر تفکر نباشد اما به این درک رسیده‌اند که این حزن برای معصومی است که ممکن است آن‌ها هم آن را درک کرده باشند. 

ن ضرب‌المثل خلاصه می‌شود.
بنابراین برنامه چهارگاه تلاش دارد تا موسیقی آیینی را از مسیر انحرافی که در آن قرار گرفته است بازیابی کند؟
ما در برنامه چهارگاه تلاش داریم تا این موضوع را آسیب‌شناسی کنیم. در عین‌ حال به قدرت‌ها و زیبایی‌های درونی متن‌های موسیقی آیینی در گذشته نیز گذری داریم تا از دل این گفت‌وگوها به تعریف درستی از شکل حزن در موسیقی آیینی برسیم. اینکه حزن چیزی متفاوت از شورآفرینی است. اینکه موسیقی آیینی با حزن شروع می‌شود و در انتها به شور می‌رسد درحالیکه امروزه موسیقی آیینی از همان اول با شور شروع می‌کند و بعد مخاطب در این شور رها می‌شود و این فرایند با روح اصلی موسیقی آیینی متفاوت است. از دل این حزن است که موسیقی آیینی با مخاطب خود ارتباط معنایی می‌گیرد و از دل تحول درونی که در مخاطب شکل می‌گیرد کم‌ کم موسیقی آیینی از حزن به سمت شور می‌رود. شوری که با تفکر همراه است.
شور و شوقی که بعد از حزن در موسیقی آیینی در مخاطب ایجاد می شود، چه معنایی را به دنبال دارد؟ آیا می شود، تعبیر به سلوکی کرد که کم کم با حزن در موسیقی آیینی شروع می شود و با شور به اوج خودش می رسد؟
بله، خود موضوع آرام حرکت کردن منطقی است که با بصیرت همراه است همان‌طور که یکی از دستورات دینی، عرفی و رفتاری ما همیشه توصیه بر همین امر است اینکه هر کاری که قرار است انجام دهیم، قبلش فکر و تأمل‌کنیم تا به نتیجه درستی از آن عمل برسیم، بنابراین آنچه از بررسی موسیقی آیینی در گذشته به دست می رسد آن است که در این موسیقی آرام آرام از طریق نغمه های حزن انگیز پله پله حزن را به شور تبدیل می کند. این نغمه ها مجموعه‌ای  از توصیفات، تعریفات و ستایش‌ها است که در کنار توصیفات فاخر تکمیل می‌شود؛ یعنی تمام آن سجایای اخلاقی شخصیت‌های واقعه کربلا را با نغمه‌های حزن‌انگیز توصیف می‌کند و بعد موسیقی به‌جایی می‌رسد که آیین به شور می‌افتاد.
این روند را می‌توان در نوحه‌های شب‌های عاشورایی به‌خوبی مشاهده کرد؟
بله مثلاً در شعر آیینی شب عاشورا بسیار آرام شروع می‌شود؛ آنجایی که می‌گوید «امشب شهادت‌نامه عشاق امضا می‌شود » خود این مصرع یک‌ روند ملودی آرام دارد در ادامه می‌گوید «فردا زخون عاشقان این دشت دریا می‌شود» این روند حزن در روند موسیقایی‌اش به ضرب‌آهنگی تند می‌رسد و شوری که با ریتم تند می‌گوید «امشبی را شه دین در حرمش مهمان است» یعنی به تقطیع‌های تند و پشت سرهم و به قولی دو دمِ با شور می‌گوید «مکن ای صبح طلوع/ مکن ای صبح طلوع» یعنی از حزن به نعره کشیدن و  دست به دامن شدن می‌رسد و این همان فلسفه‌ای است که در تصوف هم دنبال می‌شد. اما جریانش برای شیعیان  به این گونه برنامه ریزی شده است که بیشتر از راه به هیجان درآوردن ذهن جلو می‌رود در حالی در فلسفه صوفیان تنها به شور اکتفا می‌کند و عالم تفکر و ذهن از این موسیقی آیینی حذف شده است. در یک‌ کلام آن نوحه‌ها و اجرای آن نوحه‌ها نوعی شوق و شرف نیکان ما را نسبت به واقعه کربلا نشان می‌دهد.
بنابراین حزنی که در اینجا شما تفسیر کردید با غمی که مردم عامه در زندگی عادی آن را تجربه می‌کنند، متفاوت است؟
در روانشناسی هم به این امر تأکید شده است، یعنی ما دو نوع گریه مثبت و منفی داریم. گریه منفی در همان مفهوم دلگیری و دلخوری آدم‌ها از هم تعریف می‌شود و در گریه مثبت معنایی متفاوت دارد. در گریه مثبت در موسیقی آیینی انسان خودش را در این‌ همانی و ارتباطش با قهرمان واقعه  می‌کاود. یعنی انسان با موسیقی آیینی در پیوند با ائمه به‌ عنوان مومنان واقعی و قهرمانان این آیین  به دنبال راه ارتباط و توسل است و  مخاطب با یک مدد خواهی و توسل خاص به سمت حزن و گریه کردن می‌رود و در اینجا گریه‌ای که حاصل می‌شود متفاوت از غم معمول ما است.
 به قول روانشناسان این گریه  نتیجه تجزیه‌ و تحلیلی در خون انسان است، چراکه بدن به همین سادگی‌ها چیزی مانند گریه را تولید نمی‌کند و باید تجریه و تحلیلی در ذهنش انجام شود تا بر اساس آن اشک تولید شود. به دلیل همین تجزیه‌ و تحلیل اشک پاک است و خود این فرایند بسیار محترم است حالا زمانی محترم‌تر شناخته می‌شود که به خاطر یک هدف مثبت حاصل شود، اینجاست که گریه مثبت شکل می‌گیرد، امری که هم علما و هم روانشناسان آن را تایید کرده اند، هرچند امروزه نگاه جدی به آن نداریم.
موسیقی آیینی ما در دنیا چه جایگاهی دارد و چقدر توانسته‌ایم بازتاب‌دهنده این آیین باشیم؟
در چند دهه اخیر تلاش‌هایی شده؛ مثلاً هنر شبیه‌خوانی ما در اروپا جایگاه ویژه‌ای دارد و یا حتی آیین سینه‌زنی ما و یا دسته جات عزاداری در دو روز تاسوعا و عاشورا در خیابان‌های دنیا رخ می‌دهد، ماحصل همین تبادلات فرهنگی در عرصه جهانی است و زمینه آشنایی را با این آداب فراهم می‌کند اما در کنار آن تبیین چرایی اینکه چرا این آیین برگزار می‌شود، همچنان برای آن‌ها نامفهوم است و باید با برنامه‌ری

