رابطه با محیطزیست، توام با سوء استفاده
هرساله و به مناسبتهای مختلف در حالی دلسوزان محیطزیست به تخریب محیطزیست و بیتوجهی مردم به آن اعتراض میکنند، که این موضوع یکی از مواردی است که از سوی امید علیاحمدی جامعهشناس، مورد توجه قرار میگیرد: «مسئله دیگری که باعث رفتارهای غیرشهروندی مثل آشغال ریختن مردم در خیابان میشود، ضعف اخلاق محیطزیستی ماست. مردم ما نوعی رابطهشان با محیطزیست رابطهای توام با سوءاستفاده است. نمودهایش را هم در آلوده کردن آبهای جاری، هوا و ... میبینیم. همین داستان درباره شهر هم که میتواند بخشی از
طبیعت تلقی شود تکرار میشود». علی احمدی ادامه میدهد: «هیچوقت احساس نکردهایم که در مقابل استفاده از
طبیعت یا شهر محل زندگیمان، باید مسئولانه رفتار کنیم» و این طور نتیجه میگیرد که: «یا آموزش دهندهای در ایران وجود ندارد یا آنهایی که بودهاند خوب عمل نکردهاند». او به نقش صدا و سیما اشاره میکند و انتقاد میکند که خوب به وظیفه خود عمل نکرده است. این امری است که از سوی دکتر جوزانی، مدیر کل حوزه معاونت اجتماعی شهرداری تهران نیز بر آن تاکید میشود. این مقام مسئول که به نقش صدا و سیما در فرهنگسازی تاکید دارد، میگوید: «اما هر بار که به آنها گفتهایم بیائید
یک برنامه میانسازمانی
برای آموزش مردم در جهت ارتقای سطح زندگیشان داشته باشیم، اولین چیزی که خواستهاند پول بوده است. یعنی این سازمان فرقی بین برنامهای که
برای ارتقای سطح زندگی مردم باید انجام شود و
یک تیزر تبلیغاتی نمیبیند و در مقابل هر دو
یک واکنش دارد». این در حالی است که ناصر کریمان، متولی سابق امور اجتماعی شبکه پنج تلویزیون، به چنین انتقادهایی خرده میگیرد. این تهیهکننده تلویزیونی میگوید: «عادت کردهایم که هر وقت دستگاههای اجرایی به معضلی برخوردند سریع انگشت اتهام به سوی صدا و سیما دراز کنند. درست است که تلویزیون رسانه تاثیرگذاری است، اما واقعیت این است که به جای اتهام زنی به صدا و سیما باید بازگردیم و به همه مسائل و معضلات زیرساختی نگاه کنیم». او تاکید میکند که «این مسئله فقط خاص صدا و سیما نباید باشد، آموزش و پرورش، وزارتخانههای دیگر، شهرداریها و ... همه باید
یک بار دیگر در عملکرد و برنامههای خود بازنگری کنند». او سپس سعی میکند به نحو بارزتری سازمان متبوعش را از اتهامات مبرا کند: «ما مدتها بدون در نظر گرفتن خیلی از مسائل مالی درباره چنین موضوعات و معضلاتی در تلویزیون کار کردهایم و میتوانم بگویم که همه تلاش خودمان را هم انجام دادهایم و هم انجام میدهیم».
چه باید کرد؟
پسر جوان در مقابل این سوال که چرا آشغال میریزی، میگوید: «آشغال سیبم را کجا بگذارم؟ بگذارم در جیبم که شهد آن به لباسم پس میدهد یا بریزم در خیابانی که سر تا تهآن
یک سطل آشغال نیست، یا آن قدر دور است که نمیتوانی آشغال به دست این همه راه را بروی تا به سطل برسی». شاید این استدلالی باشد که زیاد از سوی کسانی که «دوست ندارند آشغال به دست در خیابان راه بروند،» شنیده میشود. اما این موضوع از سوی مدیر کل حوزه معاونت اجتماعی شهرداری تهران، رد میشود: «هر ۱۰۰ متر به ۱۰۰ متر سطل آشغال در خیابان وجود دارد». جوزانی در جواب این سوال که «واقعا هر ۱۰۰ متر به ۱۰۰ متر؟» میگوید: «حالا شاید بشود ۱۲۰ متر، اما آیا این درست است که به جای نگه داشتن آشغالت آن را در خیابان بریزی؟ آن هم وقتی که جدا از سطلآشغالهایی که شهرداری در سطح شهر گذاشته، معمولاً مغازهداران هم
یک سطل در کنار در مغازهشان قرار میدهند». او راهحل را پس از آموزش، جریمه میداند و میگوید: «باید مثل خیلی از جاهای دیگر دنیا، در اینجا هم وقتی کسی آشغال میریزد، جریمه شود. این جریمه شدن باعث میشود رفتارش را از ترس پلیس هم که شده تنظیم کند و پس از چند بار تکرار این رفتار با انضباط، فرهنگ آن در جامعه جا میافتد».
#حاميان_محیط_زیست_مرکزی #یک_روز_برای_طبیعت 🆔 @hamiianmohitzist