#رمان_مذهبی_سجاده_صبر #قسمت_پنجاهمصبح جمعه بود و سهیل و علی توی پارک فوتبال بازی میکردند که فاطمه و ریحانه هم رسیدند، ریحانه با دیدنشون
جیغی زد و براشون دست تکون داد، بعدم به سمت تاب و سرسره ها دوید، فاطمه هم که هوای خوب پارک
سرحالش کرده بود، به سمت نیمکتی رفت و روش نشست و از دور مراقب ریحانه بود. که
#سهیل نفس نفس زنان
اومد و کنارش نشست.
-به به، چه عجب،
#چهره_خانوم_خانوما بعد از مدتها
#گل_انداخته، میترسیدیم بی نصیب بمونیم
#گل_صورت شما رو
نبینیم.
فاطمه که از بعد از اون شب تولد ریحانه با سهیل سرسنگین شده بود جوابی نداد که سهیل گفت:
-نخیر مثل اینکه فقط گل رختون وا شده مونده تا گل زبونتونم وا بشه، عیب نداره ما صبرمون زیاده، دستمال
داری تو کیفت؟
فاطمه نگاهی به سهیل انداخت، عرق از
سر و روش میبارید،از توی کیفش دستمالی در آوردو به سمت سهیل گرفت.
-هوا خیلی گرمه، دارم میپزم، اوه، مرسی
فاطمه چیزی نگفت و فقط چشمش به ریحانه بود که بین بچه ها شاد و خوشحال میدوید، گاه گاهی هم نیم نگاهی به
علی مینداخت.
_بستنی می خوری بخرم؟
-نه، گرمم نیست بذار بچها که اومدن با اونها بخوریم
-چه معنی داره ماهمه چی رو بذاریم با بچها؟ مگه ما خودمون دوتا ادم نیستیم
-نه نیستیم.
سهیل
#پوزخندی زد و گفت: اینو که خداوکیلی راست میگی، نه تو شباهتی به آدمیزاد داری، نه من.
سهیل با این که میدونست فاطمه
سر قضیه تولد ریحانه هنوز هم خیلی ناراحته، ترجیح میداد در اون مورد چیزی نگه،
دلش نمیخواست اسم و یاد اون زن لحظات کنار هم بودنشون رو خراب کنه، دلش بهش میگفت فاطمه بعد از اون
نماز صبح حرفهاشو باور کرده. برای همین کمی خیالش راحت بود
فاطمه چیزی نگفت و بی تفاوت به ریحانه نگاه میکرد. سهیل گفت:
-خوب ما اگه بخوایم
#سر_حرف رو باز کنیم باید دقیقا چه جمله ای بگیم؟
ادامه دارد...
@hamsardarry 💕💕💕