" سه‌شنبه ۲۶ تیر ۱۴۰۳
 ارتباط با ما  درباره ما تبلیغات آرشیو

کد خبر: 193605 ۱۴۰۳/۰۴/۲۵ ۱۲:۵۱:۰۵

درگفت‌وگو با هوشنگ جاوید مطرح شد
«موسیقی آیینی» آرام آرام از حزن به شور و توسل می‌رسد/ حزن و اندوه در نوحه‌های آیینی با حزن معمول در زندگی عادی متفاوت است
هوشنگ جاوید گفت: نغمه ها و ضرب آهنگ های فرنگی در هم نشینی با موسیقی آیینی ما نمی‌تواند محتوای اصلی خود را بازتاب دهد در عین حال در حفظ هنر چند صدساله خود نیز باز مانده است.

به گزارش گروه موسیقی خبرگزاری هنر ایران: این شب‌ها برنامه «چهارگاه» در فصل جدید خود با حال و هوایی از آیین عاشورایی مهمان شب های محرم است و در جمعی از اساتید و کسانی که در حوزه نغمه خوانی های عاشورایی فعالیت داشته اند به موشکافی از باید ها و نباید های این آیین کهن می‌پردازد. به همین مناسبت با هوشنگ جاوید گفت‌وگویی انجام دادیم تا اطلاعات بیشتر را از او درباره موسیقی آئینی بگیریم. جاوید در این گفت‌وگو از تفاوت میان معنا و مفهوم حزن در موسیقی آیینی سخن گفت که در ادامه می‌خوانید.
حضور شما در برنامه چهارگاه به عنوان برنامه تخصصی بررسی موسیقی آیینی اتفاق بسیار بجا و خوبی است، این برنامه چه آورده ای برای مخاطبش دارد و روایتگر چه چیزی است؟
برنامه چهارگاه یک برنامه گفت‌وگومحور است که در هر برنامه با مهمانان آن‌، که از خوانندگان مختلف نواحی و افرادی که در حوزه نغمه‌خوانی‌های عاشورایی فعالیت داشته‌اند، به گفتگو می‌نشینند. زمانی که این برنامه به من پیشنهاد شد و قرار شد برنامه را شروع کنیم، واژه «حقیقت عشق» به ذهنم رسید و اینکه به عوامل پیشنهاد دادم تا در این برنامه به دنبال حقیقت عشق باشیم؛ حقیقت عشق از این نگاه که از هنر «ستایشگری» بگوییم. هنر ستایشگری و هنر آهنگسازی یا ترانه‌سرایی برای موقعیت‌های مناسبتی جامعه نیازمند نوعی نگاهی عمیق و متفکرانه است که متأسفانه امروزه با نگرشی  ساده‌انگارانه به آن توجه می­ کنند. هر چند درگذشته این هنر نوحه‌خوانی و یا موسیقی آیینی به‌عنوان هنری سهل و ممتنع شناخته می‌شد اما به لحاظ ساختاری و لحن محتوایی بسیار حساب‌ شده و قاعده‌مند بود.
لحن  و ساختاری که درحقیقت ماحصل نوع زیست و سبک زندگی این هنرمندان بوده است. درواقع این هنرمندان به‌گونه‌ای زندگی می کردند که به لحاظ روحی و روانی این ظرفیت را درخودشان ایجاد می کردند تا به تاریخ، وقایع و حتی قهرمان کربلا متصل شوند. اتصالی که به‌موجب آن به درک عمیقی از آن واقعه می‌رسیدند، درک درستی که در طی فرایند سلوک به ایمان می‌رسید و در این شرایط هنرمند می‌توانست درک و نگاه درستی  از واقعه عاشورا به مخاطبانش بازتاب دهد.   
