زنان ایران 1400 سال در سلطهی مذهب بودند و وظیفهشان تنها بارداری، بچهداری، خانهداری و شستن و پختن بوده
برای همین ما در تاریخ بعد از اسلام هیچ نامی از
زنان در پیشبرد امور کشور نداریم.
رضاشاه بزرگ دریچهی امیدی برای
زنان باز کرد و آنها را از بند حجاب و خانهنشینی رها نمود.
فرزندش راه او را ادامه داد و بانوان از مطبخها به دانشگاه راه یافتند. در دوره پهلوی، ما
زنان ورزشکار، پزشک، دانشمند، هنرمند، سیاستمدار و کلا در هر رشتهای بانوانی پیشرو و موفق داشتیم. در برخی موارد ایران حتی قبلتر از کشورهای اروپایی (مثلا هشت سال زودتر از سوییس) حق رای
#زنان را به رسمیت شناخت. کشور رشد کرد و دروازههای تمدن طلایی گشوده شد.
اما جمهوری اسلامی دوباره ما را به هزار چهارصد سال قبل پرتاب کرد و هر چه را که پهلوی آباد کرد بر سرمان آوار نمود.
حقوق بشر یعنی حقوق
زنان. تا کجا میتوانیم کتک خوردن و بی حرمتی و تضعیف
زنان را تحمل کنیم؟ و انتظار تغییر داشته باشیم؟ تغییر از
زنان شروع میشود. اگر مردان پشتیبان شان باشند! اگر مادر، خواهر، همسر و دختران مان را حمایت کنیم، ایران را پس میگیریم. این تنها راه رهایی است!