به دنیا آمدم، اما به من، دنیا نمی‌آید! چه باید کرد؟ دنیا، جز به بی‌غم‌ها نمی‌آید... گشودم با چه امّیدی منِ دیوانه، دیوان را زدم فال و چنین آمد: میاید یا نمی‌آید مرا وعده به فردا دادی و دی، پشت دی، طی شد نشسته روی مویم برف و آن فردا نمی‌آید! نفس، بیهوده می‌آید برون، وقتی نمی‌آیی بدون بودنت، بودن، به من حتی نمی‌آید... دلِ خوش‌باور و انبوه شایدهای تو... ، اما به جز غم، همدمی، بی شاید و اما نمی‌آید! زدی لبخند و رفتی، بعد از آن، هر قدر نوشیدم از این دمنوش اشک و شعر، حالم جا نمی‌آید میان بیم و امّیدی دمادم، با تپش‌هایش دلم، هی پشت هم می‌گوید: او می‌آ... نمی‌آید! در این غم، دلخوشم، بالاتر از این، بعد از این دیگر بلایی بر سرم، ای خوش قد و بالا! نمی‌آید #قاسم_صرافان @hurnaaz