#سفرنامه_١٤٤١#بخش_اولنگاهم روی تابلو عمود اول گیر می کند... انگار که نوشته باشد مرحله اول... انگار که کسی گفته باشد بیا خودت را به آزمون بکش، ببین چند مرده حلاجی، اینجا عمود اول راه است، تو در مسیر بندگی مولای غریبت کجای راهی؟
ناخودآگاه دستم می رود روی سینه ام، چشم هایم گرم می شود، بغض توی گلویم می نشیند، زمزمه می کنم السلام علیک یا اباعبدالله...
مولای من، آمدم... درست که سرتاپا تقصیرم، اما به عشق شما آمدم، درست که آن روز در کربلا نبودم تا یاری تان کنم، اما حالا آمده ام، همه زندگیم را رها کرده ام و آمده ام...
اشک هایم جاری می شود، حس می کنم
در قلبم حرارتی روشن می شود، داستان و سرگذشت اصحابتان یادم می افتد، همان هایی که سال های سال در دستگاه عزاداری تان اسامی شان را شنیده ام و به حالشان غبطه خورده ام، زهیر، حبیب، بریر، عباس... حس می کنم آمده ام که من هم در زمره اصحابتان باشم،
آمده ام بگویم که اگر من هم آنروز در کنارتان بودم تا آخر می ماندم... نمی شدم مثل آنهایی که برایتان نامه نوشته بودند و با شما پیمان بسته بودند، اما پیمان شکستند و در مقابل تان ایستادند...
آمده ام بگویم من بر سر پیمانم با شما مانده ام و بعد دوباره به حرکت می افتم، محکم تر از همیشه، مصمم تر از هر بار... زمزمه می کنم لبیک یا حسین...
لبیک یا حسین
✋بياييم سفير مهربانىِ او باشيم
🔻@Safir_e_Mehrabani 🕊
