♨️ #میعاد در سرزمین خاطرهها
45 سال پيش، يعني زماني که هنوز مراسم
#اربعين، به شکوه امروزين شکل نگرفته بود، رهبر انقلاب در تاريخ 52/12/24 (روز جمعه 20صفر سال 1394 هجري قمري) در سلسله جلساتي در مسجد امام حسن(ع) مشهد که به خواندن و تفسير خطب
#نهجالبلاغه اختصاص داشت، بهمناسبت تقارن با شب اربعين حسيني(ع)، تحليلي تاريخي و جامع از چرايي اهميت زيارت اربعين ارائه ميدهند. اين روزها که مصادف است با ايام اربعين سيدالشهداء(ع) و اجتماع ميليونها انسان(اعم از مسلمان و غيرمسلمان) در کربلا، خط حزبالله براي اولين بار، متن کامل بخش مربوط به اربعين اين سخنراني را منتشر ميکند. از نکات جالب توجه آن است که رهبر انقلاب در انتهاي سخنراني خود، به اين موضوع اشاره ميکنند که «اگر امروز هم بتوانند شيعيان، آن سرزمين پاک و مقدّس را يک چنين ميعادى قرار بدهند، البتّه بسيار کار بجا و جالبى خواهد بود و هم دنبالهگيرى از راهى است که ائمّهى هدي (ع) به ما ارائه دادند.» متن آن سخنراني بدين شرح است:
✅ ... ميدانيد يکى از علائم ايمان زيارت اربعين است؟ بنده نميدانم اين روايت چقدر صحيح است، اصرارى هم ندارم که بگويم معناى اين روايت همين است که من گمان کردهام، واقعش هم اين است که احتمال ميدهم معنايش يکى از شقوق و احتمالات ديگرى باشد که در اين زمينه بيان ميشود؛ امّا اگر اين احتمال هم که من ميگويم باشد، مؤيّد فراوانى دارد؛ «زیارة الاربعین».
🔰 عيب مهمي که جمع شيعيان داشتند
#شيعه يک جمع متفرّقى بود؛ يک جامعهاى بود که در يک جا و در يک مکان زندگى نميکرد؛ در مدينه بودند، در کوفه بودند، در بصره بودند، در اهواز بودند، در قم بودند، در خراسان بودند -اطراف و اکناف بلاد- امّا يک روح در اين کالبدِ متفرّق و در اين اجزاي متشتّت در جريان است؛ مثل دانههاى تسبيح، يک رشته و يک نخ، همهى اينها را به هم وصل ميکرد. آن رشته چه بود؟ رشتهى اطاعت و فرمانبَرى از
#مرکزيّت_تشيّع، از رهبرى عالى تشيّع يعنى
#امام؛ همهى اين رشتهها به آنجا متّصل ميشد؛ قلبى بود که به همهى اعضا فرمان ميداد؛ و به اين ترتيب، تشيّع يک سازمان و يک تشکيلات بود. ممکن بود دو نفر از حال هم خبر نداشته باشند، امّا بودند کسانى که از حال همه باخبر بودند. اطاعت و فرمانبَرى آنها بهحساب، فرياد زدنشان از روى دستور، سکوتشان برطبق نقشه، همه چيزشان با حساب.
✴️ فقط يک عيبى کار آنها داشت و آن اينکه همديگر را کمتر ميديدند. اهل يک شهر و شيعيان يک منطقه، البتّه يکديگر را ميديدند، امّا يک
#کنگره_جهانی لازم بود براى شيعيانِ روزگار ائمّه(ع). اين کنگرهى جهانى را معيّن کردند، وقتش را هم معيّن کردند؛ گفتند در اين موعدِ معيّن، در آن کنگره هرکس بتواند شرکت کند. آن موعد، روز
#اربعين است؛ و جاى شرکت، سرزمين
#کربلا است؛ چون روح
شيعه روح کربلائى است، روح عاشورائى است؛ در کالبد
شيعه تپش روز عاشورا مشهود است؛
شيعه هرجا که هست دنبالهروِ عاشوراى حسين است. اين است که مىبينيم همه جا اين تپشهايى که در
شيعه مکشوف شده، از آن مرقد پاک ناشى است؛ اينها شعلههايى بوده که از آن روح مقدّس و پاک و از آن تربت عالىمقدار سرکشيده؛ به جانها و روحها زده؛ انسانها را به گلولههاى داغى تبديل کرده و آنها را به قلب دشمن فرو برده.
⭕️ چرا ائمه بر اشک بر امام حسين(ع) تأکيد ميکردند؟
اوّلين نهضتى که بعد از عاشوراى حسينى از طرف شيعيان به وجود آمد،
#نهضت_توّابين بود. اينها آمدند در آن مرقد پاک دور هم جمع شدند -کتب تواريخ اينها را نوشتهاند- مبلغ زيادى اشک ريختند. بعضى خيال ميکنند اين گريه وسيلهى عقدهگشايى است؛ بله، گريه وسيلهى عقدهگشايى است، درصورتيکه با فکر همراه نباشد. اگر گريه را و اشک ريختن را فقط احساسات هدايت بکند، همين است که گفتهاند، امّا اگر فکر و انديشه به انسان اشکى بدهد و چشم انسان قطرهى اشکى بچکاند، اين مثل همان آب کبابى است که آتش را تيزتر و تندتر ميکند؛ اين عقده نيست، سلاح است؛ لذاست که گريه جزو کارهاى معمولى شيعيان صدر اوّل است که همهي آنها در راه ستيزهگرى بودند، همهي آنها در راه عاشورا قدم برميداشتند. امام جعفر صادق(ع)اهل گريه است؛ امام رضا(ع) اهل گريه است؛ شعرا را وادار ميکنند و ميگويند اين قصائد بلند را بگوييد، برويد گروهها را به ياد گذشتهى تشيّع بگريانيد که با اين گريه، آتششان مشتعلتر و برافروختهتر بشود.
@khatedaneshju