🔺قتل دکتر مسعود داوودی، متخصص قلب در شامگاه دوشنبه، ۲۲ آبان ۱۴۰۳ در یاسوج باعث اندوه بسیاری از افراد از جمله من و خانواده شد و نگرانی قدیمی را در من زنده کرد و آن هم مشروعیت پیدا کردن خشونت در جامعه‌ی ایرانی است. من به‌عنوان دانشجوی جامعه‌شناسی باید علمی و موثق صحبت کنم؛ اما با وجود اینکه ایران در فهرست‌هایی که هر از چند گاهی در رسانه‌ها مطرح می‌شود رکورددار نزاع و عصبانیت است؛ درباره‌ی مشروعیت خشونت در سطح جامعه در ایران تحقیقی انجام نشده و تنها مقالاتی که در این زمینه دیدم درباره‌ی مشروعیت خشونت پلیس بوده است. دلیل آن هم این است که وبر که اولین بار این اصطلاح را مطرح کرد، آن را درباره‌ی قوای نظامی حاکمیت به کار برد. من سال‌ها است که با جامعه‌ی پزشکی بدون تعارف هم‌کلام هستم و از مشکلات آن‌ها آگاهم. می‌دانم تصویری که تعدادی از افراد جامعه‌ی ما از پزشکان به‌عنوان افراد پول‌پرست دارند، تصویر واقعی نیست و آینه رفتار تعداد حداقلی است که به اکثریت این جامعه نسبت داده می‌شود. به شخصه پزشکان بسیار شریفی داشته‌ام که جانم را نجات داده‌اند و می‌دانم اینکه شخصی سلامتی‌اش را بعد از مراجعه به پزشک، به هر دلیلی، چه قصور پزشکی چه به دلایل طبیعی بازنیابد به اندازه‌ی شیرینی به دست‌ آوردن سلامتی تلخ است. ما در بیمارستان‌ها نارسایی‌های زیادی داریم که بخش عمده‌ی آن‌ها به دلیل سوءمدیریت است. افراد به دلیل مشکلات عدیده‌ی تحصیل در دوره‌ی تخصص پزشکی در ایران، ادامه تحصیل نمی‌دهند، در نتیجه بیمارستان‌های دولتی کمبود رزیدنت دارند، سیاست‌گذاری آن‌ها هم ایجاب نمی‌کند پزشکان زیادی استخدام کنند. به دلیل ناکارآمدی بیمه‌ها و تورم، هزینه‌های درمان نسبت به سطح درآمد مردم گاهی کمرشکن است؛ بنابراین ورودی مریض در بیمارستان‌های دولتی بسیار بالا است. تخت و دارو و امکانات نیست، رزیدنت‌ها ساعات طولانی که از توان هر انسانی خارج است شیفت هستند و تمرکز و کارایی خود را از دست می‌دهند. بیمار و همراهان او به دلیل مشکلات عدیده‌ی اجتماعی عصبانی هستند و نتیجه‌ی آن درگیری مداوم آن‌ها با پزشکان است. بیمار در بیمارستان به هر دلیلی فوت می‌کند، همراه او که دانش کافی ندارد پزشک را به وحشیانه‌ترین شکل به قتل می‌رساند، پزشکان آن استان اعتصاب می‌کنند، عده‌ای می‌گویند مثل اینکه آن شخص حق داشته این کار را انجام دهد. مردم و جامعه‌ی پزشکی ما بر سر چیز دیگری با هم درگیر هستند که این وسط غایب است و آن هم یک دولت کارآمد است. دولتی که رفاه و آسایش و سلامتی را برای هر دو، هم پزشکان و هم مردم به ارمغان بیاورد. در این زمینه گفتگویی با دکتر علیرضا صالحی، دندان‌پزشک و جامعه‌شناس داشتم که می‌بینید. @Mishnavid