اگر كسی شبِ سرما به ابرها زد و گم شد مرا به ياد بياريد و با ستارهء چشمم برای راهْ بلدها نشانه ای بگذاريد برای اين گل قرمز نماز مرده بخوانيد مرا شمرده بخوانيد برای خاكسپاری تمام باغچه ها را به مادرم بسپاريد دو دانگ پيرهنم را دو پاره از كفنم را به اين دو چشم بدوزيد سپس ملال تنم را دو بال پر زدنم را در اين كفن بگذاريد لباس گرم بپوشيد به اين اتاق مبادا بهار آمده باشد. كدام فصل از اين سال؟ مصمّم ايد كه امسال سر از كدام در آريد؟ به همسري كه ندارم به نقل قول بگوييد چه دوست داشتنی بود شما! آهای شماها! شما كه همسر خود را هميشه دوست نداريد! برادران عزيزم! شميم ملحفه هايش كنار ميز شما بود پدر عزيز شما بود كسالت پدرم را مگر به ياد نداريد؟ به خواهران صبورم خبر دهيد كه فردا تصادفاً شب يلداست تولدم شب يلداست مقدّر است كه فردا بدون وقفه بباريد زياد اميد ندارم كه از تپيدن قلبم گلی دوباره برويد مگر بهار كه سر شد كنار سنگ مزارم دلی دوباره بكاريد كدام قلّه؟ كدام اوج؟ منی كه اين همه كوهم از اين جهان به ستوهم من از شكار نكردن شما از اين كه شكارم نبوده ايد شكاريد غروب شد همه رفتند در ايستگاه كسی نيست چه خوب شد همه رفتند چه ساده ايد كه دائم كنار اين چمدان ها در انتظار قطاريد به اين اتاق مبادا بهار سر زده باشد بهار؟ سر زد و سر شد خروس خوانِ سحر شد ستاره های من! آيا خيال خواب نداريد؟ برشی از کتاب #وصیت_و_صبحانه اثر #حسین_صفا @hurnaaz