با سلام خدمت شما همراهان عزیز. دیروز صبح خبر کوچ ابدی شاعر نو اندیش و غزل سرای خلاق و صمیمی روزگارمان، زنده یاد محمد علی بهمنی نازنین را شنیدم. شاعری که از روزگار نوجوانی و سالهای تحصیل در دبیرستان با اشعار او آشنا شدیم و نسل ما با غزل های نو و به ویژه عاشقانه های او زندگی کرده ایم. کتابهای شاعر شنیدنی است و گاهی دلم برای خودم تنگ می شود و دیگر مجموعه های کوچک و بزرگ او، لحظه های ناب و شاعرانه ای را برایمان خلق کرده است. بهمنی، با زبانی نو-که اقتضای روزگار بعد از نیما بود-در کنار شاعران بزرگی همچون سیمین بهبهانی ، دکتر شفیعی کدکنی، سایه، قیصر امین پور ، سید حسن حسینی ، ساعد باقری ، سهیل محمودی و نسل های پس از آنها، راهی تازه را در غزل امروز گشودند که حاصل آن ظهور شاعران جوان و خلاق در شهرهای مختلف ایران زمین شد. هرچند که هنوز هزار راه نرفته در شعر معاصر وجود دارد و صراف روزگار ، پس از مدتی کوتاه به نقد و تحلیل خواهد پرداخت و نامهای شاخص، مانند هر زمانه ای از میان هزاران نام بیرون خواهد آورد، اما بی تردید، نام زنده یاد محمد علی بهمنی، از نامهای شاخص شعر این روزگار خواهد بود. روحش شاد و نامش جاودانه.
