♦نوروز ۱۴۰۳ فرا رسید و همبندیهایم حافظ و آرمان و مهدی و منوچهر لحظات نوروز را برای دومین بار از آن سوی میلههای زندان به نظاره نشستهاند.
♦درباره تک تک این دوستان که نزدیک به یک سال با آنها لحظه به لحظه زندگی کردهام، خاطرات شیرین بسیار دارم. در یک زندگی جمعی و لحظه به لحظه اگر لختی ناسازگاری باشد، گذشت روزها و شبها، اوقات را به ملال انگیزترین تکراری میرساند که کمترین پیامدش، تنشی پیوسته و مدام است؛ اما وقتی عشق و محبت و مودت میان جمعی حاکم باشد، دیگر نه تنها این بودنهای همیشگی را بو و گرد تکرار نمینشیند، بلکه هر آیینه چنین جمعی انبانی از احساسات نو را بی تکراری، کنار هم تجربه میکند و شور و سور و نور و سرور وجودشان را انباشته میکند و از شادی، درونشان سرشار میشود.هر کدام از این دوستان واجد خصایصی هستند که بودن در کنارشان را لذت بخش میکند...