متأسفانه هنرمندان امروز درگیر شکل‌های گوناگون موسیقی وارداتی شده اند، ستایشگران ما نیز از این امر مستثنی نیستند و بدون توجه به پیشینه اجرایی آیین‌های مذهبی به‌صورت ناخودآگاه در دام این تغییرات فرهنگی قرارگرفته‌اند. با توجه به این تغییرات این برنامه در نظر دارد تا  نوحه‌خوانی‌های کهن را بررسی کند، حتی در این برنامه محتشم خوانی را که به 500 سال قبل بازمی‌گردد، واکاوی کردیم. محتشم خوانی یک آئین مذهبی است که در 500 سال پیش که هیچ وسیله ارتباطی وجود نداشت، توانست از شمال تا جنوب ایران امتداد پیدا کند.  
چه طور این ارتباطات شکل گرفت و هیئت‌های مذهبی با این مسافت چگونه توانستند تبادل فرهنگی داشته باشند؟
عموماً سفرهای مذهبی طولانی در بسط و گسترش آئین‌های مذهبی بسیار مؤثر بوده‌اند به‌خصوص زمانی که مداحان در این کاروانسراها برنامه اجرا می‌کردند در حقیقت مخاطبانی از سرتاسر ایران داشتند که همین امر سبب می‌شد تا فرهنگ نوحه‌خوانی در مناطق مختلف ایران دست‌ به‌ دست شود و ماندگار گردد.  در عین‌ حال که اعتقاد قلبی و ایمان درونی مردمان آن دوره نسبت به محتوای  آیین‌های فرهنگی کشور  سبب ماندگاری آن  در طول سال‌ها شده است. اما امروزه برای همان آدم‌هایی که با این اعتقادات قلبی زندگی کرده‌اند و سال‌ها خونشان با آن عجین شده است، نغمه‌های غربی و ضرباهنگ‌های فرنگی را جایگزین کرده‌ایم. رویکردی که سبب شده تا سلیقه شنیداری و نگاه جوامع قومی را دچار تغییر و تحول کند؛ مثل آنجایی که تلویزیون برای نمایش زیبایی‌های فرهنگی بوشهری‌ها آن را با ضرباهنگ‌های فرنگی ترکیب می‌کند.
در حقیقت مضامین آیینی ما در همنشینی با فرم غربی نمی‌توانسته معنا و مفهوم درست خود را بازتاب دهد؟
بله در عین اینکه نمی‌تواند محتوای اصلی خود را بازتاب دهد در حفظ هنر چند صدساله خود نیز باز مانده است. یعنی نه‌ تنها نتوانسته محتوای خود را در فرم جدید ارائه کند بلکه هنر و فرهنگ غنی و تمدن کهنش را نیز از دست‌ داده است. به‌قول‌معروف «کلاغ خواست راه رفتن کبک را یاد بگیرد راه رفتن خودش را هم فراموش کرد» مشکل امروز ما در موسیقی به‌خصوص موسیقی آیینی در ای

https://www.honaronline.ir/fa/tiny/news-193605

@khonyayejavid
باکانال خنیای جاوید همراه باشید.

