مثلاً روانشناسم!

ما معمولاً وقتی هدفی رو انتخاب می‌کنیم، ذهن‌مون رو درگیر مسیری که باید پشت سر بذاریم، سختی‌هاش، مشکلات راه و.. می‌کنیم. بعد یهو می‌بینیم چقدر ذهن‌مون خسته‌ست. چقدر ترسیدیم. درستش اینه که‌ تنها انرژی و تایمی که می‌تونی برای رسیدن به هدفت بذاری، همین امروزه. امروز رو درست پیش برو. امروزها رو که خوب پیش ببری، فرداها مال توئه.

زندگی، مثل یه بستنی قیفیه. تا داریش باید با لذت بخوری و تمومش کنی. وگرنه تو می‌مونی و نگاه مات و مبهوتت به بستنی آب شده!

اگه روزهای هفته اختلال‌های روانی بودن، قطعاً شنبه افسردگی بود.

قبلنا وقتی می‌خواستم آرزو کنم، انقدر زیاد بودن نمی‌دونستم چطوری باید اولویت‌بندی کنم. الان وقتی صحبت از آرزو می‌شه، انگار ذهنم خالیه از هر گونه آرزویی. حس عجیب مسخره‌ایه.

یه زمانی هم، پدر و مادرها بچه‌هاشون رو به زور می‌فرستادن تو اتاق که به کارهای بدشون فکر کنن. الان اینجوریه که باید با خواهش و التماس از اتاق‌ها بیارنشون بیرون.

این اصطلاح "دوری و دوستی"، پارادوکس عجیبی داره. واسه کسی که دوسته، دوری واقعا چیز مناسبی نیست، چه بسا آزاردهنده‌ست. کسی که دوسته، همیشه دوری‌ش برات یه کمبود بزرگه. اما برای کسی که دشمنه، موضوع فرقی نمی‌‌‌کنه و صرفاً مسافت بیشتر می‌شه. و دوری باعث نمی‌شه چیزی از مقدار و شدّت دشمنی کم بشه. یه جورایی از هر طرف به این جمله نگاه کنی، نقض می‌شه.

مادرهای سمّی می‌دونید چه شکلی‌ان؟ کمرش درد می‌کنه، پا می‌شه با آه و ناله فرش می‌شوره، بعد می‌گی نکن، می‌گه کی بکنه؟ زانوش رو تازه عمل کرده، می‌گی خونه رو تمیز نکن ما هستیم می‌کنيم، پا می‌شه با وای وای مُردم، کارهای حتی بیهوده می‌کنه، که بعد آخر شب بتونه برات قیافه بگیره.
-Darya

:)

خیلی‌ها اعتقاد دارن که برای زبان خوندن، به صورت خودخوان اهمال‌کاری می‌کنن و اصطلاحاً نیازمند به یک دست زور بالا سرشون برای خوندن و پیش بردن زبان هستن. معرفی می‌کنم: حدیث هستم، یک عدد دستِ زور. برای شروع فعالیت کافیه بهم پیام بدی:)
@Hadiss2122

شنیدن بعضی حرف‌ها از زبون بعضی‌ آدم‌ها اینجوریه که انگار خدا بهشون گفته: بیا، من که نمی‌تونم باهاش صحبت کنم. تو حنجره من شو و این حرف‌ها رو بهش برسون.

آره زندگی خیلی بالا پایین داره و این رو بارها شنیدیم. اما برای خیلی‌ها این روزها، تعداد درّه‌ها ده برابر تعداد تپه‌هاست.

دیگه اگه بازم هکسره رو یاد نگیرین هیچی دیگه.

لذت توجه کردن کم از توجه دیدن نیست.

تو مدرسه تنها چیزی که یاد گرفتم این بود که تو مدرسه هیچی برای یاد گرفتن وجود نداره.

تا این پایه، سفر سختی داشتم، اما از کسی گِلِه ندارم. نه؛ من تجربه کردم، زندگی کردم، زمین خوردم، شکستم و خودم تکه‌های خودم رو از نو به هم چسبوندم. خسته‌م، خیلی هم خسته‌م. اما خوبی‌ش اینه هنوز دارم نفس می‌کشم.

تو فقط یه انسانی!

همیشه شجاعت آدم‌ها و بی‌پروا بودن‌شون، برام خیلی جذابه.

درست همون لحظه‌ای که داری مدت زیادی تو یه تونل تاریک پیش می‌ری، و با خودت فکر می‌کنی تاریکی تمومی نداره و قرار نیست چیزی تغییر کنه، نور رو در انتهای تونل می‌بینی.

دوست داشتن آدم‌ها، یعنی خواستن اون‌ها به همون شکلی که واقعاً هستن، تیره، زیبا، زخمی، ادامه دهنده، شکسته.
-Elham

گاهی اوقات یهو به خودم می‌آم می‌بینم عه! چقدر خسته‌م. یه خستگی عجیب. انگاری مدت‌هاست خسته‌‌م و کاملاً ازش غفلت کردم و الان یهو اومده یقه‌‌م رو گرفته.