قدح ز هر که گرفتم به جز خمار نداشت
مریدِ ساقیِ خویشم که بادهاش ناب است
زادروز استاد
#هوشنگ_ابتهاج است و سایه، نود و چهار ساله شد. عمرش درازتر باد و عزتش افزونتر.
این غزلِ من تقدیم به
#سایه ، معلمِ امیدواری و شرافت و اصالت، شاعرِ زبانآور و موسیقیدان، به بازماندهٔ آن نسل طلاییِ شاعران، که همیشه برای من یادآور
#سرو است: به آن
سرو که تا قیامت غم از خزانش نیست و به او که "سرویست که باغ آفرین میزندش" :
زهی عشق ای لحظهٔ بیقراری
زهی نور ای صبحِ امیدواری
زهی صدق ای چامهٔ رادمردان
زهی جلوه ای رسمِ آیینهداری
جهان نامِ امیدواران ندانَد
تو ای نامدار! از کدامین تباری؟
تو ای آفتابِ بلندِ تموزی
تو ای سایهٔ خرمِ نوبهاری
تو ای پیر! ای خضرِ راهِ غریبان
تو ای آب! ای چشمهٔ زندهداری
به جامِ تو جامی زدیم آفتابا!
شراب از تو، از عاشقان میگساری
چراغ از تو، از رهروان راه رفتن
کلام از تو، از یأس امیدواری
نفس از تو، از ما بر آفاق رفتن
سخن از تو، از ما نیوشیدن آری
دل خستهٔ ما هوای تو دارد
دلِ خسته را کِی فرو میگذاری؟!
نگفتی جز از عشق، نامت بمانَد
بمانی که بر عاشقان شهریاری
#جویا_معروفی@jooyamaroofi1