سوگ سرود : به نیت عشق
خواننده وآهنگساز: رضا دیو سالار
شاعر: علی ابن ولی
تهیه شده در: امور استان های صداوسیمای ج.ا.ا

اثری را که خواهید دید، توسط آهنگساز وپژوهشگر بسیار اندیشمند مازندرانی ، رضا دیو سالار برپایه اصالت های ستایشگری منطقه مازندران ساخته شده است، این هنرمند سال گذشته برنده جایزه دیپلم باربد پژوهشی از جشنواره موسیقی فجر کشور شدوسال ها است که بر روی موسیقی تبری کار پژوهشی و اجرایی انجام می دهد ، دراین اثر او تلاش کرده از آمیختن هنر پیشخوانی ، ستایشگری و چاووش عزا،با نغمه های حزین تبری به شیوه ای نو برای ارائه هنر نغمگی مذهبی دست یابد .

@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .

تخت جمشید و هیاهوی اجرای کنسرت
نخستین اجرا در تخت جمشید ، توسط استاد روانشاد حسین سرشار ، بصورت اجرای اپرا انجام شد ، که درقالب برنامه های جشن هنر شیراز بود، به همراه گروه ارکستر سمفونیک ایران، اگر قرار به آسیب بود ، آنزمان هم کارشناسان خبره ای وجود داشتند که مسئله را گوشزد کنند، بخشی از این اجرا را ببینید.
@khonyayejavid
باکانال خنیای جاوید همراه باشید .

یک سند صوتی درمورد موسیقی مازندران
مربوط به دهه های اول قرن گذشته خورشیدی

آنچه می شنوید، بخشی از آوازکتولی به همراه ترانه خوانی مازنی است که با لحن گردانی به سوی امیری هم گذری شتابزده دارد،دربخش ترانه متوجه می شویم که در ابتدای قرن گذشته دایره نوازی وآواز ، رواج بیشتری نسبت به دوتار نوازی وآواز درمیان اقوام مازندرانی داشته، شیوه های تحریری گاهی گذرا به تحریرهای لیلانه های کرمانجی خراسان نزدیک میشود که به احتمال نوعی وام گیری شفاهی از فرهنگ است، این مجموعه که گویا از پژوهش های کریستنسن است ، بر روی صفحه های فنوگراف ضبط شده بوده که اینک به فضای مجازی بصورت دیژیتال راه یافته است.
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .

هنر و فقر!!
زمانی سعدی فرموده بود:
هنرمند هرجا که رود قدر بیند و برصدر نشیند!
اما امروزه این هنرمندان با این همه مهارت و کاربلدی ، در فقر و فلاکت خود، به تمنای لقمه ای نان با دست خالی ، برای خود ازاشیاء بی مصرف مانند قوطی شیر خشک و پایه صندلی و سیم ترمز موتور سیکلت ، کمانچه می سازند، و با ته صدایی که برایشان مانده ، آواز می خوانند ومی نوازند ، برای خوش آمد مردم ، و ....
می گذریم، می بینیم و نمیبینیم ، می گذریم.
هنر نزد ایرانیان است، بله ، اما هنرشناس کو؟!
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .

یادی از استاد برجسته کمانچه نوازی کرمانج

استاد نیازعلی صحراروشن، زاده ۱۳۱۲،اهل اوغاز تازه و ساکن مشهد بود، پدرش رجب علی بگ،رئیس تیره عاشق های ایل کیکانلوی کرمانج بود، ودهل نوازی را از پدر آموخته بود ، کمانچه راهم نزد امان الله عاشق و حسن خان اسپچیری فراگرفته بود، برای نخستین بار که اورا دیدم پرسیدم : چرا نیاز علی؟ گفت : چون پیش ازمن فرزندان پدرومادرم همه از دنیا رفته بودند وآنان به امام علی(ع) نیاز برده بودند و نامم را نیاز علی نهادند، دراین فیلم که فرزند ایشان استاد براتعلی صحرا روشن دراختیارم نهادند ، او مقام لو کرمانجی را با مهارت اجرا می کند.یادش گرامی ، درگذشتش سال ۱۳۸۱ بود.
@khonyayejavid
با کانال خنیای جاوید همراه باشید .